Skinfaxi - 01.04.1953, Blaðsíða 16

SKINFAXI
16
væi'i borið af ósýnilegum liöndum. — Já, nú skal ég
þó lýsa, hugsaði ljósið, er það sveif frá kofadyrunum
út í grásvartan geiminn. En hvað var þetta? Litla
Ijósið undraðist og óttaðist. I5að sá ekkert nema mvrk-
ur, og depillinn, sem það lýsti, sýndist þvi tæplega
eins og stór og kofagólfið heima. — IJað cr af jivi, að ég
er úti, hugsaði ljósið. — Ég á að lýsa upp stórt hús.
Og ])að sveif áfram og inn í gevsistóran sal og hugð-
ist nú lýsa milli lofts og veggja, eins og í kofanum
sínum lieima. En hér varð önnur raunin á. Ljósið sá
aðeins sjálft sig og litið eitt í kring, meira ekki. Hér
var hátt lil lofts og vítt lil veggja, ])að var áreiðan-
legt. En hví gálu geislarnir þá ekki lýst út i öll horn,
þar sem ekkert var lil fyrirstöðu? Það skildi Ijósið
ekki. Og ])að snarkaði og teygði sig, en ekki munaði
hársbreidd, livað lýstist. Ljósinu sýndist jafnvel
myrkrið færast nær. Það var eins og svartar loppur
teygðu sig út úr myrkrinu lil að grí]>a það.
Og Htla Ijósið ])aul út úr stóra salnum. Það var
hrætt við loppuna svörtu og allt myrkrið. — Hér er
þó mátulegt bús handa mér, lmgsaði litla Ijósið. Það
sá timburkofa rétt Iijá sér og fór inn í hann. — Já,
hér varð bjart af litla ljósinu. Hér var goll að vera.
En varla hafði það komið sér fyrir, þegar vindgusli
sló á ])að, svo það fór flatt, og var nærri slokknað.
Annar gustur kom úr gagnstæðri átt og sló á ljósið,
svo það forðaði sér hið bráðasta til að bjarga lífinu.
Það hafði lent í þurrkhjalli.
Nú var litla ljósið dapurt. Ömurleiki vonbrigðanna
settisl að þvi, og þráin til að ljóma og lýsa var orðin
veik. Þá bar það að stóru húsi, uppljómuðu. Hér
hlýtur að vera gaman að vera, hér er svo bjart, hugs-
aði það. Ilér hlýtur mér að líða vel, meðal binna
fögru ljósa. Og litla ljósið smaug inn i húsið og
kom sér fyrir rétt bjá rafljósakrónunni. — Alll í einu
heyrir það sagt: — Hvaða tólgarskar er þetta, sem