Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1954, Blaðsíða 12

ur það í hálfa stöng, en ég brölti út að borð-
stokknum, ríf af mér húfuna, veifa og hrópa,
eins og kraftar leyfðu. Báturinn veitti okkur
von bráðar athygli, og beygði í áttina til okkar.
Var þetta lítil skúta frá Seyðisfirði, eign Þor-
steins kaupmanns Jónssonar. Nefndist hún
„Haabet“, og var að leggja út á handfæraveiðar.
Þegar er skipstjóri skútunnar frétti um matar-
skort okkar, bauðst hann til að bæta þar úr eftir
föngum, og lét okkur hafa nokkuð af hinum
nauðsynlegustu matvælum. Enga greiðslu vildi
hann þiggja fyrir hjálpina. Kvöddum við síðan
þennan dáðadreng og báðum guð að blessa hann
og skipverja hans.
Næstu nótt hélzt enn sama lognið. Rann nú
upp laugardagurinn fyrir hvítasunnu, hinn 2.
júní. Þegar birti, tók ég eftir því, að farið var
að skjóta upp skýhnoðrum yfir suðvesturfjöll-
unum. Vissi ég af reynslu, að þetta var órækt
merki um suðvestanátt. Sagði ég fagnandi við
félaga mína, að nú fengjum við bráðum gott
leiði. Tóku þeir því dauflega og lögðu auðsjáan-
lega engan trúnað á orð mín. En nokkru fyrir
hádegi var komin suðvestan gola, og var stefn-
an nú tekin í norðaustur. Fór vindur vaxandi
um kvöldið og nóttina, og skreið skipið óðfluga.
Við Guðmundur áttum vakt þessa nótt. Tókum
við vakt kl. 12 á miðnætti, og var Engey þá
stödd djúpt út af Glettinganesi. Á var frískur
suðvestan vindur og algerlega sjólaust. Eitt rif
var í stórsegiinu. Höfðum við orð á því við
skipstjóra, áður en hann fór niður, að leysa úr
rifið. Ekki tók hann undir það og stakk sér
undir þiljur. Við fengum þó hina til að hjálpa
okkur við að leysa úr rifið og slá undir millum-
klýfi. Fóru þeir svo niður, en við Guðmundur
urðum tveir eftir á dekki. Leið okkur nú prýði-
lega. Við tókum strikið yfir Héraðsflóa, frítt
fyrir Kollumúla. Vindur fór vaxandi. Skútan
hallaðist nokkuð mikið, og vorum við hálfpart-
inn farnir að sjá eftir því að hafa tekið úr rifið.
Hinu var þó ekki að neita, að þetta var skemmti-
leg sigling og forsvaranleg, ef ekki hvessti öllu
meira. Engey skreið vel.
Þegar kom á opinn Vopnafjörð harðnaði vind-
ur enn til muna, svo að þetta var, satt að segja,
orðin heldur glæfraleg sigling. Skipið beinlínis
þaut áfram. Stóð svo norður á móts við Bakka-
fjörð. Þá fór heldur að lægja, en ekki meira en
svo, að enn var hraðbyri. Nú voru fyrir nokkru
komin vaktaskipti. Hinir bærðu ekki á sér.
Skeyttum við því engu og létum þá sofa.
Klukkan sex á hvítasunnudagsmorgun fórum
við fyrir Langanestá. Vöktum við nú félaga okk-
ar og fórum því næst niður.
Þegar kom inn með Langanesi gerði hérumbil
logn. Við Guðmundur tókum aftur vakt kl. 8.
Jakobi var sagt að sjóða fáeina kjötbita, sem
við höfðum fengið hjá skipverjum á „Haabet".
Voru þeir fimm talsins, einn á mann. Skyldi nú
hafa þá til hátíðabrigðis.
Klukkan um hálf-tólf spyr Guðmundur, hvort
mér sé ekki sama þó ég sé einn uppi fram að
vaktaskiptunum, sig sé farið að langa í kjötbit-
ann sinn. Kvað ég það velkomið.
Skömmu seinna komu þeir upp, Fúsi og
Kobbi og leystu mig af. Þegar ég kom niður
sátu þeir skipstjóri og stýrimaður einn hvoru
megin við borðið. Sá ég strax að Guðmundur
er næsta þungur á brún. Ég lít á borðið, þar er
enginn matur, aðeins tómir diskar og nöguð
bein.
— Hvar er kjötbitinn minn?, spyr ég.
Guðmundur verður fljótur til svars.
— Þér er bezt að leita að honum í vömbinni
á skipstjóranum.
Ég stóð við borðsendann, og sá að skipstjóri
leit á mig með kaldhæðnis-brosi. Ég segi ekkert,
en reiðist heiftarlega, rek skipstjóra utan undir
með flötum lófa og fylgi svo fast eftir að hann
lognast útaf á bekkinn. Guðmundur rekur upp
tröllahlátur og segir síðan:
— Þetta áttirðu skilið, og þó að meira hefði
verið!
Skipstjóri reis bráðlega upp, nuddaði kjamm-
ann, sagði ekkert, en hraðaði sér upp.
Nú var nálega komið logn. Vorum við allan
hvítasunnudaginn og næstu nótt að berjast við
að komast inn með nesinu. Að morgni annars
í hvítasunnu er ég frammi á dekki að losa bönd-
in af skipsbátnum. Guðmundur var aftur á við
stýrið. Sé ég þá að skipstjóri kemur upp og
fer að tala við Guðmund. Ekkert heyrði ég hvað
þeir ræddust við, þar til Guðmundur brýnir allt
í einu röddina og segir:
— Hræddur er ég um að Stefán verði þér
þungur, þó að þú fáir okkur hina til að þegja.
Gæti þá svo farið að dagar þínir sem skipstjóri
væru taldir.
Eftir litla stund sé ég að skipstjóri kemur
fram á til mín. Ég læt sem ég sjái hann ekki.
Hann tvístígur fyrir aftan mig um hríð. Mér
verður litið út undan mér til Guðmundar. Sé
ég að hann glottir og kinkar kolli. Leggur skip-
stjóri því næst höndina á öxl mér og segir lágt:
— Viltu fyrirgefa mér þetta í gær.
Ég sný mér harkalega við, staðráðinn í því
að svara ónotum. En um leið og ég leit framan
í skipstjóra, var mér öllum lokið. Upplitið var
svo hörmulegt, að ég sárvorkenndi honum.
— Ég skal fyrirgefa þér það. En þau eru
orðin nokkuð mörg, asnastrikin, sem þú hefur
gert í þessari ferð.
106
VÍKINEUR