Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Qupperneq 26

„Líklega furðar yður á því, að ég skuli koma
hingað?“ — Músaraugun í Jacobson hvíldu á
whiskyglasinu tómu, á skálinni með ísmoiun-
um. M\
„Vissulega er ég hissa á því“, sagði Bill. „Má
ég bjóða yður í staupinu ?“
„Nei, þakka yður fyrir. Siíkt kemur aldrei
inn fyrir mínar varir“.
„Ekki það. Einmitt“.
„Það, sem ég vildi yður, er þetta: Hr. Self-
ridge bað mig að tala nokkur orð við yður í
allri vinsemd“. Jacobson var mjög blíður á
manninn.
Bill leit á hann: Þetta var ljótt. — „Já, ein-
mitt“, sagði hann svo.
„Það er um vinnu yðar. Vingjarnleg aðvör-
un, eða ráðlegging".
„Nú, hefi ég staðið mig illa. Ætli þeir hugsi
sér að segja mér upp?“
„Nei, nei, alls ekki það. En þér hafið kannske
ekki staðið yður alveg eins og æskilegt væri.
Þér eruð kannske í helzt til mörgum boðum og
veizlum. Hr. Selfridge hélt að hógvær ráðlegg-
ing frá vini . . . .“.
Bill fannst maðurinn brosa eins og höggorm-
ur. „Ég skil“, sagði hann. „Þakka yður fyrir“.
„Ekkert, alls ekkert að þakka. Þetta er mér
ánægja“.
„Ekki efast ég um það“.
„0, ég meinti það nú ekki þannig! Jæja, mér
er bezt að hypja mig. Þetta er allra laglegasta
stofa, sem þér búið í“.
„Já“, sagði Bill. „Þetta er ágætis kompa“.
(Mikið skelfing var honum illa við manninn.
Því fór hann ekki að snauta burtu?)
„Jæja, það er bezt að koma sér. Ég er á nýju
bifhjóli, og þar sem ég er óvanur, þá þarf ég
að fara hægt Ég á heima fyrir utan borgina,
eins og þér kannske vitið“.
„Einmitt það. Og eigið bifhjól. Hvernig likar
yður það farartæki?“
„Prýðilega. Þér getið séð það hér úr glugg-
anum“.
„Ég skal gá út. Góða nótt. Hittumst á morg-
un“.
„Góða nótt!“ — Jacobson var farinn.
„Þessi asni og bifhjólið hans“, hugsaði Bill.
„Ég vildi að sú . . . .“.
Hann gekk út að glugganum og leit út. Rétt
á eftir sá hann Jacobson koma út, setja bif-
hjólið í gang og aka af stað. Um leið kom stór
vörubifreið fyrir götuhornið, og beint á hana
ók Jacobson á allmikilli ferð. Það heyrðist brot-
hljóð og urg.
„Guð minn góður“, sagði Bill.
Hann beið þangað til fólkið var farið að
flykkjast að, þá sneri hann frá glugganum,
90
hellti whisky í glasið sitt og setti ísmola út í.
Aftur hafði þetta komið fyrir. Og rétt eftir að
honum hafði verið sagt, hvernig honum færist
vinnan úr hendi. Allt, sem hann gerði, virtist
skakkt. Og þetta var allt sjálfum honum að
kenna. Hann lauk úr glasinu og fyllti það aft-
ur, — sterkari blöndu. Ljósin virtust svo bjórt.
Þau gerðu herbergið svo tómlegt, með þessum
tveim svörtu gluggum, og hann slökkti Ijósið
og sat í skímunni sem kom innan úr baðher-
berginu.
Þegar ljósin voru slökkt, breyttist herbergið.
Svartir gluggarnir urðu smám saman bláleitir.
Blærinn hlýr og mjúkur á litinn. Frá þeim staf-
aði þýður bjarmi. Það var herbergið, sem var
dimmt. En Bill sat kyrr og vaggaði liöfðinu
eftir hljóðfalli einhvers lags, sem barst inn um
opinn gluggann einhversstaðar frá. Svo sagði
hann hátt: „Ég hefi andstyggð á sjálfum mér“.
Þá opnaðist hurðin og gráldædda konan kom
inn. — Það var ekki neinn, sem hafði búið sig
svona til þess að hræða hann, né heldur systir
hans, komin í heimsókn. Það var gráklædda
konan, og Bill vissi það. Hann horfði rólegur
á hana nálgast, hægt með fíngerðum hreyfing-
um. Honum fannst heilinn vera að bráðna í
höfðinu á sér, herbergið fór að rugga, og svo
að snúast hraðar og hraðar. Að lokum átti hún
skammt eftir til hans. Hann henti glasinu í
hana. Það kom í vegginn hinumegin.
Bill stóð upp og snerist í hring. Honum
fannst grátt mistur vera í öllu herberginu. Hann
sneri út að glugganum.
Þeir fundu hann morguninn eftir niðri í
steinlögðum húsagarðinum. Fallið var hátt.---
V í K I N G U R