Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Qupperneq 24

Walker G. Everett:
GRÁKLÆDDA KONAN
JEN5 BENEDIKT5SDN ÍSLENZKAÐI
Bill var í kvöldverðarboði hjá Cartersfjöl-
skyldunni, þegar fyrst var rætt um þetta, —
kvöldverðarboði, sem hann hefði aldrei farið í,
ef hann hefði getað hugsað sér nokkra einustu
almennilega afsökun. Það var einhver stúlka í
heimsókn hjá Söru Carter, skólasystir hennar
eða eitthvað slíkt, hugsaði Bill óljóst með sjálf-
um sér. Og Bill sat hjá henni undir borðum, Og
þau voru að tala um eitthvert fólk, sem þeim
geðjaðist ekki að.
„Og þau breiddu það út um allan bæinn“,
sagði hún, „að ég hefði verið ein af þeim, sem
lögreglan tók í knæpunni, og að ég hefði verið
með rauða hárkollu, svo ég skyldi ekki þekkjast.
— Æ, hvað ég vildi að ég gæti náð mér niðri á
þessu andstyggilega fólki! — Hvernig á ég að
fara að því?“
Bill virtist hugsandi. Hann var búinn að
drekka þó nokkuð mörg glös af vínblöndu, sem
gerðu að verkum, að það suðaði eitthvað svo
skemmtilega í höfðinu á honum, og allt virtist
mjög auðvelt.
„Þér gætuð sagt öllum, að þau ættu vitlausa
dóttur, sem þau hefðu læst inni, og enginn fengi
að sjá, og það sé af því, sem þeim er illa við
ungar stúlkur“.
„Ómögulegt. Þau eiga þrjár dætur, allar vit-
lausar, en bara ekki lokaðar inni. — Að minnsta
kosti ekki enn“.
„Fyrst svo er, þá veit ég ekki“, sagði Bill.
„Af hverju lofarðu mér bara ekki að glíma við
þau,“
Hún leit á hann. — „Hvað meinarðu? — Ertu
kannske eitthvað göldróttur?“
Hananú, þar hafði hún leikið á hann, því hann
ætlaði að fara að tala um galdra. Svo hann stakk
upp í sig salatblaði, knúði ímyndunarafl sitt
sporum og allt í einu datt honum snjallræði í
hug.
„Hefi ég nokkurntíma sagt þér frá gráklæddu
konunni ?“
„Nei, hver er það?“
„Bara gráklædd kona“.
„Nú, og hvar er hún?“
„Hún er hérna rétt við hliðina á mér núna“.
„Hvar?“ sagði stúlkan og hrökk við.
BB
„O, góða mín“, sagði Bill og fór nú að liðk-
ast um málbeinið. „Þú getur ekki séð hana. Það
sér hana enginn nema ég, en hún er hérna hjá
mér allan tímann. Ég hefi þekkt hana um mörg
ár“.
„Hamingjan góða“, sagði stúlkan. „Ertu ekki
hræddur við hana?“
„Ekki aldeilis. Henni þykir vænt um mig.
Þess vegna er hún hjá mér. — Er þetta ekki
satt, kona góð?“ Hann sneri sér við og kinkaði
kolli til ímyndaðrar veru við hlið sér. — „Auð-
vitað er hún ósköp kurteis og fer út úr her-
berginu þegar ég er að hátta, en annars er hún
þar alltaf hjá mér. — Jafnvel í framan er hún
grá“.
„Jæja“, sagði stúlkan, og reyndi af fremsta
megni að halda viðræðunum áfram: „Gerir hún
ekki nokkurn skapaðan hlut?“
„Vissulega“, sagði Bill. „Hún ofsækir fólk,
sem mér geðjast ekki að“.
„Mikið er það ægilegt. — Jæja, sigaðu henni
þá á Quarryfjölskylduna í Hartford. Segðu
henni að gera sitt versta“.
„Ég skal gera það undir eins. Heyrðirðu það,
kona góð? — Það er í Hartford í Connecticut-
fylki. Og það er Quarryfjölskyldan, sem þú átt
að afgreiða“.
„Það er þriðja húsið frá vinstri á horninu",
sagði stúlkan. „Og ég vil ekki að hún ráðist á
neina aðra“.
„Henni skjátlast aldrei“, sagði Bill. „Og nú
er kvöldverðurinn búinn, svo ég held það sé hægt
að fara að hugsa um alvarlegri hluti“.
Og þetta var það síðasta, sem Bill hugsaði um
málið í hálfan mánuð, en svo brunaði Sara
Carther til hans þvert yfir salinn í einu fyll-
iríisgillinu og sagði: „Hvað er þetta um grá-
klædda konu?“
„Það veit ég ekki“, sagði Bill. „Hvað mein-
arðu eiginlega?"
„Ég fékk bréf frá Elsu. Hún bað mig að
segja þér að gráklædda konan hefði unnið verk
sitt helzt til vel, og að þú skyldir fara varlega“.
Bill virtist hugsandi. „Hvað annað sagði
hún?“
„Hún var eithvað að minnast á fjölskyldu
V í K I N G U R