Skinfaxi - 01.04.1947, Blaðsíða 20

20
SKlNFAXt
peningar fyrir liandritið en dænii vorn til um önnur
rit þá. Skáldið fór sér þó liægt eins og fyrr. Lágu til
þess tvær ástæður. Hin fyrri sú, að nú lirakaði heils-
unni ört, en hin önnur var, að enn var liann ckki
fyllilega búinn að sætta sig við þá tilfinningu að
vera nú tálinn þjóðskáld, sem lilaut að rækja þá
skyldu við sjálfan sig og aðdáendur sína að safna
ljóðum sínum saman í lieild og gefa út. „Ég er ekkert
skáld,“ sagði hann stundum, er hann var farinn að
vinna að útgáfunni. Ilann meinti þetla. Engum var
Ijósara en honuni, live óralangt var milli Iiins liugs-
aða Ijóðs og þess orta. Samt fannst öðrum hann jafn-
an hera glæsilegan sigur úr býtum í glímunni við
formið.
Or því sem komið var jíótti skáldinu sjálfsagt að
vinna að handritinu af þeirri kostgæfni, sem honum
var eiginleg. Var hann með afbrigðum nákvæmur i
valinu á ljóðum í þessa heildarútgáfu, og hvert ljóð
var vandlega vegið og grannskoðað, bæði hin eldri
og nýrri. Þella tók hann langan tíma, því heilsunni
lirakaði si og æ. Hann entist til að leggja síðustu hönd
á handritið, en andaðist áður en bókin kom út. Kunn-
ugir geta vcl gert sér í hugarlund, að þar liafi farið
að óskum hans sjálfs, fyrst dauðinn var fyrirsjáan-
lega svo nálægur. Hann hefði átt bágt með að þola
allt umstangið, þegar bókin var út komin.
Magnús liélt andlegum þrótti fram í andlátið, eins
og siðasta kvæðið, Þá var ég ungur, ber með sér. And-
lát hans réði því, að það kom í annarri útgáfu III-
gresis. En svo var skáldið ríkt í lionum, að í banaleg-
unni orti hann eilt sitt bezla kvæði.
En þótt örlögin Iiafi liagað því svo, að Magnús Stef-
ánsson var í meðvitund alþjóðar orðið mikið skáld
áður lauk, var skáldið sjálft jafn yfiiigetislaust og áð-
ur. Ilann var jafnan Austfirðingurinn, sein ungur
liafði lagt svo óráðinn lit í heiminn, leitandi í list