Skinfaxi - 01.05.1994, Blaðsíða 29

Gott að láta ungl-
ingana glíma
- segir Viggó Nathanelsson, níræður eidhugi, sem minnist frægrar glímuferðar til Noregs
„Mér finnst ekkert til um þessar
þrekíþróttir sem nú eru svo vinsælar.
Þær eru ekkert fyrir fjöldann. Léttar
glímuæfingar eru miklu ákjósanlegri,
því þær veita alhliða þjálfun. Ég er
mjög ánægður með þá stefnu ung-
mennafélaganna, að láta unglingana
glíma.“
Þetta segir Viggó Nathanelsson,
frækinn glímukappi hér á árum áður,
sem dvelur nú á hjúkrunarheimilinu
Skjóli í Reykjavík. Viggó hefur unnið
sér ýmislegt til frægðar á langri ævi, en
hann stendur nú á níræðu. Hann fór
meðal annars í fræga glímuferð lil
Noregs fyrir tæpum sjötíu árum, ásamt
fleirum, þar sem íslenska glíman var
kynnt, sem sýningar- og keppnisgrein.
Byrjaði fyrir vestan.
Viggó byrjaði að stunda íþróttir með
Umf. Höfrungi á Þingeyri í Dýrafirði.
„Þá var mikill íþróttaáhugi þar, þótt
enginn væri leikfimikennarinn. Svo
komu menn frá Reykjavík, eins og Jón
Þorsteinsson og kenndu íþróttir og
sund á sumrin. Þá vaknaði áhuginn hjá
okkur mörgum. Það var mikið af
íþróttafólki á Þingeyri, þegar þetta
var. ‘ ‘
Viggó ákvað að fara á 3 mánaða
námskeið, þar sem hann lærði íþrótta-
kennslu. Arið eftir hélt hann svo til
Danmerkur í ferð, þar sem sýnd var
glíma. I þeirri ferð bauð Niels Bukk
skólastjóri íþróttaskólans í Ollerup á
Fjóni honum að dvelja í skólanum um
veturinn. Að þeirri dvöl lokinni kom
Viggó heim og fór að kenna á Þingeyri
og svo á héraðsskólanum að Núpi í níu
ár. Þá flutti hann til Reykjavíkur og
hóf að kenna í Miðbæjarskólanum. A
kvöldin kenndi hann svo í Verslunar-
skólanum. Viggó fór einnig um landið
með námskeið, þar sem hann kenndi
íþróttir og sund, m.a. í Önundarfirði,
Súgandafirði og í Reykjanesi.
Lagt upp í glímuferð
Það var árið 1925, sem Viggó lagði
upp, ásamt hóp úrvals glímumanna, í
glíniuferð til Noregs. Hún var farin á
vegum ungmennafélaganna.
„Þessi ferð er sú erfiðasta glímuferð
sem ég hef farið, og hef ég þó farið
þær nokkrar. Við lentum í því að það
var að ganga einhver umferðarpest og
við veiktumst þrír, þar á meðal Jón
Þorsteinsson sem var fararstjóri. Annar
félagi okkar veiktist svo af taugaveiki.
Við sváfum saman í hjónarúmi nóttina
sem það uppgötvaðist að hann var
kominn með ofsalegan hita. Það stóð til
að setja mig í algera einangrun, en
læknirinn sem vitjaði hans áttaði sig
ekki á að um taugaveiki væri að ræða.
Ég var því látinn halda ferðinni áfram.
Daginn eftir kom svo íslenskur læknir
og hann var varla búinn að líta á sjúkl-
inginn þegar hann kvað upp úr með að
þetta væri taugaveiki. Þá var of seint að
setja okkur í einangrun, en sem betur
fer veiktust ekki fleiri. Félagi okkar lá í
meir en mánuð á sjúkrahúsi meðan
hann var að jafna sig.
Okkur gekk svona upp og ofan í
ferðinni. Aðstaðan var mjög misjöfn
og einu sinni vorum við meir að segja
látnir glíma á sandi. Þeir héldu víst að
það væri gott að detta á hann! En það
var hin mesta þraut að glíma á honum,
maður hafði ekkert vald á andstæð-
ingnum, átti nóg með sjálfan sig.
I Voss hallaði senan ákaflega mikið
fram. Þar var dálítið erfitt að glíma og
Sigurður Greipsson missti mig fram af
senunni í einu bragðinu. Hann tók mig
á sniðglímu og ég kom niður á hend-
urnar og fór fram af.
Þegar við vorum að fara út með
flokka, þá var sýningarglíma fyrst. Þá
var ekki beitt kröftum og ekki lagt
mikið upp úr því að fella, heldur sýna
falleg brögð og vera léttir og mjúkir.
Viggó segist fylgjast vel með því sem er að gerast á íþróttasviðinu.
Skinfaxi
29