Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1954, Blaðsíða 25

SJÓMANNABLAÐIÐ VÍKINGUR
Ótgefandi:
Farmanna- og fiskimannasamband íslands.
Uitstjóri og ábyrgðarm.: Gils Guðmundsson.
Uitnefnd:
Júlíus Kr. Ólafsson, Henry Hálfdanarson, Magnús
Jensson, Halldór Jónsson, Sveinn' Þorsteinsson,
Birgir Thoroddsen, Theódór Gíslason. — Blaðið
kemur út einu sinni í mánuði, og kostar árgangur-
inn 50 krónur.
Bitstjórn og áfgreiðsla er í Fiskhöllinni, Ueykjavík.
Utanáskrift: „Víkingur", pósthólf 425, —
Reykjavík. Sími 5653.
Frentað í ísafoldarprentsmiðju h.f.
var kominn kvöldverðartími. Á leiðinni heim til sín
þurfti hann að fara gegnum dálítið skógarkjarr. Þegar
hann var kominn inn í kjarrið, gekk að honum skugga-
legur maður og miðaði á hann riffli. Hatturinn slútti
niður í augu hans, svo að mestur hluti andlitsins sást
ekki.
„Komdu með peningana þina“, sagði skuggalegi mað-
urinn orðalaust. „Ég er taugaveiklaður, og hver veit
nema ég komi óvart við gikkinn".
„Ég á ekki nema f-f-f-fimm dollara“, sagði fógetinn
og tók seðilinn upp úr vestisvasanum sínum.
„Vefðu seðilinn upp og settu hann inn í hlaupið á
rifflinum".
Seðillinn var nýr, og það var auðvelt fyrir hvaða
klaufa sem var að vefja hann upp og stinga honum
inn í hlaupið.
„Nú geturðu haldið áfram“, sagði ræninginn.
Fógetinn hélt áfram og fór ekki hægt.
* * *
Daginn eftir dró litli rauði tarfurinn vagninn að
skrifstofu fógetans. Benaja Widdup fógeti var með
skóna á fótunum, því að hann bjóst við heimsókn. I
viðurvist hans rétti Ransie Bilbro lconu sinni fimm
dollara seðil. Fógetinn athugaði seðilinn vandlega. Hann
virtist vefjast dálítið upp, eins og honum hefði verið
stungið inn í byssuhlaup. En hann sagði ekkert, því að
vel gat verið, að aðrir seðlar hefðu tilhneigingu til að
vefjast upp. Hann rétti hvoru hjónanna um sig skiln-
aðarúrskurðinn. Þau þögðu bæði og voru dálítið skrít-
in. Konan leit feimnislega á Ransie.
„Nú fei'ðu víst aftur upp eftir í vagninum“, sagði
hún. Brauðið er í dunkinum á hillunni. Ég setti svína-
kjötið í pott, svo að hundarnir næðu ekki í það. Gleymdu
ekki að draga upp klulckuna í kvöld“.
„Þú ætlar til Ed, bróður þíns?“ spurði Ransie og
reyndi að vera kæruleysislegur.
„Ég ætlaði að reyna að komast þangað fyrir kvöldið.
Ég býst nú varla við, að það verði slegið upp stórveizlu
til þess að bjóða mig velkomna, en ég get ekki farið
neitt annað. Það er annars bezt að fara að koma sér
af stað. Ég ætla að kveðja þig, Ransie, ef þú annars
vilt það“.
„Ég veit ekki hvaða ástæðu ég ætti að hafa til þess
að vilja ekki kveðja þig“, sagði Ransie, „nema þér liggi
þá svo lífið á að komast burt“.
Ariela þagði. Hún kreisti fimm dollara seðilinn í lófa
sér og stakk honum svo í vasann á kjólnum sínum.
Benaja Widdup horfði með sorgarsvip á seðilinn hverfa.
„Verður nú ekki daufleg vistin hjá þér, Ransie?“
spurði hann.
Ransie Bilbro horfði út um gluggann í áttina til
heimilis sins. Hann leit ekki á Arielu.
„Það verður líklega dálítið dauflegt“, sagði hann.
„En þegar manneskjur verða reiðar og vilja skilja, þá
er ekki hægt að halda aftur af þeim“.
„Það voru aðrir, sem vildu skilja“, sagði Ariela.' „Svo
krerði sig enginn um, að nokkur yrði kyrr“.
„Enginn sagði nokkurn tíma, að hann vildi það ekki“.
„Enginn sagði nokkurn tíma, að hann vildi það. Það
er bezt fyrir mig að leggja af stað til Ed bróður“.
„Énginn getur dregið upp gömlu klukkuna“.
„Viltu, að ég komi heim með þér í vagninum, Ransie,
og dragi hana upp fyrir þig?“
Það var ekki mikið um geðshræringar hjá fjallabúan-
um, en hann rétti úr stóra höndina og huldi litlu hönd-
ina á Arielu í henni.
„Ég vil vera í kofanum hjá þér, Ransie“, sagði hún,
„og hvergi annars staðar. Ég ætla aldrei að verða reið
aftur. Nú skulum við leggja af stað, Ransie, svo að við
verðum komin heim fyrir sólsetur".
Nú skarst Benaja Widdup fógeti í leikinn. Hjónin
höfðu gleymt nærveru hans.
„í nafni Tennessee-ríkis“, sagði hann, „fyrirbýð ég
ykkur að hafa lögin að engu. Það er réttinum sannar-
lega gleðiefni að sjá ský sundurlyndis og misskilnings
greiðast frá tveim elskandi hjörtum, en lögin verða að
hafa sinn gang. Rétturinn vill minna ykkur á, að þið
eruð ekki lengur hjón, en eruð skilin samkvæmt laga-
legum úrskurði og njótið þvi ekki réttinda hjúskapar-
laganna“.
Ariela tðk í handlegginn á Ransie. „Þýddu þessi orð
það, að nú yrði hún að missa hann, þegar þau væru
nýbúin að ná saman aftur?“
„En rétturinn er fús“, hélt fógetinn áfram, „til að
ryðja úr vegi þeim hömlum, sem skilnaðai'úrskurðurinn
setur. Rétturinn er reiðubúinn til að framkvæma hjóna-
vígslu og koma þannig á lagalegum sættum, sem blómg-
ist í farsælu og löglegu hjónabandi. Gjaldið fyrir hjóna-
vígsluna verður fimm dollarar".
Ariela hugsaði sig ekki lengi um. Hún fór niður í
vasann á kjólnum, tók upp fimm dollara seðilinn og
rétti fógetanum hann. Hún var rjóð í kinnum, þar sem
hún stóð og hélt í hendina á Ransie, meðan fógetinn
gaf þau saman að nýju.
Ransie hjálpaði henni upp í vagninn og klifraði upp
á eftir henni, og svo lögðu þau af stað upp til fjalla
og héldust í hendur alla leiðina.
Benaja Widdup fógeti settist á þröskuldinn og tók af
sér skóna. Enn einu sinni handfjatlaði hann seðilinn í
vestisvasa sínum. Enn einu sinni reykti hann pípuna
sína. Enn einu sinni vaggaði hæna niður stíginn og
gargaði kjánalega.
V I K 1 N G U R
119