Skinfaxi - 01.07.1954, Side 11

SKINFAXI
59
En það er dimmur himinn komandi óttu og dapurt
hjarta þeirra, er þekkja þá æsku, sem nú er. Þeir
skilja tilgangsleysi þess að hafa skapað andleg og
efnaleg verðmæti, þegar skilning og vit skorti lil að
gera þá, sem við tækju, færa um að vaxta þau og vernda.
Hið unga man og maður verða ekki vitt. Þau eru
börn sinnar tíðar. Þetta var stórkostlegur heimur, er
þau fæddust til, og vögguvísa hans var máttug, glymur
gulls. Mikill auður í dag, allsleysi kannske á morgun.
Og af því að þetta voru á vissan hátt námfús ung-
menni, tókst þeim undrafljótt að verða fingrafim á hin
gullnu en hverfulu tækifæri, er stundin gaf. En til þcs:-
að svo mætti verða, urðu þau að hátta nokkur orð 1
orðabækur: Ábyrgðartilfinning, gæðamat, ihugun, virð-
ing, geymd, sparsemi. Þessi verðandi æska var þó ekki
eins námgjörn á gömul lögmál, átti til að stytta þau,
því að það var svo lítill timi til að fara með langar
setningar. „Án erfiðis skalt þú brauðið fá.“
Svo vel er þá komin á veg sú þjóð, er frá öndverðu
hefur orðið að leggja hart að sér, svo að hún fengi
lífi lialdið. Og hvert spor fram og upp á við, til meiri
lífsmunaðar, hefur kostað ógnar orku og ósérhlífní.
Þeim, sem gerast varðmenn þess, sem áunnizt hefui,
sækjendur bættra kjara, og þurfa að kosta öllu tii,
auði sinum, orku og ævi, ef til vill verjast ósigri,
þeim verður verkið dýrmætt — oftast. Þeir hafa lá'ið
svo mikið af sjálfum sér í það, að meira verður en
gistivinátta.
En svo komu árin „góðu“. Peningarnir streymdu
inn i landið, og það varð á margan hátt létt að lifa. Öii
„nýsköpun“ þess, sem mölur, ryð og tími fær grandað
gjörðist harla létt; tók minna af hverjum og einum, --
en það urðu fáar hátíðir í hjarta við að sjá allt það
smíð og njóta. Nokkrum böndum eru þeir þó bundrir
við landið, sem muna haráttu sína og sjálfsfórnir áður
en ár varð í ófriðinnm. En æska Islands, sem man