Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1954, Blaðsíða 24

Við viljum fá skilnað
Smásaga eftir O, Henry
Benaja Widdup fógeti sat fyrir utan dyrnar á skrif-
stofunni sinni og reykti pípu. Hæna vaggaði niður stig-
inn og gargaði kjánalega.
Það heyrðist vagnskrölt uppi á veginum og í vagn-
inum sátu Ransie Bilbro og kona hans. Vagninn stanz-
aði fyrir framan dyrnar hjá fógetanum, og hjónin stigu
út úr honum. Ransie var tæp sex fet á hæð, hörunds-
dökkur og ljóshærður. Hann hafði til að bera rósemi
fjallabúans. Konan var í baðmullarkjól, vel snurfunsuð,
áhyggjufull á svip.
Fógetinn smeygði sér í skóna, svona til þess að vera
dálítið virðulegur.
„Jæja“, sagði konan, og röddin var eins og skógar-
þytur, „við viljum fá skilnað". Hún gaut augunum til
Ransie.
„Já, skilnað“, sagði Ransie og kinkaði kollinum há-
tíðlega. „Okkur kemur ekki saman lengur. Það er nógu
einmanalegt að búa uppi í fjöllunum, þó að manni komi
vel saman við konuna sína. En þegar hún er farin að
hvæsa eins og villiköttur eða æða um í húsinu, þá er
ekki við því að búast, að maður geti búið með henni“.
Hjónin sögðu síðan hvort öðru til syndanna svo um
munaði.
Fógetinn sneri sér nú að störfum sínum. Hann bauð
hjónunum sæti og fletti síðan upp í einum doðrantin-
um og leit yfir efnisskrána. Svo fægði hann gleraugun
sín.
„Landslögin", sagði hann, „segja ekkert um heimild
þessa réttar til þess að aðhafast í skilnaðarmálum. En
ef byggt er á sanngirni stjórnarskrárinnar, þá er þetta
augljóst: Ef fógeti hefur rétt til þess að vígja hjón,
hefur hann einnig rétt til þess að veita þeim skilnað.
Rétturinn mun því gefa út skilnaðarúrskurð, sem áfrýj-
ast, ef til kemur, til æðri réttar“.
Ransie Bilbro dró upp úr vasa sínum tóbakspung og
hristi úr honum fimm dollara seðil.
„Ég seldi eitt bjórskinn og tvö refaskinn fyrir þetta
verð“, sagði hann. „Ég á ekki meira".
„Venjulegt gjald fyrir skilnaðarúrskurð í þessum
rétti er fimm dollarar", sagði fógetinn. Hann stakk með
kæruleysissvip seðlinum í vasann á heimaunna prjóna-
vestinu sínu. Með miklu líkamlegu og andlegu erfiði
skrifaði hann skilnaðarúrskurð upp á hálfa skjalaörk
og tók síðan eitt afrit. Bilbro-hjónin hlustuðu á hann
lesa upp skilnaðarúrskurðinn: „Það kunngerist hér
með, að R. Bilbro og kona hans, Ariela Bilbro, hafa
bæði mætt hér fyrir rétti í dag og lofað, að hér eftir
skuli þau hvorki elskast, heiðra hvort annað né hlýða
hvort öðru, hvorki til góðs né ills, sé þeim sjálfrátt um
gjörðir sínar, og koma þau sér saman um skilnað svo
sem gert er ráð fyrir í lögum. Styrki ykkur guð til
þess að hlíta þessum úrskurði. Benaja Widdup, fógeti í
Piedmonthéraði í Tennessee-ríki“.
Fógetinn ætlaði að fara að rétta Ransie annað skjalið,
en þá sagði konan allt í einu:
„Fógeti, fáið honum ekki þetta skjal strax. Málið er
ekki útkljáð enn. Ég verð að njóta réttar míns. Ég vil
fá framfærslufé. Maður getur ekki skilið við konu sína
staurblanka. Ég ætla að fara til Ed bróður míns uppi
í Hogbeckfjöll. Ég verð að fá nýja skó og sitthvað
fleira smávegis. Ef Ransie hefur efni á að fá skilnað,
þá verður hann að borga mér framfærslufé".
Það kom heldur en ekki á Ransie. „Alltaf finnur kven-
fólk upp á einhverju“.
Benaja Widdup fógeti sá, að hér varð að koma til
hans kasta. Konan var berfætt og vegurinn til Hogback-
fjalls var grýttur og brattur.
„Ariela Bilbro“, sagði hann í embættisrórm, „hvað
heldurðu, að þér nægi í framfærslueyri?“
„Ætli fimm dollarar nægi ekki fyrir skónum“, sagði
hún. „Það er ekki mikill framfærslueyrir, en ég býst
við, að það dugi“.
„Upphæðin", sagði fógeti, „er ekki ósanngjörn. Ransie
Bilbro, rétturinn gerir þér að greiða fimm dollara í
framfærslueyri, áður en skilnaðarúrskurðurinn er út
gefinn".
„Ég á enga peninga", sagði Ransie, og andvarpaði.
„Ég er búinn að borga þér allt, sem ég átti“.
„Það, sem ég hef sagt, það hef ég sagt“, sagði fóget-
inn og hvessti á hann augun.
„Ef þú gefur mér frest til morguns“, sagði Ransie
biðjandi, „þá býst ég við, að ég geti nælt einhvers stað-
ar í fimm dollara. Ég gerði ekki ráð fyrir því að þurfa
að greiða neinn framfærslueyri".
„Málinu er frestað", sagði Benja Widdup, „til morg-
uns, en þá mætirðu og framkvæmir skipanir réttarins.
Síðan vei'ður skilnaðarúrskurðurinn út gefinn“. Hann
settist á þröskuldinn og fór að reima frá sér skóna.
„Það er bezt fyrir okkur að fara til Ziah frænda“,
sagði Ransie, „og vera þar í nótt“. Hann klifraðist öðru
megin upp í vagninn, en Ariela hinum megin. Litli
rauði tarfurinn sniglaðist áfram, þegar Ransie gaf hon-
um drag í rassinn með kaðalspotta, og vagnhjólin þyrl-
uðu upp rykinu.
Benaja Widdup fógeti reykti pípu sína. Þegar langt
var liðið á daginn, tók hann vikublað sitt og las það,
þangað til hann hætti að sjá til. Þá kveikti hann á
tólgarkerti og las þangað til tunglið kom upp, en þá
no
V I K I N G U R