Skinfaxi - 01.12.1931, Qupperneq 22

178
SKINFAXI
ur fyrir öllu. Vildum við því lieldur falla á okkar eig-
iu stóru orðum, eu lmgsa til þess, að geta ekkert veru-
legt gert fyrir þau.
Lárus .1. liist.
Ferðaminning.
Það er skýjað loft yfir Gautaborg. Undanfarna
daga liefir rignt stöðugt að heita má. Fáir hafa þorað
út fyrir dyr, án þess að hafa regnhlíf yfir liöfðinu,
og þó að lilé verði á regninu um stund, svarar það
naumast fyrirliofn, að taka hlífdna ofan, það byrjar
að rigna strax aftur. Þenna tíma, sem eg liefi verið
i Gautahorg, hefir aldrei séð til sólar.
En það er að sjá svo, að nú séu birgðir skýjanna að
þverra. Það grisjar í loft, enda hafði veðurstofan
spáð bjartviðri seinni hluta dagsins, — og nú er far-
ið að halla degi.
Eg er búinn að hlusta á nokkra fyrirlestra í háskól-
anum og fá mig fullsaddan. Kvöldið er ákveðið til
skennntunar og hressingar. Stutt ferð. Henni er lieit-
ið út í Skerjagarðinn.
Sólin er farin að skína, þegar eg sigli niður eftir
Gautelfi. Borgin er ljósari og hlýlegri, en eg hel'i séð
hana fyrr. Fjöldi skipa liggur við bryggjurnar. Stærsl
er „Kungsholm“, sem ætlar að sigla til Vesturheims
á morgun. — Bátinum miðar vel. Hann skríður fram
hjá gamla Elfsborgarkastala, scm er meitlaður i
bergið, og þeim nýja, sem Tordenskjold árangurs-
laust reyndi að ná. — Sjórinn er spegilsléttur, gróður-
lítil klettasker á bæði borð. Svöl og létt hafgolan and-
ar á móti. — Eg tek mér Fröding í hönd og les á
milli þess, sem eg virði fyrir mér það, er fyrir augu