Skinfaxi - 01.04.1953, Blaðsíða 4

4
SKINFAXI
einriig ,,list, sem logar af hreysti lifandi sál i greyptu
stáli, andans form í mjúkum myndum, minnissaga
farinna daga“.
Líkamsrækt hefur frá uppliafi verið virkur þáttur
í starfi Umf. Hefur verið um stöðuga l'ramsókn að
ræða á því sviði. íþróttafélögin og einstæður dugn-
aður og áliugi íþróttafulltrúa ríkisins eiga einnig sinn
drjúga þátt í þeirri framvindu. Síðasta landsmót
U.M.F.Í., sem háð var að Eiðum á síðastliðnu sumri,
vitnaði ótvirætt um lifandi íþróttaáhuga. Gjörvulegir
æskumenn mættust þar til keppni og leiks, tókust fang-
brögðum og þreyttu íslenzka glímu. Það er sú íþrótt,
sem er islenzkust allra íþrótta og krefst i senn dreng-
skapar, snerpu og þreks.
Æskan í dag er hávaxnari og frjálsmannlegri í
framkomu en nokkru sinni fyrr síðan á söguöld. Segja
má, að fyrri hluti 20. aldar, sérstaklega síðustu árin,
hafi verið sannkölluð gullöld ytri hagsældar. Verum
samt minnug þeirra sanninda, að það þarf sterk bein
til að þola góða daga. Efnisleg vellíðan og gjörvuleg-
ur líkami eru því aðeins góð, að sálrænar méinsemd-
ir og veilur lioli ekki innan þann kjörvið. Kristilegar
lífsvenjur og menningarviðhorf veit ég hollust hverj-
um manni, hvort sem er í leik eða starfi, og óska ])ess,
að æskumenn landsins iðki þær andlegu íþróttir jafn-
framt þjálfun líkamans.
Ræktun landsins okkar er annar meginþátturinn
í menningarbaráttu Umf.
Það slekkur enginn lengra en hann hugsar. Hug-
sjónin að klæða landið skógi er mannræktandi við-
bragð bjarlsýnnar æsku við rányrkju liðinna kvn-
slóða. Það felst engin ásökun í því til þeirra kvnslóða,
sem átlu í vök að verjast og urðu að brjóta til mergj-
ar bein fósturjarðarinnar lil |)ess að viðhalda lífinu,
og mátti þó engu muna. Trúin á lífið og seiglu kyn-
stofnsins réði úrslitum i þeim hörðu átökum. Það er