Skinfaxi - 01.04.1938, Blaðsíða 64

64
SKINFAXI
„Já,“ maðurinn bað hana að bíða stundarkorn. Hann fór inn
í skrifstofuna, og kom brátt út aftur. Jú, við kaupmanninn
gat lniri fengið að tala. Hún skyldi Irara gera svo vel, —
og hann benti um leið á skrifstofudyrnar. Ivata gamla staul-
aðist inn um dyrnar, og fjölda mörgum augum úr búðinni
var beint á eftir henni. Nú hlaut að vera þreugt að Kötu
gömlu, þegar hún fór inn i skrifstofu til Jóhanns kaupmanns;
enginn mundi til þess, að hún hefði nokkru sinni gert það
fyrr.
Kata gamla staðnæmdist rétt fyrir innan skrifstofudyrnar.
Það var talsvert hik á henni. Jóhann sat við skrifborðið.
Hann sneri sér í stólnum og horfði skörpum rannsóknar-
augum á Kötu gömlu; augnaráðið og svipurinn á andliti hans
bar vott um stökustu lítilsvirðingu fyrir gömlu konunni.
Og kuldinn, sem fólst i orðum lians, er hann spurði: „Hvað
er yður á höndum?“ snart gömlu konuna, og hún var að
því komin, að snúa við. Samt herti luin upp hugann; orðin
komu á stangli hjá henni, og röddin var blandin kjökurliljóði:
„Ég ætlaði að vita, hvort þér vilduð lána mér eitthvað til
jólanna, út á rúmar þrjár krónur, sem ég á hjá konunni
yðar.“ Augu Jóhanns virtust stækka mikið, og gleraugun, sem
hann hafði haft á enninu, færðust nú niður á nefið. „Lána
yður út á það, sem þér eigið hjá konunni minni? Ég hefi
nú enga sönnun fyrir, að þér eigið neitt lijá henni, en ef
svo er, þá er yður bezt að rukka hana um það, en ekki mig,
enda hugsa ég, að yður muni ekki um það, sem fæst fyrir
þrjár krónur." Jóhann mælti þetta hálf-reiðilega, og var auð-
heyrt, að hann ætlaðist til að samtalinu yrði ])egar lokið.
Kata gamla stóð þegjandi á gólfinu; munnurinn kipraðist
saman af grátkippum, sem hún reyndi að verjast. Hún kvaddi
kaupmanninn og hvarf út um dyrnar. Vonbrigðin voru mikil;
henni fannst hún hafa lítillækkað sig fyrir Jóhanni kaup-
manni. Hún halaði hann, og gömul, skorpin hendi hennar
krepptist fast saman. Kata gamla hraðaði sér út úr búðinni,
út á götuna. Sjálfsbjargarviðleitnin hreyfði sér enn jafnsterk
hjá henni og áður. Það voru þung spor, sem hún steig næst,
heim að íbúðarhúsi Jóhanns, til þess að sækja aurana sina.
Það var síðasta tilraunin til þess að bjarga sér frá hungri á
sjálfum jólunum. Það var veik von. En frúin gat ekkert sagt,
hún hafði sjálf sagt henni að koma.
Kata gamla barði að dyrum eldhúsmegin lijá kaupmanni.
Vinnustúlkan opnaði hurðina, og spurði Kötu hæglátlega,
hvern hún vildi finna, því að ICata gamla sagði ekki neitt.