Skinfaxi - 01.04.1947, Síða 17

SKINFAXI
17
gróðri þess. Og þegar bárurnar féllu blíðlega um
fjörugrjótið og sólin gyllti fjörðinn, gekk liann oft
með sjónum og safnaði sjávargróðri. Þannig fann
hann sál sinni fró. Ekki er að efa, að safn hans liefði
orðið liið merkasta, hefði honum enzt líf og kraftar,
svo nákvæmur sem hann var í störfum sínum.
Magnús Stefánsson lét sig næsta litlu skipta ver-
aldleg gæði. Hann eignaðist í rauninni aldrei neitt,
nema þá lielzt bækur, þegar bezt lét. En þær urðu
aldrei ýkja margar, þegar þess er gætt, hvílíkur bóka-
maður hann var. Eignaleysi lians slafaði þó ekki af
iðjuleysi eða óhófseyðslu. Magnús vann jafnan með-
an heilsan enlist. En uppgripastörf hafði hann aldrei
með höndum, og ferðalög og tilfærslur tóku sitt.
Sennilega iiefði hann þó getað reitt saman löluvert á
ævinni, ef áhugaleysi i þeim efrium liefði ekki ráðið
úrslitum. Honum stóð gjörsamlega á sama um, þótt
hann væri slyppur. Hann taldi og, að eignarétturinn
hefði mörgu spillt.
Eitt sinn um haust var Magnús að koma úr síldar-
vinnu að norðan. Síld liafði ekki verið mikil, og sum-
arið því í rýrara lagi. Þegar Magnús gekk frá skipi í
Reykjavík, bar hann pjönkur sinar í poka á bakinu.
Var það allt, er hann þá átti. í Hafnarstræti gekk liann
inn í húð með félaga sínum, og skildi pokann eftir
við dyrnar. Er þeir komu út aftur, var pokinn liorf-
inn. Þá sagði Magnús: „.Tæja, ekki þyhgir hann mig
þá niður lengur.“ Annað fékkst hann ekki um.
Einu sinni á fyrri árum Magnúsar í Hafnarfirði,
liafði honum verið sagt upp herberginu, sem hann bjó
í, 14. mai. Leið nú að þeim degi, en ekki hafði liann
nein umsvif við að leita sér að nýju húsnæði. Kunn-
ingi hans einn, sem vissi um þetta, óttaðist, að liann
kynni að taka þessu helzt til rólega, svo að hánn
gekk heim til hans um morguninn til þess að ræða
við hann um málið. Áður hafði hann kynnt sér, livar
2