Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Side 33

TVEIR VESTFIRZKIR SÆGARPAR
Sölvi Ásgeirsson,
skipstjóri
Sölvi stýrir sels á kór,
súða dýnim hrafni.
Hugann lýr ei hrönnin stór
hin þá. gnýr á stafni.
Kempan vanda sækir sjó,
ssevar standi vanur.
Eins og gandur öldur smó,
ýtur bandasvanur.
Mörg hefur árin kempan kná,
keppt við bárufalda.
Ertu hreykinn, Álasund, af því að hafa slegið
drukkinn og ósjálfbjarga mann?
Svo lækkar hann allt í einu róminn og hvíslar:
Þú hefðir ekki átt að slá hann. Anton liggur úti
á dekki og grætur. Hann segir að stúlkan þarna
sé systir sín, hún er systir hans, heyrix-ðu það.
— Farðu til helvítis, þrumar Álasund og snar-
ast upp í kojuna.
Emar Bragi íslenzkaði
Rangaklárinn rostungs flú,
risti í skára valda.
Þ.ó togni reiði, skjálfi skör,
skjótt til veiðifara.
hetjan greiða flýtir för,
fram til heiði þara.
Kempur valdar klæddar hlif,
kátar halda á græði.
Glyggur, kaldur geymir kít',
grimmu haldinn seði.
Úr augum snörum gneistar glóð,
glatt er stundum hlegið.
Aldan kveður ástar Ijóð,
allt í kringum fleyið.
Út við Deild og austur við Horn,
oft með rómi hörðum.
Kári flytur kvœðin forn,
svo hvín í fjalla-skörðum.
Þó að báran lyftisl Ijót,
Ixtur hann knörinn valsa.
Aldrei Sölvi hræðist hót,
hafsins-meyja galsa.
Sú er einlæg ósk frá mér,
aldrei bregðist fengur.
Æfistarfið þakka ég þér,
þreks- og gæða-drengur.
Ljúf og mild þér lyfti dröfn,
lukkan fylgi kneri,
þar til lífs í hinztu höfn,
heim úr siglir veri.
Helgi frá Súðavik
VÍ K I N G U R
169