Skinfaxi - 01.07.1954, Qupperneq 31

SKINFAXI
79
Mat á hestum til notkunar og til ræktunar er all-vandasamt
viðfangsefni, en einstaklega ánægjulegt, enda er þekktur áhugi
hestamannanna og gleði þeirra í samskiptum við hestinn.
Hér mun ég leitast við að skýra lielztu atriðin í þessum
efnum, og vona ég, að aukin þekking veiti æskufólki landsins
aukna gleði og aukna starfshæfni á sviði búfjárræktar og bú-
skapar.
Að öðru leyti vil ég visa mönnum á bókina „Á fáki“ til frek-
ari fræðslu í byggingu, meðferð og tamningu liesta.
J£y i-u
Enmstoppu
Auqu
Nefbein
N&srr
Kverk.
I-[er(Sa
E>ogur(bo<jl':qyu.v)
A.vmur cba Spemleqqur
Frcim-„hré"
Fótlegqur
Kjúkulidur
Kiukei
H
Tkx
Heráska mbur
Hzyqcjur
Spjaldhryggur
Mjaðmarhorn.
Lend
ærleqqstoppur
Setbein
Afari
Læri
Hné
Lanqleqqur
Taql
Hækill
L ec/cjur
KjúkcL
Likamshlutar hestsins,
sem abáílega. athugast við dóma.
1. Hvernig hestur er metinn.
Beinagrindin myndar eins konar uppistöðu hestsins og heild-
arform, og þar á meðal öll helztu hlutföll Iians (samræmi).
Sú meginregla gildir um gerð beinanna, að þau eiga að vera
eins létt og kostur er á, en þó þurfa þau að vera sterk, sér-
staklega þurfa þeir beinendar, sem mynda liðfleti, að vera
sverir og sterkir. Menn skapa sér skoðun um gerð beinagrind-
arinnar með þvi að skoða fæturna. Ef framhné, kjúkuliðir og
hæklar eru sverir, en fótleggirnir grannir, má gera ráð fyrir,
að beinabyggingin í heild sé góð, sérstaklega, ef þessu fylgja
þunnir kjálkar.
Vöðvar líkamans festast á beinagrindina, liggja oftast á
rnilli tveggja eða fleiri heina, og verður líkami hestsins þann-
ig stórt og flókið kerfi af vogarstöngum með mjög breytileg-