Skinfaxi - 01.04.1953, Blaðsíða 32

32
SKINFAXI
verk, er geymi nafn hans um aldir. Þessi móðir er
engin miðlungskona. Sagan segir hana framsýna. Til
þeirra, sem framsýnir voru taldir, var leitað ráða, og
að þeim bárust fréttir hvaðanæva.
Þegar sonurinn kemur heim úr víking, hefur móðir-
in fundið honum annað verkefni. Hún virðist ekki
hrifin af vopnafrægð, þvi að hún bendir honum á, að
með fleiru má vinna sér frægð en manndrápum og
vígaferlum.
Beda prestur hinn heilagi getur ]jess, að íundizt hafi
land langt norður í hafi. Þar sé engin nótt, þegar hæst
er sumar, en þar renni líka enginn dagur um miðjan
vetur. Fregnir um land þetta munu eitthvað hafa bor-
izt um meðal norrænna þjóða. Þó reyndu Irar að láta
sem minnst verða uppskátt um landið. Þeir vildu gjarna
eiga þar afdrep, sem aðrir ekki þekktu, þegar leilað
var grimmilega á garða þeirra af heiðnum mönnum,
sem rændu, undirokuðu og drápu ])á vegna hinnar
nýju trúar þeirra, kristninnar.
Hafi l'regnir um land þetta borizt til Norðurland-
anna, eins og ég hef fullyrt hér að framan, var líklegasl,
að þær bærust fyrst og fremst til eyrna þeim, sem
framsýnir voru taldir, eða að minnsta kosti, að þeir
veittu þeim helzt athygli.
Hvort móðir Garðars hefur fengið fréttir 'af landi
þessu, vitum vér ekki. Hitt er víst, að þvi er Landnáma
hermir, að hún benti syni sínum á óbyggða landið og
hvatti hann farar.
Mjög geðþekkt finnst mér að luigsa mér hana liafa
fengið vitneskjuna frá kristnum Irum, og að hugsa
mér þá jafnframt, að trúarskoðanir hennar hafi um
leið orðið í'yrir nokkrum áhrifum af kristinni trú. Það
er svo óvenjulegt á þessum tíma, að mæður hvetji sonu
sína til frægðarleitar á öðrum vettvangi en hernaðar
og rána. Móðirin, sem bendir syni sínum í norður á
ónumið land, i stað ]>ess að benda í austur eða vestur