Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1966, Qupperneq 28

Örlygsstaðabardagi
*
1. Sturla nú saman safnar
sínum Vestlendingum.
Frá Ströndum var safnaS saman
suSur til BreiSaf jarSar.
Hér voru í hraustir kappar,
hertir í brandarimmu.
Sighvatur hafSi safnaS
saman fjórum hundruSum.
2. Þetta Kolbeinn þá fréttir;
þá strax suSur Kjöl ríSur
meö hálft annaS hundraS manna
hrausta til Gissurar.
t liasti saman safnast
seggir níu hundruS.
MeS herliS þetta hraustir
héldu til SkagafjarSar.
3. „Oft verSur sveipur í svefni,“
Sighvatsson Sturla mœlti, . .
þá hraustur hans nafni
hetjan ÞórSarson Sturla
sagSi honum sig dreymdi,
aS seggur Vigjús ívarsson
yrSi undir steini stórum.
Stórills varS fyrirboSi.
4. Gissur gildur sagSi
görpum Kolbeini og Brandi:
öSurbróSur minn blíSan
biskup Magnús mig dreymdi.
,JStandiS upp sterki framdi,“
stilltur hann svo mælti.
,J?ara’ ég skal meS ySur.“
Fagnandi ég svo vaktia.
5. „Þetta hefir vel þig dreymt,“
þrekinn Kolbeinn sagSi.
,JBetra mér þetta þykir,
þaS vera dreymt en ódreymt,"
gengdi Gissur kátur..
Gekk Kolbeinn til skrifta
þrekinn hann viS ÞórS prest.
Þeim fékk hann spjót í hendur.
6. Kolbeinn svo kappinn gildi,
kesju í hönd sér tekur.
Gissur svinnur síSan
svo liSiS fram eggjaSi:
„SagSi hann sízt vilja,
sig þeir á spjótsoddum liefSu,
SkagfirSingar sem forSum,
frœnda sinn höfSu Kolbein.
7. Efast ekki um þaS,
aS ég skal ykkur fylgja,
ef þér hraustar hetjur
hreystilega framsœkiS.
Enginn má hraustur heita,
hann ei ef af sér rekur
óaldarflokk þann illa,
er oss hyggst aS granda.“
21. ágúst 1238
8. Skildir bundnir í bagga,
bera’ átti feSgaliSiS.
UrSu ekki leystir,
eins skjótt og meS þurfti.
Ólagi þetta olli,
ósigrinum aSstuddi.
Heróp SturluliS lióf upp;
hörfaSi’ aS ÖrlygsstöSum.
9. Saman fylkingar sigu.
SagSi þá Kolbeinn ungi:
„Gangi nú aS guSsvilja
og góSum málefnunum.“
Sighvatur goSi í gerSiS
gjörSi meS Jlokk sinn ríSa.
Þeir áSur stigu af baki,
af þeim voru tveir drepnir.
10. GerSinu aS nú Gissur
gjörSi meS sveit sinni,
ganga meS grjóthríS stranga
grimmlega aS SturluliSi.
Sturla varpaSi sleini;
stálhúfu Narfa hitti.
Narfi féll svo aS fœtur,
framyfir höfuS kastast.
11. Sturlumenn hér nœst heyrSu,
aS liátt var til þeirra kallaS:
þeim þegar aS baki
þróttmikiS vœri komiS.
KolbeinsliS knáir garpar
Kempur Sturlu í móti
þeim snéru þegar aS bragSi,
þó drógu sig í gerSiS.
12. Kolbeinn Sighvatsson kappinn,
knár var meS sínu liSi,
upp úr gerSinu á flótla
algjörlega kominn.
Sighvalur gamli um gerSiS,
gekk suSur í móti
SkagfirSingum, - þá skammsýnn.
Skjótt varS lionum aS bana.
13. Stálhúfu hafSi á höfSi,
liann var í kyrtli bláum.
Stjörnu bar hann í liendi,
hennar veifaSi skafti.
„Gaklc ei þar fram goSinn,“
— gjörSi maSur einn segja. —
„Óvinir þínir þar eru.“
Áfram halda saml gjörSi.
14. Árni AuSunarsonur
áfram gekk meS Sighvati.
Til handa beggja hjó hann,
hann sér ei gjörSi forSa.
„Ég œtla mér ekki á braut,“
— undrandi hölum gengdi. —
MeS hugprýSi lét lífiS.
Lof hlýtur kempan snjalla.
*
15. SuSur gerSinu af gjörSu,
garpar fjórir falla
meS Sighvati, sem var,
sóknmóSur lítt sár þrotinn.
Skaut þá yfir hann skildi
skjómabur Björn frá Ási.
í þessu Kolbeinn aS kom,
cestur og strax spurSi:
16. Hver viS garS hér húkir“?
„Hér er goSinn Sighvatur.“
„Hversvegna ei honum bana,
halir strax gjöriS ráSa“?
Honum Björn því hlífir,“
hinir svöruSu á móti.
„Hann fyrst lialir þá drepiS,“
liarSlyndur mælti Kolbeinn.
17. Hrökk þá Björn í burtu.
BráSólmur Kolbeinn lagSi
oddbrotnu spjóti í háls
á Sighvati, er lítt sœrSist.
„Höfumst orS nokkur liér viS,
lialir þér munuS ráSa
viSskiptum ykkar aS vilja,“
viS þá Sighvatur mœlti.
18. Einar dragi þá aS hljóp,
œstur í höfuS Sighvats
heggur og lionum bana,
hatursfullur þá veitir.
Fleiri á lionum unnu.
Er það leit Sighvatur djákni,
leggst nú yfir sitin nafna.
NíSingar liann þar vógu.
19. Sighvat síSan þeir flettu
sínum klœSum öllum.
ASeins þeir eftir skildu
einar stuttbrœkurnar.
Árni AuSunsson deySi
áttunda tug á ára.
Forsetinn brynjan bezta
býsnavel Þorleif skýldi.
20. Sámur hlaut lietjudauSa.
Hér nœst um Markús tölum.
Kappinn var Þorgils kundur,
kaskur snemma bardagans
fram lileypur flokki úr Sturlu,
fremst þegar á garSinn.
Vasklega hann varSist,
var þó í gegnum lagSur.
21. AnnaS lag í fékk kviSinn,
út iSrun þá féllu.
Hetjan vörn þá hœtti,
liann féll niSur dauSur.
Kappa Sturla vér köllum;
kvínni hann úr hörfaSi.
HlífSi Snorri honum,
liann buklara fyrir breiddi.
VÍKINGUR
210