Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1957, Blaðsíða 29

„Ég get eki sagt hvað mér leiðist það mikið“,
hélt prédikarinn áfram. „Ef við hefðum haft
minnstu hugmynd um þetta, hefðum við aldrei
ferðast með þessu skipi. Konan mín er komin úr
öllu jafnvægi og heimtar að við verðum sett í
land íGíbraltar, svo við getum haldið ferðinni
áfram með ,,Pontus“, sem kemur þar bráðum til
að taka kol“.
„Hver ósköp hafa komið fyrii’“, hrópaði skip-
stjórinn lafhræddur. „Hvað á þetta að þýða?“
Það kom í ljós að það þýddi það versta, sem
gat komið fyrir, það hafði hent fyrir stuttu síðan.
Engum hafði dottið í hug að prédikarafrúin
mundi án nokkurs formála heimsækja íbúðir
skipverja í framskipinu. En þetta hafði hún gert
fyrir 10 mínútum síðan.
Hún hafði heyrt skipverja viðhafa hið ljótasta
orðbragð áður en þeir urðu hennar varir. Hún
hafði séð svoleiðis myndir á þiljunum, að hún
neyddist til að snúa sér undan með hrolli. En
það var ekki það versta, það versta voru flösk-
urnar. „Flöskur“, stundi prédikarinn, „í löngum
röðum. Flöskur, sem höfðu innihaldið sterka
drykki, ótrúlega margar og báru þess greinileg
merki, að þær höfðu verið nýlega tæmdar“.
„Þetta er ergilegt“. sagði skipstjórinn. „Ég
skal strax láta rannsaka þetta“.
„Hm...“, stundi prédikarinn upp, mjög miður
sín. „Eftir því sem konan mín fann út, þá eru
allar þessar flöskur komnar frá skipstjóranum
sjálfum. Hún segir að svona lagað muni aldrei
koma fyrir á skipi, sem Pollesen sé skipstjóri á,
og hún er þegar byrjuð á að skrifa langt bréf til
vinkonu sinnar, konu skipseigandans, þar sem
hún skýrir frá ástandinu hér um borð. Mér leið-
ist þetta mjög skipstjóri, já, leiðist það mjög,
mjög mikið.
Bæði skipstjóranum og stýrimanninum leiddist
það líka, bara ennþá meira en prédikaranum,
enda áttu þeir mest á hættu. Náttúrlega voru
þeir ekki enn búnir að missa nýja skipið úr
sjónleildarhringnum, þvert á móti höfðu þeir
aldrei séð það jafn greinilega og nú, en á mynd-
ina hafði einnig smogið óæskileg persóna, það
var Pollesen skipstjóri, sem stóð á straumlínu-
stjórnpalli skipsins og saug beiska möndlu í stað
þess að reykja góðan vindil, eins og sjómanni
sæmdi!
„Já, já“, stundi fyrsti stýrimaður, maður getur
víst alveg eins hlaupið strax fyrir borð. Nú getur
ekkert bjargað okkur nema kraftaverk“. Og hann
starði til himins, eins og hann ætti von á að sjá
einhver merki þess þaðan. En það einasta, sem
hann sá, var skýjaþykkni, sem gekk upp á him-
ininn og benti til verra veðurs. Það stóð heima,
fyrir kl. 8 um kvöldið söng Biscayavindurinn sinn
gamla söng í öllum hlutum skipsins. Og með
morgninum var hann genginn upp í „orkan“,
sem kallaður er á sjómannamáli. Brotsjór reif
lausa stóra trossu á bakkanum og slengdi henni
niður á lestarop og reif báðar ábreiðurnar, sem
bundnar voru yfir lestina. Fimm mínútum síðar
var ekkert eftir af þeim, nema druslur, sem sló-
ust til og frá í storminum. Og þar sem sjórinn
fossaði niður í farmrýmið, varð að kalla á frí-
vaktina til að lagfæra tjónið.
Á þessum tíma var samkomulag skipstjórans
og stýrimannsins þegar upphafið, þar sem allar
slíkar hindranir um talsmáta skipverja gerði
ekkert gagn lengur! Enginn sá því lengur ástæðu
til að hika við að láta í ljós sína hjartans mein-
ingu um trossur, farmrúmsábreiður ag líf sjó-
mannsins yfirleitt, því vinnan var bæði ströng
og bundin mikilli áhættu um lífs og limatjón.
Menn tóku því hressilega til orða og drógu ekki
úr. Það leið heldur ekki langur tími, áður en
prédikarinn kom upp á stjórnpallinn og spurði,
hvort ekkert væri hægt að gera til að draga úr
hinu hræðilega bölvi og ragni á þilfarinu, sem
væri mjög óþægilegt að hlusta á, bæði fyrir hann
og konu hans.
„Nei“, sagði skipstjórinn gramur, „það er ekk-
ert hægt að gera í sambandi við það. tilheyrir
starfinu“.
„Það þykir mér mjög leitt“, sagði prédikarinn.
„Það þykir mér líka“, sagði skipstjórinn. „En
mér mundi finnast það minna leiðinlegt, ef ég
væri laus við að hafa heilan hóp farþega, sem
væru að flækjast fyrir mér. Þér getið skilað
kveðju til konu yðar og sagt henni frá mér, að
hér sé um líf eða dauða að tefla, og ef henni
falli ekki að hlusta á orðbragð skipsmanna
minna, þá sé nóg bómull í veggskápnum, sem hún
geti troðið í eyrun, ef hún vilji ekki hlusta á
það“.
„Mér þykir það mjög leiðinlegt“, sagði pré-
dikarinn og teigði sig eins og hálfógnandi yfir
skipstjórann, en það hefði hann ekki átt að gera,
því um leið deyf „01ympía“ sér í öldudal, mjög
snögglega, svo hann missti jafnvægið og steypt-
ist kollhnís á hinu hála gólfi og rúllaði í hinn
enda stjórnpallsins, og slóst þar við járnpolla og
rotaðist.
„Guð hjálpi okkur“, kallaði skipstjórinn, „hann
hefur þó ekki drepið sig“.
En þetta var nú heldur fljótráð ályktun á
ástandinu. Því varla var hann búinn að sleppa
orðinu, þegar hinn rotaði prédikari vaknaði til
lífsins aftur, hristi höfuðið og tók varlega um
það með hinum stóru höndum sínum. Svo reis
hann upp og sagði með tilfinningu og sannfær-
andi krafti: „Hvert í heita sjóðbullandi h.......
o. s. frv.“ í því kom hann auga á skipstjórann
og starði furðu sleginn á hann og sagði: „Hver
í ósköpunum eruð þér, og hvaðan komið þér
eiginlega".
Framhald í næsta blaöi.
141