Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1957, Blaðsíða 11

þessa lands, sem ég hef aldrei augum litið, þar
var heldur engin síld. Var því haldið út fyrir
skerin aftur og kastað nokkrum sinnum til og
frá, því að þar var allmikið af síld, en reyndist
erfið viðureignar. Varð dvölin þar því ekki löng,
og skipstjóri vildi ekki eiga á hættu að verða
króaður inni á Húnaflóa, því að skeyti bárust
okkur frá skipum, sem voru þá að fara út með
Ströndunum, að ísinn væri nú farinn að þrengja
leiðina, væri jafnvel komin upp fyrir Selsker og
upp undir Dranga. Var því haldið af stað um 7-
leytið út með Ströndunum, og voru selsetrið og
kvöldroðinn óviðjafnanlega fögur, þegar kom út
með.
En undir miðnættið gerði vindgráð, sem
lagðist á eitt með dimmunni í því að gera
þá tortryggilega, en einkum hina smærri, sem
þó voru ærið nógir til þess að setja gat á
skipið, ef það hefði lent á þeim, en skip-
stjóri var ekki sofandi, þar sem hann var,
svo að ekkert slys varð, en trúað gæti ég því, að
það hafi verið meira en lítil augnaraun að standa
þarna látlaust skimandi í nærri fulla vöku (4
klst.). Öðru hvoru urðu fyrir okkur rákir, þar
sem ísinn var þéttari, og þá varð að fara í króka.
Loksins greiddist kl. IV2 úr honum til fulls, svo
að hann hvarf með öllu, kippkorn NA af Straum-
nesi (hinu eystra). Fór þá skipstjóri niður og ég
líka. Sofnuðu báðir fljótt, og ég vaknaði ekki,
fyrr en við vorum komnir á okkar gömlu mið
kringum Ritinn.
Þar vorum við næstu tvo dagana (10. og 11.
ágúst) innan um allmikið af síld. Við köstuðum
oft, og framan af fyrra deginum var aflinn
sæmilegur, en eftir kl. 5 varð ekki vart, enda var
nú smokkfiskur í nótinni, og svo var annað:
,,Ameta“ var komin — „Ameta“, hin merkilega
norska mótorskúta og happaskip, sem stjórnlaust
rak í vestan-ofviðri langa leið milli blindskerja
og boða inn undir Flatey á Breiðafirði, óbrotin
að kalla og slysalaust að öðru leyti, var nú orðin
snyrpinótaskip og ágætt í alla staði til þeirra
hluta, mesti balgeir, en hafði þann galla að dómi
þeirra á skipunum, að hún fékk aldrei bein úr
sjó og „eitraði“ meira að segja sjóinn, svo að
ekki var til neins að reyna fyrir síld í nánd við
hana. Hún var að sínu leyti í svipuðu áliti hjá
síldfiskimönnum við Vestfirði í sumar, eins og
„Carrie Pitman“ var hjá þorskfiskimönnum í
hinni frægu fiskimannasögu Kiplings, „Captain
Courageous“ (,,Sjómannalíf“). Carrie „héldu
engin bönd“ ekkert akkeri, hana rak, hvenær
sem hvessti, til háska fyrir hin skipin og háð-
ungar fyrir skipshöfnina á henni sjálfri. — Þeg-
ar það heyrðist um kvöldið, að „Ameta“ væri
komin (hún hafði verið á Húnaflóa), var það
sama sem að sagt væri: Nú getum við hvílt okk-
ur, og „Skallagrími" var stýrt inn undir Grænu-
hlíð og legið þar við akkeri um nóttina. Annars
get ég sagt þeim góðu herrum á „Skallagrími“
og öðrum snyrpitogurum það í fréttum, að
„Ameta“ kom nokkrum dögum aeinna inn til ísa-
fjarðar með 1500 mál síldar, sem hún hafði sjálf
veitt. Segi þeir svo, að hún fái aldrei bein.
Síðari daginn fórum við út líðandi óttu. Var
síldin þegar komin á ról og óð uppi í smátorfum,
en afli varð lítill fram til hádegis. Kl. 1 kom-
umst við loks í stóra torfu, og í raun og veru var
síld uppi inn með allri hlíðinni. Við fengum 250
mál í kastinu, og var „Skalli“ orðinn all-siginn,
þegar þau voru öll innan borðs. Lestin var full af
síld, sem sumpart hafði legið alllengi í stíunum,
sigin og söltuð vel, en svo hleypt niður með því
að kippa lúku hlerunum upp undan henni, og eft-
ir það var mest af síldinni látið fara sömu leið,
„þurrkað“ og saltað vel, svo að síður væri hætt
við, að hún rynni til í lestinni, ef skipið fengi
veltu. Það getur verið bráðhættulegt og hefur
orðið slys að því á norskum flutningaskipum.
Skipið var nú komið að hleðslu, lestin full upp
undir dekk, því er Magnús lestarráð sagði, þegar
honum loks skaut upp aftur eftir að hafa kafað
niður í síldarveituna, algallaður og silfraður, and-
litið jafnt og annað, eins og síld. Ég hafði fast-
lega búizt við því, þegar hann hvarf um lúku-
gatið, að ég mundi aldrei sjá hann framar. Ekki
var skipstjóri samt ánægður enn. Stíurnar voru
ekki allar fullar, þverhandarbreidd var enn á
síðunni á „Skalla“ upp að brúninni á sjógáttun-
um og sjórinn sléttur eins og spegill. „150 mál
getur hann borið enn“, sagði skipstjóri, „og nóg
af síldinni, og þetta verður kannske síðasta ferð-
in“. Svo var kastað kl. 3% í stóra torfu. Aflinn
var 200 mál eða vel það. Allt var það innbyrt,
en þá var „Skalli líka orðinn lágur. Sjórinn náði
nú nákvæmlega á brúnina á sjógáttunum. Þar
sem dekkið var lægst (í svelgnum), var aðeins
bungan á því hærri en sjávarflöturinn. Mér of-
bauð hleðslan og sagði við bátsmanninn, þegar
verið var að háfa upp hið síðasta af veiðinni, að
þetta væri ekki kristinna manna háttur að hlaða
skip, efaðist um, að við flytum til lands.
„Við höfum nótabátana með okkur“, sagði
hann, ekki alveg ráðalaus, og getum bjargað
okkur í þá, ef „Skalli“ fer niður, hugsaði hann,
þótt hann segði það ekki, „en skipið og farminn
þurfum við helzt að taka með okkur“, sagði ég,
en við því þagði hann, eins og það væri auka-
atriði.
Svo héldum við til lands með báða nótarbátana
í eftirdragi. ,,Skalli“ hefði getað gleymt þeim líka,
en hitt þótti öruggara. Hann rann keikur, alveg
á nösunum, inn að bryggju og stanzaði ekki,
fyrr en hann stóð í framendann — rétt eins og
blessuð skútan hefði vit og vildi vera örugg um
að sökkva ekki við bryggjuna.
123