Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1944, Side 37

ög minkaði, — varð þrjú hundruð, — tvö hundr-
uð, eitt hundrað metrar.
Svo var hann kominn að stýflunni og greip
sundurnagað stýrishjólið. En varla hafði hann
náð tökum á því, þegar hjarðir af maurum,
öskureiðum, þustu yfir hann allan. Hann tók að
snúa hjólinu, og áður en hann hafði snúið því
einu sinni, var maurafjöldi kominn á andlit
hans. Leningen hamaðist við hjólin eins og brjál-
aður maður, hann herpti varirnar saman, —
ef hann opnaði þær til þess að anda, — þá. .. .
Hann snéri og snéri hjólinu, hægt og hægt
stýflaðist fljótið, stýflan seig, unz hún nam við
fljótsbotninn. Þegar flaut vatnið út yfir bakka
ytri skurðsins. Það þurfti aðeins mínútu enn og
þá mundi fljótið beinast úr farvegi sínum al-
gjörlega. Það hafði þegar byrjað að flæða yfir
ekrurnar
Leningen sleppti hjólinu. Nú í fyrsta skipti
varð hann þess var, að hann var alþakinn maur-
um frá hvirfli til ylja. Þrátt fyrir benzínið voru
föt hans full af þeim, margir höfðu komist á
líkama hans eða voru á andlitinu. Nú, þegar
hann hafði lokið starfi sínu fann hann sársauk-
ann um allan líkama sinn frá bitum og stingjum
hinna grimmu skordýra.
Öður var hann af sársauka og það mun-
aði engu að hann steypti sér í fljótið. — Til þess
að fljótaskötur og krókódílar rifu hann í sig?
Hann var þegar kominn á harðasprett á leið-
inni til baka. Hann sló maurana af hönzkum
sínum og jakka, sópaði þeim af blóðugu andlit-
inu, kramdi til bana þá, sem voru innanklæða
á honum.
Eitt kvikindið beit hann rétt fyrir ofan gler-
augun, þó hann gæti svift því burtu, enn sárs-
aukinn af bitinu og eitur það, sem maurinn spjó,
hafði sín áhrif á augntaugarnar. Hann sá nú
gegnum blóðrauða hringi inn í mjólkurhvíta
þoku, hann hljóp áfram um stund, því nær
blindaður og vissi, að ef hann dytti, — þá ....
Ekki virtist brugg gamla Indíánans vera allt
of sterkt og gott, það sljóvgaði eitrið örlítið, en
losaði hann ekki við áhrif þess. Hjarta hans
barðist, eins og það ætlaði að bresta, það var
suða fyrir eyrum hans, það var eins og risa-
vaxnir hnefar berðu hann á brjóstið.
Svo fékk hann sjónina aftur, en logandi ben-
zínhringurinn virtist svo óralangt í burtu, hann
kæmist aldrei hálfa leið að honum. Ýmsar
myndir svifu fyrir hugskotssjónum hans, atvik
úr lífi hans komu og fóru, en í einhverjum öðr-
um hluta af heila hans var kaldur og áhyggju-
laus áhorfandi, sem lét þetta maurétna, dauð-
þreytta flykki, sem nefndist Leningen, vita, að
svona sýnir úr fortíð manns sjást ekki nema sið-
ustu augnablikin fyrir dauðann.
Hann hrasaði um stein, hann féll.... Hann
var of veikburða til að standast þá hrösun. . . .
Hann reyndi að standa upp aftur.... Hann
hlaut að liggja undir kletti.... Þetta var ó-
mögulegt. . . . Það var ekki einu sinni mögu-
legt að hreyfa sig hið minnsta. . . .
En þá sá hann allt í einu einkennilega skýra
og risavaxna mynd hjartarins, þakinn af maur-
um, hjartarins, sem hann hafði skotið daginn
áður, til þess að lina þjáningar hans. Hann sá
hann riða í dauðans angist, þetta stóra stolta
dýr. Og eftir sex mínútur voru beinin ein eftir!
— Guð minn góður ,hann gat ekki dáið þannig.
Hann gat það ekki. Og eitthvað utan hans sjálfs
virtist draga hann á fætur. Hann fór aftur að
skjögra fram á leið.
Gegnum logandi benzínhringinn stökk vera,
sem óglöggt varð séð nokkurt sköpulag á, og
um leið og hún kom inn fyrir, féll hún endilöng
og lá hreyfingarlaus. Um leið og Leningen stökk
gegnum logana, missti hann meðvitund í fyrsta
skipti á æfinni. Og þarna lá hann með starandi
augu og sundurtætt andlit og líktist engu frek-
ar en manni, sem gröfin hafði skilað aftur.
Indíánar hans þustu að honum, sviftu af honum
hverri spjör, rifu af honum maurana, sem
höfðu bitið hann svo að allur líkami hans virt-
ist eitt sár. Sumstaðar sá í ber beinin. Þeir báru
hann inn í íbúðarhúsið.
Þegar logagirðingin lækkaði var hægt að sjá
í stað maurafylkinganna samfellt stöðuvatn.
Fljótið, sem stíflað var af Leningen, hafði flóð
yfir ekrurnar og borið á brott með sér allan
mauraherinn. Vatnið hafði safnast saman í
dældinni fyrir neðan hæðina, sem húsin stóðu
á, en á meðan höfðu maurarnir reynt að kom-
ast að hæðinni og húsunum yfir skurðinn. En
logandi benzínið hafði rekið þá til baka.
Og þannig urðu endalok hersins hins óvíga.
Hann lenti þarna milli elda og vatns og hvarf í
gyn þeirrar gjöreyðingar, sem var hans guð.
Og við fjarri enda skurðarins, þar sem ann-
að skarð var í steinvegginn, sveipaði flóðið hin-
um týndu herskörum út í hina miklu á. Þar
hurfu þeir að eilífu.
Logahringurinn dvínaði, er vatnið steig upp
að benzínskurðinum og slökkti hina dvínandi
elda. Flóðið reis hærra og hærra, vegna þeirra
greina og braks, sem það hafði borið með sér.
Yfirborð þess þurfti nokkurn tíma til þess að
komast yfir neðri enda steinsteypugarðsins og
spúa yfir hann leyfum maurahersins ofan í
straumþungt fljótið.
Og vatnið steig hærra og hærra yfir nagaðar
ekrur og runna, þar til það var komið hátt upp
á hæð þá, þar sem húsin stóðu, og þar sem hinir
umsetnu höfðu aðsetur sitt. Nokkra stund
VÍKINGUR
189