Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Síða 2

Fljótandi fiskiiijuver
Birrjir Thoroddsen þýddi.
Þýðandi rakst á eftirfarandi grein í „Popular Mech-
anic“ og seridir Víkingnum hana þýdda og endursagða.
Meðal þeirra mörgu skipa, sem fiska á bönk-
unum fyrir austan New-Foundland, hefur nú
komið fram ný togaragerð, þó að ytra útliti sé
ekkert, sem gefur slíkt til kynna, að undantek-
inni straumlínumyndaðri brú, sem er útbúin
öllum nýjustu og beztu siglingatækjum, því skip-
ið er ekki hót öðruvísi álitum en hver annar
hinna fjölmörgu togara, sem rista öldur Norður-
atlanshafsins. Undir þilfari er b. v. „Ocean life“
alveg sérstætt skip. Það er sannast sagt fljótandi
fiskiverksmiðja. Um leið og búið er að innbyrða
aflann, er hann fluttur á rennibrautum til verk-
smiðjunnar á milli-þilfarinu. Þar taka kunn-
Flökin flytjast á færiböndum.
áttumenn við honum og hreistra, flaka, vigta,
pakka og frysta fiskinn í 25 kg. öskjum.
Næst eru öskjurnar settar í frystiklefa skips-
ins, þar sem fiskurinn helzt beinfreðinn þar til
skipið kemur í höfn, þá er hann umhlaðinn á
kælivagna og úthlutað beint úr vögnunum í
verzlanir borgarinnar.
Síðustu 100 ár hafa fiskimenn í Nýja Eng-
landi komizt af með fiskstíur í lestini og geymt
aflann þar í ís, sem hélt fiskinum ferskum, þar
til skipið kom í höfn, en þá var fiskurinn strax
flakaður, pakkaður og frystur. Þetta var þægi-
leg aðferð í þá daga, þegar sjórinn moraði af
góðfiski, ýsu, þorski og flatfiski, svo að skipin
fylltu lestarnar á fáum klukkustundum.
En tækni nútíma fiskveiða hefir valdið því,
að veiðarnar breyttust í rányrkju, bæði á bönk-
unum og nærmiðunum, og aflinn varð stöðugt
minni og minni. Fiskivöðuraar verða dýpri og
ná yfir stærra svæði, vörpurnar skrapa botninn,
svo að fiskisviðin gjöreyðileggjast. Eins og nú
standa sakir, verða togararnir að hanga á bönk-
unum svo að dögum skiptir til að fá í sig, eða
ef til vill leita til norðlægari miða, úti fyrir
Canada eða jafnvel til Grænlands. í báðum til-
fellum er hætt við, að fiskurinn meyrni áður en
honum er landað. Einnig er hætta á, þegar ferð-
irnar til og frá fiskimiðunum taka svona langan
tíma, að veiðitíminn verði aðeins fáir dagar.
Þó hefir það ekki mikla þýðingu, ef fiskisælt
er, þar sem reynt er að veiða, en það veltur
auðvitað á ýmsu, því að allir renna blint í sjó-
inn, enda kemur oft fyrir að togararnir verða
að sigla heim með lestarnar hálftómar, og það
af skemmdum og slepjuðum fiski, og þá er
hluturinn ekki upp á marga fiska.
Þessar erfiðu aðstæður urðu til þess, að skipa-
smiður nokkur í Boston, Ysadora Bromfield
að nafni, hugsaði sitt ráð og fann lausnina.
Hann segir: „Ég hugsaði með mér, að nauðsyn-
legt væri að smíða þannig útbúið skip, að hægt
væri að leggja fiskinn í öskjur, strax og búið
er að veiða hann, því fyrir slíkan togara mundi
tími og fjarlægð fiskimiðanna enga þýðingu
204
V í K I N G U R