Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1966, Blaðsíða 18

fyrr er nefndur í grein þessari.
Skyndilega lækkar flugvélin
flugið, sem áður var þó ekki hátt,
og böggullinn er látinn fara. —
Hafnar hann í sjónum rétt við
varð^Jripið. Varðskipsmenn ná
bögglinum fljótlega og fá þar
alldrjúgt lesefni Reykjavíkur-
blaðanna.
Vélin hækkar lítillega flugið og
áfram er haldið í sömu hæð aust-
ur með suðurströndinni. Ég get
þó ekki varist þeirri tilhugsun og
ósjálfrátt þó aðdáun, að hér um
borð eru snillingar í að hitta í
mark, sem vafalaust með hern-
aðarþjóð ættu kost á heiðurs-
merki fyrir góða frammistöðu að
hitta í mark úr lofti.
Skyggni er enn gott til lands
allt austur til Víkur í Mýrdal, en
eftir það þykknar í veðri og
skyggnið versnar, þó sést strand-
lengjan vel.
Dyrhólaey með tign sinni og
Víkurþorp og lægið fyrir fram-
an, þar sem ekki fyrir ýkja
mörgum árum skip þurftu að
liggja dögum saman til að losa
nauðsynjar á land og taka vtð
framleiðslu bænda. Þá voru Vík-
urbúar og öræfamenn býsna
seigir að brjótast fram í upp-
skipunarbátum sínum og ráðast
gegnum brimgarðinn. Nú bruna
bifreiðir eftir vel lögðum vegum
og flugvélar þjóta í lofti flytj-
andi varninginn til og frá.
En er annars Dyrhólaey ekki
lausnin á hafnarvandamáli Suð-
urstrandarinnar, og á ekki ein-

Bátarnir virðast ekki
stórir, séS úr flugvél
yfir hið víSáttumikla
haf.
hverntíma eftir að rísa þarna
stór höfn með þéttri byggð ofan
við, þar sem menn lifa hver á
„öðrum“ eins og karlinn í Borg-
arnesi sagði forðum, er ég spurði
hann á hverju menn þar lifðu?
Áfram líðum við framhjá land-
inu. Hjörleifshöfði, myrku sand-
arnir og fljótin ægilegu, svo sem
Múlakvísl, Kúðafljót, Núpsvötn
og Skeiðará birtist allt hvað af
öðru tilkomumiklir staðir en ó-
hugnanlegir, og margir eru
mennirnir, sem hér hafa beðið
skipbrot og orðið að þola hinar
mestu raunir. Stöðugt er unnið
að því að bæta öryggi sjófarenda
við þessa hættulegu strönd, en
enn er langt í land að algjörlega
verði hægt að koma í veg fyrir
slys.
Nokkur skipaumferð er hér,
bátur og bátur á stangli. Já, héð-
an úr flugvélinni sýndist manni

Vestrnannaeyjar, eins
og Ijósmyndavélin sá
frcer út um glugga
flugvélari nnar.
að það hljóti að vera einmana-
legt líf að vera sjómaður á
veltandi óumræðilegu bátskríli,
sem við köllum fullkomin fley. En
sjómannslífið býður þó upp á
margar unaðsstundir, sem land-
krabbinn kynnist aldrei og von-
andi fást enn um langa hríð dug-
miklir drengir til að heyja bar-
áttu við konung Ægi og færa
björg í bú úr þverrandi gullkistu
okkar.
Og nú fljúgum við yfir vita-
skipið Árvak, sem er með mik-
inn pramma í eftirdragi. Þegar
austur að Ingólfshöfða kemur,
sjáum við bát ískyggilega nærri
landi. með troll úti. Áhöfn flug-
vélarinnar athugar bátinn, flýg-
ur í hringi og mælir stöðuna. í
ljós kemur að báturinn er að toga
aðeins 2,5 mílur frá landi.
Báturinn er kallaður upp og
sök lýst á hendur skipstjóra og
honum skipað að halda til Horna-
fjarðar til frekari rannsóknar.
Skipstjóri bátsins var hinn
kurteisasti og hlýddi fyrirskip-
un skipherrans. Er Þröstur var
spurður um viðbrögð skipstjóra
er þeir væru teknir í landhelgi,
brosti hann og sagði, að því mið-
ur væru margir skiþstjórar
ruddalegir í tali og sumir svör-
uðu ekki kalli, en þetta kæmi
þeim ekki að neinu gagni — lög-
um væri komið yfir þá engu að
síður.
— Og brátt erum við komin
austur yfir Hvalbak — þetta
sker, sem er útvörður Islands fyr-
200
VÍKINGUR