Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1955, Qupperneq 11

Afœttah meMa
Með uppgötvun margra öryggistækja, sem nú eru
komin í flest skip, og skipulögðu eftirliti og viðhaldi
hefir öryggið á sjónum aukist stórum á undanfömum
árum.
Ein hætta er þó stöðugt yfirvofandi — það er bruna-
hættan. Því miður virðist ótrúlega erfitt að koma í veg
fyrir bruna í skipum, þó miklu sé til kostað og margar
varúðarreglur settar. Viðbrögð manna eru stundum
næsta fljótfærnisleg, þegar svo stendur á, og er eftir-
farandi grein, sem birtist í danska vélstjórablaðinu í
ágúst s.l. gott dæmi um það. Á greinin því erindi til
allra sjómanna. „Til þess eru vítin að varast þau“.
Fyrir nokkrum mánuðum kviknaði snemma morguns
í dönsku skipi. Eftirfarandi skýrsla um íkviknun og
útbreiðslu eldsins og lát 3ja manna af hans völdum,
er fram komin við sjópróf, sem haldið var skömmu
eftir brunann. Eru það tilmæli danska Verzlunarmála-
ráðuneytisins að hún sé birt í blöðum.
„Kl. um 05,00 vakiiaði einn af hásetunum við það,
að reykur var í herbergi hans. Var herbergið í bb hlið
neðst í hásetaíbúðinni. Hann sá engan eld og ekki held-
ur hvaðan reykurinn kom. Reykurinn var all verulegur.
Hásetinn hljóp upp í borðstofuna og sótti vatn í könnu.
Þegar hann kom niður aftur, var reykurinn orðinn svo
þéttur, að hann komst ekki inn. Hann fleygði því könn-
unni inn í herbergið og fór upp aftur og reyndi, ásamt
yfirkyndaranum, að koma froðuslökkvitækinu í gang,
en fljótlega urðu þeir að hætta við það vegna reyksins.
Ekki hugsaðist þeim þó að vekja þá, sem sváfu niðri
í íbúðinni.
Annar maður af skipshöfninni vaknaði einnig um kl.
05,00 og fann reykjarlykt. Hann fór á fætur og gekk
upp í háseta-borðstofuna, en leit um leið inn í tvö her-
bergi um sb, en sá þar engin merki um reyk. Hann
sagði varðmanninum, sem hann mætti í borðstofunni,
að það væri reykjarlykt niðri, en fór, eftir því sem
hann segir sjálfur frá, að því búnu út á þilfar. Honum
hugsaðist heldur ekki að vekja þá skipverja, sem sváfu
niðri. Varðmaðurinn fór nú niður og rannsakaði her-
bergin um sb, en sá ekki reyk. En sterk reykjarlykt
var í þverganginum, en enginn reykur. Hann fór því
næst upp á þiljur, án þess að vekja þá, sem sváfu.
Enginn þessara þriggja skipverja virðist hafa álitið
það nauðsynlegt að vekja yfirmenn skipsins eða hreyfa
brunaboðann.
Nokkrum mínútum síðar ætlaði einn þessara manna
að fara niður og leggja sig aftur, en er hann kom að
stiganum, gaus þar upp reykur og logi, og í sömu svif-
um slokknuðu ljósin.
Nú var brunaboðinn settur í gang og slökkvitækjum
skipsins fljótlega beint að eldinum. Reynt var að kom-
ast niður í þverganginn til þess að bjarga mönnum úr
herbergjunum þar, en það tókst ekki. íbúðin var full
af reyk og stóð í Ijósum loga. Þó heppnaðist að ná 3
mönnum upp um háglugga á einu herberginu; voru
tveir þeirra mikið brenndir. Eftir 2 klst. tókst bruna-
liði, sem til hafði verið kallað úr landi, að nráða niður-
lögum eldsins. Var þá farið niður í skipið. Fundust
tveir menn dánir í herbergjunum um sb og einn í borð-
stofunni.
stofnað fyrir 18 árum. Þar vann Einar mikið
og fórnfúst starf og var hugsjónin, Dvalar-
heimili aldraðra sjómanna, eitt af hjartfólgn-
ustu áhugamálum hans, þar var hann lífið og
sálin, og hvatti alltaf til stórra átaka, svo ár-
angurinn yrði sem mestur. Einar var sæmdur
heiðursmerki Sjómannadagsins þegar hann varð
75 ára. Var það fyrsti maðurinn, sem hlaut þá
viðurkenningu og var hann vel að henni kominn.
Persónuleg áhrif Einars voru sterk og þeim,
sem kynntust honum og höfðu eitthvað saman
við hann að sælda, mun hann seint úr minni
líða. Hann var prýddur beztu kostum góðs
drengs og mátti ekki vamm sitt vita í neinu.
Prúður og jafnlyndur dagfarslega, en átti til
að bera einbeittni og viljafestu, og hélt sínum
vf kinöuh
hlut, þegar hann vissi hann réttan. Líf Einars
Þorsteinssonar var ekki stráð neinum rósum.
Lífsbaráttan var hörð og þurfti þrek og dugn-
að til þess að sjá farborða hinum stóra hópi
barna og fósturbarna, en þar naut hann einnig
sinnar ágætu konu, sem bar með honum hita
og þunga dagsins, og reyndist honum hinn
trausti förunautur í 46 ára sambúð, og þrátt
fyrir langan og erfiðan vinnudag, þá var Einar
Þorsteinsson gæfumaður. Hann var gæddur
þeim lyndiseinkennum, sem eru hverjum manni
eftirsóknarverðir. Sælir eru hjartahreinir, því
þeir munu guðsríki erfa.
Blessuð sé minning hans.
G. J.
49