Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1957, Blaðsíða 9

torgað 1200—1300 málum af nýrri síld á sólar-
hring, og þróin tekur um 35 þús. mál. Nú fisk-
uðu fyrir hana allir Kveldúlfstogararnir 5 og 2
aðrir, ,,Hafsteinn“ og „Ver“. Yfirumsjón með
rekstri stöðvarinnar höfðu þeir bræður Haukur
og Kjartan Thors til skiptis, en aðalframkvæmda-
stjórinn var Norðmaðurinn Peter Söbstað. Um-
sjón með afgreiðslu skipanna hafði Jónas Magn-
ússon, en danskur efnafræðingur, Hansen að
nafni, rannsakaði gæði framleiðslunnar. Á stöð-
inni unnu í sumar í fastavinnu 55 manns fyrir
utan skipshafnirnar. Aflinn var alls 84 þús. mál.
Stöðin er lokuð og mannlaus á veturna, nema
hvað ein gömul kona, sem þjónaði Norðmönnun-
um áður, býr þar enn ásamt ketti sínum og vill
ekki þaðan fara, og er hún eina manneskjan, sem
býr í öllum firðinum á veturna, þegar Hesteyri
er talin frá, því að þar er ekkert býli nú á dög-
um, en bæjarrústir sjást óglöggt á Seleyri hinum
megin fjarðarins andspænis stöðinni.
Það leið nú að því, að frúrnar færu heim, og
til þess að skemmta þeim eitthvað, áður en þær
færu, efndi skipstjóri til ferðar inn í fjörð og
bauð þar til sínum nánustu vinum á hinum skip-
unum. — Þetta var einskonar útreiðartúr, en þar
sem hvorki eru vegir, sem vegir geta talizt, með
firðinum, fremur en víða á Vestfjörðum og hesta
ekki að fá nema á Hesteyri (hví skyldi hún ann-
ars bera það nafn?) þá var farið sjóveg. Báts-
maðurinn fékk skipun um að taka annan nóta-
bátinn og manna hann nokkrum af hinum frægu
ræðurum á Skalla, því að nú lá mikið við. í bát-
inn stigu svo 4 skipstjórar: Kolbeinn á „Þórólfi“,
Snæbjörn á „Agli“, Jón Jóhannesson og Guð-
mundur, svo að ekki gat báturinn talizt stjórn-
laus. En þar sem hingað til hefur þótt fara bezt
á því, að á skipi væri absolút einveldi (þegar
ekki er um þjóðarskútur að ræða), voru völdin
lögð í hendur bátsmannsins, og það var karl, sem
kunni með þau að fara, fataðist hvergi, þó að
fjórir gamlir navígatörar væru í kringum hann.
Svo komu báðar frúrnar á Skallagrími og frú
Þórdís, kona Snæbjarnar, þrír drengir (synir
hjónanna á Skallagrími) og undirritaður.
Svo var aftur ýtt frá landi og lagt inn í fjörð-
inn, og nú skyldi höfuðnúmer hátíðarinnar koma:
kappróður skipstjóranna. Bátsmaður tók við
stýrisárinni, en skipstjórarnir hinum, þó ekki
nema einni hver, fóru úr jökkunum og settu sig
í ræðarastellingar. Mátti nú sjá mögnuð átök og
mikil áratog. Báturinn nötraði og skalf og risti
sjóin eins og torfljár blauta mýri, en við hin
héldum okkur dauðahaldi í hvað sem hendi var
næst, svo að við yrðum ekki eftir. Loks linuðu
þeir skorpuna og þurrkuðu af sér svitann, og
virtist okkur hinum sem sumir þeirra hefðu
grennst lítils háttar — og mátti þó enginn neitt
missa, sízt okkar menn.
Á heimleiðinni var skemmt sér við söng. Voru
margar góðar raddir. Konurnar tóku háu tón-
ana, svo kom Snæbjörn, svo við hinir þar fyrir
neðan, en neðstur var sjálfur húsbóndinn .með
sinn djúpa bassa. Hlíðarnar, kríui-nar og kind-
urnar tóku undir, svo að úr þessu varð ein alls-
herjar synfónía, sem naumast hefur áður heyrzt
um endilanga Jökulfirði og þó víðar væri leitað.
Það var happ, að engar kýr voru þarna inn frá.
Þær hefðu getað spólerað öllu fyrir okkur.
Um hádegi 6. ágúst vorum við loks lausir við
aflann, sem við fengum 1. og 2. ágúst, og held ég,
að skipstjóra hafi þótt það ganga nokkuð seint,
og ekki batnaði síldin, sízt sú, sem í lestinni var,
við þetta, né mældist betur. Hún rýrnaði allmikið.
Svo var tekið salt í snatri og farið út klukkan 2
í hvössum N-vindi. Skeyti frá skipunum úti í
Djúpi sögðu þar litla síld, en fregn hafði borizt
af síld inn undir Vigur. Var því haldið þvert yfir
Jökulfjarðarflóann fyrir Bjarnanúp og inn með
Snæfjallaströndinni til þess að gá að síld. Það var
logn og sólskin þar inni frá og útsýnið hið unaðs-
legasta. Snæfjallahlíðin, langröndótt af snjósköf-
um og klettabeltum hið efra, gras- og kjarrræm-
um hið neðra, blasti við á stjórnborða svo nærri,
að húsin á Snæfjöllum og Sandeyri sýndust
(í kíki) rétt við borðstokkinn. Á bakborða gat að
líta hina svipmiklu og fjölbreyttu fjallaströnd
milli Skutulsfjarðar og Skötufjarðar með Kofra
og Hestinn gnæfandi hátt úti við firðina og ýmis
snjóskaflarík fjöll að baki þeim allt suður í
Glámu. Fram undan eru Langadalsstrandarfjöll-
in smálækkandi inn frá Kaldalóni á hægri hönd
og ögursveitarhálsar á vinstri og Æðey og ögur-
hólmar niðri við hafflöt. Við komumst inn undir
Æðey, svo að Möngufoss hjá Skarði var allur
sýnilegur, 30 faðma há brún, sem fellur óslitin
fram af jafnháu bergi niður í hvamm, sem mér
hefur verið sagt, að fylltist svo af snjó á veturna,
að fossinn sekkur alveg.
Meðan ég var í þessum þönkum, beygði „Skalla-
grímur“ suður á Djúpið til þess að gá að síld við
Vigur og inni í Álftafjarðarmynninu, en ekkert
var að sjá. Héldum við því aftur út Djúp út
fyrir Rit og leituðum að síld út af Djúpinu og
Aðalvík, alla nóttina fram á morgun, en fundum
enga, enda var nú kalt í lofti (3,5°) eftir N-
storminn, þó að allheitt væri í sjónum (9°). önn-
121