Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1944, Qupperneq 39

þar er sumarnótt björt,
því að sólin þá skín.
Sjáðu heilagan stað.
Þetta er fósturjörð þín.
III.
íslaiul, þú fagra, hve fríð er þín grund,
ég fell nú í skaut þitt á gleðinnar stund.
Ég tigna þig, treysti þér, ástkæra fold,
ég ann þér af hjarta, mín fósturmold.
Ég lauga minn anda í ljóma frá þér.
Ég lofa þig, Island. Ég sonur þinn er.
IV.
Vak þjóð:
Vort blóð
nú ört um æðar streymir.
Með fót á fold,
vor fósturmold,
þér enginn sonur gleymir.
Ei veil,
vinn heil
með liug á stóru starfi.
Því þú átt þjóð
þinn góða sjóð,
ó, glata ei þínum arfi.
V.
Eylandið Island er arfurinn okkar,
eign sú er fögur og dýrmæt í senn.
(Jr úthafsins álum rís landið, sem lokkar.
Fyrst litu það hetjur og hafsæknir menn.
Norrænir kappar, sem ófrelsi ei undu,
leitandi að frelsi, þá Isiand þeir fundu.
Éandnemar fögnuðu frelsinu fyrst
á fagurri ey í úthafi nyrzt.
Um tíma var saga þín sorgleg, en sönn,
þó stór hafir afrekin unnið,
því sárt varstu leikin af tímans tönn,
svo táp þitt, ó, þjóð mín, var runnið.
Én landnemans blóð brennur æðum þér í,
og brátt upp frá ófrelsi reistu á ný.
Nú fagnar öll þjóðin frelsinu aftur,
á fagurri ey býr hinn fornhelgi kraftur.
Bláhvítur fáni, með bjarma af eldi,
boðar þér frelsi, mín ástkæra þjóð.
llvítjöklatindar rísa úr hafblámans veldi,
liátign þín, Ísland, og eldfjallagióð.
Sundin þín bláu í sólskini ljóma
skaut þitt er vagga fegurstu blóma.
Fáninn vor fagri, sem frelsið oss boðar,
„Fjallkonu“-vanga með ársól nú roðar.
Land vort nú lítum og lofum, af hjarta
litkiæði fögiir og hátignarbrag.
„Fögur er hlíðin“, með brosinu bjarta,
börn þín þig blessa, hvern komandi dag,
land, sem að ljómar við blikandi haf,
]»að land, sem að guð oss til blessunar gaf.
Ástkæra Island, þig elskar öll þjóðin,
og þér eru helguð öll dýrustu ljóðin.
island er fagurt, sem fyrr á öldum,
er frægustu hetjurnar litu þess grund,
þó vegur þess minkaði af válegum völdum,
og vofeifleg örlög þess biðu um stund,
er „feðranna frægð ekki fallin í dá“,
meðan frelsi er fagnað í sveit og við sjá.
Nóttin er liðin, nú dagur ljómar,
um landið vor þjóðfrelsissöngur því hljómar.
VI.
Ljóðið lifir.
Landið yfir
söngvar óma skært.
Tónar þýðir
til vor blíðir
tala um landið kært.
Feðra-landið,
tosturlandið,
börn þín erum vér.
Þér af huga
heitum duga,
Island, heill sé þér.
Upp til dáða,
dug til ráða,
djarfa, dyggg þjóð.
Nú er dagur,
dýr og fagur,
fagna menn og fljóð.
Viljann hertu,
hugdjörf vertu.
Hér er margt að vinna.
Þróttinn áttu,
því ei láttu
hik neitt á þér finna.
Áfram skaltu,
stefnu haltu,
markið settu liátt.
Hetju-dáðir
VÍKINGUR
191