Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1940, Blaðsíða 18

DRIFFJÖÐRIN
(ÞÝDD SMÁSAGA)
Stinson hafði mesta löngun til að fara beint
á nýliða skrifstofuna og láta innrita sig í sjó-
herinn. Hann langaði sem sé til að komast svo
langt í burtu, að hann heyrði ekki til konunn-
ar sinnar, hennar Bellu.
Á hverjum einasta morgni, sem guð gaf
yfir, varð hann að hlusta á sama sönginn á
meðan hann borðaði morgunverðinn:
— Af hverju færðu ekki launahækkun,
maður. Ég þræla hér í húsinu alla daga, svo
að mig logverkjar í allan skrokkinn. Hefir
þér aldrei dottið í hug að gera eitthvað, sem
gagn er að? Áttu ekkert sjálfstraust eða
metnað?
Æi-já, drottinn varðveiti alla þá, sem eiga
óánægðar konur!
Til þess að stytta sér leið, beygði Stinson
fyrir næsta horn og fór inn í þrönga götu,
sem lá að baka til við húsin. Þegar hann kom
á móts við hús Grogans kunningja síns hægði
hann á sér og hlustaði. Eitthvað gekk nú á
þarna inni! Áður en varði kom Grogan þjót-
andi út úr húsinu og svo utan við sig, að
hann hafði nærri því rekið sig á Stinson. —
Innan úr húsinu barst hátt og skerandi hljóð,
ekkert ósvipað aðvörunarmerki um loftárás.
Kom hljóð þetta frá hinni þriflegu ekta-
kvinnu Grogans, sem söng mann sinn úr
hlaði með þessu lagi: Annar eins slóði og
hann þekktist ekki. Hjá honum findist ekki
snefill af framsækni og hann léti sér á
sama standa þó hún yrði að þræla fyrir hon-
um nætur og daga. Hann væri metnaðarlaus
vesalingur!
Meira heyrðu þeir ekki vinirnir, Grogan og
Stinson, því þeir flýttu sér eins og þeir gátu út
fyrir hættusvæðið. — Grogan tyllti sér á bekk
við götuna og stundi þungan.
— Ég get ekki hlaupið eins hart og í gamla
daga, sagði hann við Stinson, og glettnis-
glampa brá fyrir í augum hans.
— Hvað hefirðu hugsað þér að taka til
bragðs? spurði Stinson, í von um að þeir
Grogan gætu orðið samferða í sjóherinn.
— Taka til bragðs — hvað áttu við?
— Nú — þú heyrðir nú hvernig konan
þín lét áðan. Hvaða afstöðu ætlarðu að taka
til hennar?
— Það er ofur einfalt mál, sagði Grogan
spektarlega. Ég bíð bara þangað til ég held
hún sé búin að jafna sig, þá fer ég heim
aftur, tek utan um hana, kyssi hana í hnakka-
grófina og segi henni að hún sé sú elskuleg-
asta kvenvera, sem nokkru sinni hafi fæðst.
— Og þú þykist vera maður! sagði Stinson
með fyrirlitningu.
Grogan leit á Stinson með furðu í svipn-
um. — Ég get fullvissað þig um, að ég er
maður. Getur nokkur, sem kvæntur er ann-
ari eins ráðdeildar- og dugnaðarkonu og Delía
er, komist hjá því að verða að manni? 1 tutt-
ugu ár hefir hún sýknt og heilagt suðað í
mér með að reyna að vinna mig upp, og það
eru einmitt slíkar konur, sem geta gjört menn
að mönnum — jafnvel þá lítilfjörlegustu.
Líttu nú bara á mig!
Hvernig var ég, þegar við Delía giftum
okkur? Við vorum þá nýkomin til bæjarins
og ég vann bara algenga vinnu — og ég
drakk út allt, sem ég vann fyrir, hvort sem
VÍKINGUR
18