Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1951, Side 34

Það er vítavert gáleysi
að liafa eigur sínar óvátryggðar.
Brunadeild - Eimskip 3. hæð
Sími 1700.
Ég hefi nú rætt við ykkur um ýmislegt, sem
mætir ykkur, þegar komið er út á sjóinn, og
hvernig þið eigið að bregðast við því. Ég hefi
einnig bent á nokkur kenniheiti, sem munu
verða á leið sjómannsins. Við þessi kenniheiti
skal numið staðar og litið í eigin barm, og at-
hugað, hvort sjómaðurinn hafi verið trúr þeirri
stefnu, sem hann setti sér í upphafi, og ef svo
er, þá er öruggt að halda áfram til næsta áfanga
og að leiðarenda.
Það mun alltaf reynast affarsælast að halda
sig í námunda við veruleikann og færa sér í
nyt þá menntun, sem menn kunna að hafa hlotið
og „offra“ henni það verðugu sæti í hugskoti
inu, að henni verði ekki þaðan burtu kippt,
heldur sé alltaf við hendina þegar á þarf að
halda. Enginn skyldi láta sig henda það sama
og manninn, sem var að fara frá bryggju á
Oddeyri. (Það skal tekið fram, að hann var ekki
íslendingur). Hann þurfti að gefa merki, þegar
hann „bakkaði" frá, og ætlaði að flauta 3 stutt,
en þau urðu óvart 4, og sá hann þá mistök sín
og sagði: Þetta var nú víst einu of mikið, ég
dreg bara eitt frá, og flautaði það fimmta.
Góðir áheyrendur. Við erum öll í stórri skuld
við fósturjörðina fyrir allt það, sem hún hefur
veitt okkur frá blautu barnsbeini. Nú krefst
hún endurgjalds, sem ég veit að allir eru fúsir
að inna af hendi. Enginn getur lyppast niður
undir skyldustörfunum, svo að minning hans
fjúki í burtu með vetrarmjöllinni í gleymsk-
unnar djúp, nei, þið ætlið
„að standa eins og foldgnátt fjall,
í frerum alla stund,
hve mörg, sem á því skrugga skall,
sú skyldi karlmanns lund“,
svo að nöfn ykkar verði greypt á spjöld sög-
unnar sem dugmikilla og framsækinna braut-
ryðjenda á sviði fjárhags- og menningarmála
þjóðarinnar, bæði í orði og á borði, manna, sem
alltaf hafa hugfast, að: Guð í hjarta, guð í
stafni, gefur fararheill.
316
V I K I N □ U R