Skinfaxi - 01.04.1955, Qupperneq 6

6
SKINFAXI
Því fleiri ljúfar minningar sem menn eiga frá
æskuárum og félagslífi þeirra, því tengdari verða
þeir átthögum sínum og félögum. Sá félagsskapur, sem
að slíku stuðlar, vinnur því merkilegt starf gegn rót-
leysi og upplausn.
Ég minnist málfundanna frá fyrri árum mínuin í
ungmennafélaginu. Þá var stundum lögð mikil vinna
í undirlmning einnar framsögu. Stundum var þá líka
lengi verið að koma saman einni fundargerð. Mér er
minnisstæð afmælissamkoma félagsins, þegar ég var
16 ára. Ég hafði þá tekið saman stutta hugvekju um
gildi félagslífs og samtaka með söguna um Velvak-
anda og bræður lians að uppistöðu. Þennan fyrirlest-
ur hafði ég í vasanum, en brast áræði til að ílytja
í hófinu. En með langri þjálfun má herða deigan hug.
Smám saman venjast menn á að flytja mál sitt frannni
fyrir öðrum án þess að tapa sér til muna og gleyma
því, sem þeir vildu sagt hafa.
Fundamennskan varðar daglegt líf almennings nú
á tímum. Flestum málum er ráðið til lykta á ein-
hvers konar fundum. Það er því tilfinnanleg vöntun
í menntun þess manns, sem skortir félagslega þjálfun
í fundamennsku. Danskir áhrifamenn, sem unna
sveitamenningu í landi sínu, tala nú um það, að félög
ungs fólks í sveitum Danmerkur byggi starf sitt og
fundalíf viða of mikið á aðfengnu efni. Þau variræki
félagslega þjálfun og lierzlu sinna eigin manna. Þeir
verði að visu góðir heyrendur orðsins, en það sé eklci
nóg. Mörgu greindu fólki úr þessum félögum fari síð-
an svo, að það þegi, þegar ]iað kemur á fundi i sam-
vinnufélagi sínu, — mjólkurbúsfund, sláturfélagsfund,
og svo framvegis. Oft sé skaði að þögn þess, en hvað
skal sá gera, sem finnur að ræðumennska sin muni
bregðast augliti til auglitis við 50 manns. Danir segja,
að æskufólk þorpanna liafi meir vanizt málfundum, og
sé félagsdjarfara.