Skinfaxi - 01.04.1947, Blaðsíða 42

42
SKINFAXI
4. mynd.
Við skulum liafa púðrið og kúluna i huga, meðan við at-
liugum spyrnur fótanna.
Það leiðir af sjálfu sér, að þvi öflugri sem spyrnurnar eru,
því skemmri timi sem eyðist til þess að framkvæma þær og
styttra tímabil á milli spyrna fótanna, því fyrr kemst lilaup-
arinn á sprett og nær fyrr fullum hraða.
Eins og hverjum einstakling er tamara að beita annari
hendinni frekar en liinni, er flestum tamara að beita til
stökks eða sparks öðrum fætinum frekar en hinum. í Undan-
farandi íþróttaþáttum hef ég kallað betri-fót stökkfót, en
hinn verri sveiflu-fót. Ég mun halda þessum heitum hér.
Sá, sem t. d. beitir hægra fæti sem stökkfæti, hefur hann
aftar þeim vinstra í kropi til spretts.
Þegar liann spyrnir sér til spretts, spyrnir hægrifótur fyrst
og honum síðan sveiflað fram til stigs, en samtímis þessu
liafa liendur sleppt jörðu og vinstri armur sveiflast fram
og upp. Hreyfingar fóta og arma eru því liinar söniu og
gönguhreyfingarnar.
Eftir því sem lengra er milli fóta í kropinu, þvi meira
tímabil verður á milli spyrna fótanna og því öflugri er
spyrna aftari fótar.
f skamm-kropi reynir jafnara á báða fætur, og tímabilið
milli spyrna fótanna minna, og ]iví veitir þetta krop bezta
viðbragðs möguleika.
II. HLAUPSKREFIN.
Meðan hlaupið fer fram er líkaminn kniiinn áfram al
spyrnum fótanna (sjá kaflann um spyrnu í alm. atriðunum),