Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1957, Blaðsíða 28

Kraftaverkið
Framhald af bls. 127.
„0 jú“, sagði skipstjórinn hikandi. Hann var
nú samt næstum búinn að segja allt annað, en
á síðustu stundu minntist hann nýja skipsins.
„Pollisen, skipstjóri á Pontus“, hélt hún áfram
rólega, „hefur aldrei látið vindil upp í sig og
aldrei smakkað dropa af áfengi, og hann hefur
aldrei“, hún þagnaði allt í einu og roðnaði dálítið,
en hélt svo áfram hugrakkari: „Jæja ég þykist
vita, að þér þekkið hann?“
„Aðeins mjög lítið“, svaraði skipstjórnin
áhugalítið.
„Ég vona bara, að þér viljið :taka hann til
fyrirmyndar", svaraði prédikarafrúin með of-
stækisbliki í augunum. „Og allir aðrir sjómenn
líka“. Þá fyrst getum við með réttu verið stolt
af okkar dönsku sjómönnum“. Þegar hún hafði
þetta mælt, hnykkti hún til höfðinu og yfirgaf
stjórnpallinn.
„E-pú...“, sagði skipstjórinn og þurrkaði af
sér svitann með vasaklútnum.
„Hver er Pollisen skipstjóri á Pontus?“ spurði
annar stýrimaður.
„Engillinn Gabríel og allir 12 postularnir",
stundi skipstjórinn. „Ég hafði hann einu sinni
fyrir stýrimann, en varð að losa mig við hann,
af því að skipshöfnin neitaði að vera á sama
skipi og hann. Hann er raunar nýkominn til fé-
lagsins, en ég hef samt heyrt að hann væri að
reyna að krækja í nýja skipið“.
„Þetta minnir mig á nokkuð“, sagði annar
stýrimaður. „Það komu skilaboð frá forskipinu
um að skipshöfnin ætlaði ekki að mæta við úti-
samkomuna í fyrramálið. í fyrsta lagi var ekki
talað um það í samkomulaginu, og þar að auki
minna þeir á að fullkomið trúfrelsi sé í landinu.
Þeir segja að þeir aðhyllist frekar Búddatrú".
„Ef þeir fengju tvær flöskur aukalega", lagði
fyrsti stýrimaður til, „ætli þeir mundu þá ekki
hallast meira að prédikaranum í staðinn“.
„Gefið þeim hvað sem vera skal“, stundi skip-
stjórinn, „bara að þeir hagi sér eins og siðaðir
menn“.
Hvort sem það var að þakka hinni auka upp-
örfun eða ekki, þá varð útisamkoman á sunnu-
deginum mjög árangursrík frá öllum hliðum séð.
Ef til vill má þakka það í og með, að all frískur
vindur blés um samkomuna. Mörg augu hinna
hertu sjómanna urðu rök, þegar einhver hrekkj-
ótt vindstroka blés undir pils prédikarafrúarinn-
ar og lyfti þeim það hátt að í ljós komu hinir vel
sköpuðu fætur hennar og hafði nokkuð blönduð
áhrif í samhengi við það sem fram fór. Það
vakti mikla kátínu þegar prédikarinn með sinni
hátíðlegu rödd viðurkenndi að honum fynndist
hann vera einn af þeim. Já, og hafði virkilega
verið einnaf þeim fyrir löngu siðan.
„Vinir mínir“, messaði hann, „mér hefur meira
að segja verið sagt, að ég hafi ekki verið neitt
Guðs barn á þeim árum. Ég blótaði og drakk
áfengi, og... hm og lifði syndsamlegu lífi, eins
og sagt er“.
„Bravó“, heyrðist frá ýmsum hliðum.
„Og nú, vinir mínir, sjáið þið mig hér. Hugsið
ykkur hina merkilegu breytingu, sem er orðin
á mér, og hugsið ykkur laun þau, sem ég hef
fengið“. Hann leit með ástaraugum á konu sína,
sem átti svo erfitt með að passa pilsin sín. Hugs-
ið ykkur allt þetta, vinir mínir. Farið og gerið
slíkt hið sama“.
Það voru sjálfsagt margir, sem hefðu viljað
fara eftir ráði hans. Hefðu þeir bara haft mögu-
leika til að hljóta slík laun, og skipstjórinn var
svo ánægður með framvindu málanna, að hann
ympraði á tveim aukaflöskum til skipshafnar-
innar, sem verðlaun fyrir þann áhuga, sem hún
sýndi. En þetta var stöðvað af fyrsta stýrimanni,
sem ekki taldi hyggilegt að fara yfir hóflegt
mark!
„Við megum ekki dekra of mikið við þá“,
sagði hann, þótt ég verði að viðurkenna að þeir
eru hyggnari en ég bjóst við“.
„Nei, hver hefði getað látið sér til hugar koma,
að þeir hefðu svo mikið stöðuglyndi í sér“, sagði
skipstjórinn hrifinn.
,,01ympia“ hélt áfram ferð hinni suður eftir.
Hún hafði farið fram hjá hinum snjóhvítu krít-
arklettum Dovers. Þegar hún rúllaði suður Enska
Kanalinn var hún orðin öðru vísi ferðatæki, en
hún hafði áður verið. Annar stýrimaður trúði
fyrsta stýrimanni fyrir því, að hann mundi áreið-
anlega bjóðast til að ganga í einhvern félagsskap,
þegar hann kæmi heim aftur, og bátsmaðurinn
sagði öllum, sem vildu hlusta á hann, að vissulega
væri margt milli himins og jarðar, sem enginn
skildi. Já, það virtist vera svo mikill helgihjúpur
yfir hinu gamla syndafulla skipi, að jafnvel máf-
arnir, sem flögruðu kringum það, virtust vera
tortryggnir ... Það var líka full ástæða til, því
þetta var alt saman blekking. Olympía var með
fræ ófaranna í sér. Það var fræ, sem óx í risa-
vaxinn skýstrokk. Kvöld eitt kom prédikarinn
upp á stjórnpallinn og leit út eins og hann hefði
gleypt eitthvað mjög beiskt.
„Ég er mjög leiður yfir því“, sagði hann,
„mjög leiður“.
„Þér ættuð ekki að vera taugaóstyrkur", sagði
fyrsti stýrimaður, sem þó skömm sé frá að segja
var að hugsa um Arabastúlkurnar í Algier. „Það
jafnar sig venjulega, þegar maður er kominn í
land.
140