Skinfaxi - 01.07.1954, Page 40

88
SKINFAXI
2. Breidd lendar og bóga miðast við breidd um mjaðmarhorn,
þannig, að breidd milli lærleggstoppa sé um 5 cm minni
en breidd um mjaðmarhorn; en breidd milli bóghnúta sé
8 cm minni en mjaðmarbreiddin.
3. Bóglendin mælist frá bóglinútu á lierðatopp. Jöfn lienni
skal vera lengd lendarinnar, en hálslengdin, baklengdin
og höfuðlengdin skulu vera svipaðar, um 90% af lengd
bógsins.
4. Lengd langleggsins skal miðast við það, að er hesturinn
stendur jafnt í báða afturfætur, þá myndi afturfótur og
setbeinshnúi lóðlínu.
Atriðin undir 3. og 4. lið eru venjulega áætluð, en ekki mæld
með máli.
Þegar hestur er mældur samkv. dómspjaldinu, er aðeins
notað bandmál. Taka málanna er vandalaus, en þarf þó dá-
litla æfingu, til þess að samræmi verði milli mála, sem tekin
eru af fleiri mönnum.
6. Hreyfingar.
Hreyfingar hestsins eru athugaðar þannig:
1. Hesturinn er teymdur á liægagangi. Þá á hann að vera
svo vel taminn, að liann gangi hiklaust við lilið mannsins og
fylgi hreyfingum hans, svo að elcki myndist átök milli þeirra.
Ósamræmi milli manns og hests í slikri teymslu bendir ann-
að hvort til mjög slæmrar tamningar eða geðstirfni hjá hest-
inum.
Þá athugist, að sporin séu regluleg og hæfilega löng. Hest-
urinn á að lyfta fótunum vel, taka framfætur sérstaklega vel
fram, og afturfótur á að stíga sem næst í framfótarsporið.
2. Brokkið á að vera hátt og svifmikið, og hesturinn á að
leggja sig í það með dugnaði og vilja. Stutt og ,„pikkandi“
brokk dæmist nokkuð hart, og einnig ef hesturinn sýnir leti,
slappleika og mótþróa. Sá, sem sýnir hrossið, hleypur með
því á brokkinu.
3. Töltið er sýnt í reið. Það á að vera létt og hreint með
góðri fótlyftingu.
4. Skeiðið er einnig sýnt í reið. Hesturinn þarf að skeiða
hátt, lielst reistur og hafa góða fótlyftingu, og hann þarf að
geta skeiðað 100—150 m án mislaka.
Um að dæma gangtegundir vísast að öðru leyti i bókina
„Á fáki“, sem L. H. hefur gefið út.