Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1959, Síða 14

dirfskunni. — Þetta að láta höf-
uðskepnurnar ekki kúga sig.
Láta slag standa! Hann dáðist
að öryggi Magnúsar, skapfestu
hins veiklaða manns, sem ekki
mátti missa handa bróður síns,
og varð að þola ertni hans.
Þegar kom á grunnmiðin
versnaði sjólagið, en jafnframt
þurfti ekki að gæta segla jafn
mikið, austurinn var minni. Guð-
mundur fór að hagræða fiskinum
og taka í nefið, rétti bróður sín-
um baukinn, sáttfús. Magnús
horfði á rjúkandi sjóinn, leit
ekki við Guðmundi bróður sín-
um. Hann snýtti sér að vísu í
haugblautt húfupottlokið. Lét
þar við sitja.
Guðmundur sat á þóftunni.
Hinar miklu axlir voru signar
niður. Höfuðið virtist blýþungt,
hann leit út eins og ólöguleg
hrúga. Allt í einu spratt hann á
fætur, þreif húfuna af höfði
bróður síns og þeytti henni langt
út á sjó, lagði síðan út árar og
réri eins og berserkur.
Magnús sat nú þarna í lokinu,
berhöfðaður, með opinn munn af
undrun. Hárstrýið tættist í rok-
inu, lamdist við stakkinn svo
small í.
Drengurinn hafði horft undr-
andi á viðureignina. Hann sá
ekki betur en bræðurnir glottu í
laumi. Það voru hláturviprur í
augnakrókum Guðmundar, en
Magnús gretti sig eins og hann
fyndi til sársauka.
Þrátt fyrir veðurhörku og vos-
búð náðu þremenningarnir vör-
inni um nónbil, þrekaðir, með
vatnsloppu og stirða fætur.
Magnús skipti afla og gekk vand-
lega frá bátnum. Að því loknu
sneri hann sér að bróður sínum
og sagði í rólegum tón: „Þú ferð
ekki út í bát með mér framar,
Guðmundur". Svo gekk hann
heimleiðis.
Næst þegar ýtt var úr vör, var
Guðmundur við stefnið að vanda,
hann hafði lætt Ijótri, grænni
húfu í lokið, þar sem formaður
geymdi skrínu sína. Magnús sá
það, en sagði ekki orð, tók undan
sín megin, gaf ekki skipun um
að ýta. „1 drottins nafni“ sagði
Rökkurljóð
Bleikur máni fjöll og fjöröu
fögrum vefur töfrahjúpi.
Hjalar unn viö strandar steina.
Stunur berast upp úr djúpi.
Ég á engin Ijóö að lýsa
litaskrauti mánakvelda.
Yfir bárum láta loga
lagardísir þúsund elda.
Guðmundur og setti skrið á bát-
inn.
Þann dag var sjóferðabænin
ekki lesin upphátt. Drengurinn
og Guðmundur tóku ofan höfuð-
fötin en formaður var berhöfð-
aður fyrir.
Magnús snýtti sér ekki í nýju
húfuna. Hún lá þar sem hún
hafði verið lögð, eiturgræn og
Ég á engin orö aö lýsa
unun, sem ég finn í barmi.
Vagga i svefni ungar öldur
öllum mínum gamla hamni.
Gettu, vina, hvaö ég hugsa
hugfanginn í rökkurblíöu.
Ég Imgsa um þig og enga aöra,
augu þín og vanga fríöu.
Ég er aö hugsa um, hvaö þaö væri
himnesk sæla aö mega lifa
meö þér einn, er mánageislar
munarún á sjóinn skrifa.
Jóh. G. Sigurösson.
framandi. Þennan dag var marg-
ur ætilegur biti í skrínu for-
manns og kaffigutl á flöskunni.
Bræðurnir voru báðir undirleitir
og fámálugir, nefndu aldrei nafn
hvors annars. Þeir voru sérstak-
lega alúðlegir við drenginn,
sögðu, að hann hefði staðið sig
vel í ofviðrinu, yrði líklegast
góður sjómaður.

134
VÍKINGUE