Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1966, Side 32

ir fallbyssu-bátar, til að eyjar-
skeggjar gleymdu ekki, hvaða
landi þeir tilheyrðu. Allar þessar
eyjar tilheyrðu Portúgal og
Spáni, og það gat maður séð um
leið og maður kom í land. Leiðin-
legar, þröngar og skítugar götur,
sem aðeins voru þrifnar á helgi-
dögum, og loftið var mettað af
sleginni olíu, lykt af óþrifum og
anisett og mykju. Og þar sem
maður gekk um voru hópar af
hálfnöktum börnum: — Tóbak,
Tóbak. Og þau köstuðu steinum
ef þau fengu ekki neitt. — Og
kripplingar betluðu peninga.
Madeira heimsóttum við, og
það er sú ríkasta af þeim eyjun-
um, þess vegna hafa Englending-
ar slegið eign sinni á hana. Það-
an settum við stefnuna suðurum
til Kanaríeyja, og laugardags-
kvöld nokkurt lögðumst við til
akkeris í Santa Cruz. Eigandinn,
Scott, hafði heyrt að sjá mætti
nautaat þar. Snemma á sunnu-
dagsmorgni setti ég allan hópinn
í land á léttbátnum. Nautaatið
átti að vera hinu megin á eyj-
unni, en Santa Crus var næsta
höfn, sem við gátum lagst til
akkeris við.
Eftir hádegi á sunnudag fékk
öll stjórnborðsvaktin frí, við vor-
um yfir 20. Bærinn var næstum
mannlaus, allir voru á nautaat-
inu. En niðri á torginu stóðu 8
múlasnar spenntir fyrir gulmál-
aðan vagn. Vagninn var þungur
og skartaði með stórum gluggum
eins og á járnbrautarvagni og
hurð aftaná. Á þakið var bundið
töluvert af farangri, og í ekilsæt-
inu sátu þrír svartskeggjaðir
herrar í nokkurskonar einkennis-
búningum. Tveir þeirra höfðu
prik og svipur, og sá þriðji,
greinilega yfirekillinn, hafði
blásturshorn. Múlasnarnir voru
spenntir fyrir með tommuþykk-
um, hörðum, stífum reimum. Eg
þreifaði á einni þeirra — hún
líktist meira ryðguðu borðajárni
en leðri — þá kaliaði finnski Bill,
eins og við kölluðum hann: —
Komið þið og sjáið dálítið ó-
iiuggulegt hérna, strákar.
Hann benti á yzta múlasnann.
214
Vesæll og útpíndur var hann eins
og hin dýrin, og í augnablikinu
skalf hann sem hann væri með
sótthita. Rólega sneri hann höfð-
inu og leit á okkur bænaraugum.
Nú sá ég hvað Bill átti við: Reim-
in hafði skorið sig inn að síðu-
beini múlasnans og orsakað svo
stórt sár sem hönd mín. Var það
mikið bólgið og alveg blásvart að
lit. Inni í sárinu voru kvikindi
og flugur. Það leit út fyrir að
vera hreinn kolbrandur. Við sögð-
um strákunum frá þessu, en þeir
ypptu öxlum kæruleysislega og
sögðu: — Esta nana, Senores. —
Þetta gerir ekkert til herrar mín-
ir. Þá tók Bill upp stóran, fínan
vasaklút og vafði um dráttar-
reimina, svo að huldi sárið.
Svo komu farþegarnir, og með
svipuhöggum, öskrum og rikkj-
um í taumana, var átteykið sett í
gang. En hinu megin við torgið
stoppaði vagninn aftur og einn
af kúskunum stökk niður, og
stakk fína vasaklútnum hans Bill
í vasann með breiðu brosi.
Nú skeði allt í einni svipan.
Bill tók hundrað metrana á nýju
meti, stökk upp á ekilsætið eins
og tígrisdýr, þreif kúskinn í
hnakkadrambið og fleygði honum
niður á steinlagða götuna svo
song í. Hann hafði verið þunga-
viktarmeistari í fjölbragðaglímu
í finnska flotanum. Þegar við
komum að, lá Bill á honum og
þjarmaði svo að honum, að hann
var orðinn fyrirmyndar efni á þá
deild sjúkrahússins, sem hýsir þá
sem óþekkjanlegir eru. — Stóri
Charley lyfti hendinni, svo vöðv-
arnir skulfu, svo hugfanginn var
hann af sinni eigin frásögn.
Þetta var bara byrjunin á öll-
um þessum látum. Til að byrja
með gekk okkur ágætlega. Við
súrruðum hina-kúskana fasta við
ekilsætið með þeirra eigin ólum
og gáfum þeim ærlega ráðningu,
og aktygin skárum við í smábita
með hnífnum okkar, þannig að
þeir urðu að lokum svo deigir, að
við hefðum ekki getað skorið smá
kaðalspotta með þeim. Að lokum
rákum við múlasnana þannig að
þeir flugu í allar áttir.
En — bærinn var því miður
ekki eins mannfár eins og við
héldum. Þarna suðurfrá er það
vani þeirra að setja hlera fyrir
gluggana og loka hurðum um
miðjan daginn, til að halda hit-
anum úti. Það leið ekki á löngu
þangað til þeir höfðu fylgt liði,
svartskeggjaðir herramenn með
göngustafi og strákhvolpar á
óróaaldrinum með barefli og
götusteina, já, meira að segja
skemmtilegir lögregluþjónar og
foringjar úr nærliggjandi her-
búðum. Við héldum hraustlega
vígstöðu okkar gegn þessu óskap-
lega ofurliði, svo að áhorfendur á
kúrekamynd hefðu rifnað af
hrifningu. En þar sem við gátum
ekki kallað á liðsstyrk og vorum
aðeins 21 á móti 200, urðum við
að lokum að hopa af vígvellinum.
Svo þetta var nú ekki neitt til að
þenja sig út af. Blóðugir, marðir
og sárir náðum við niður til hafn-
arinnar, og handleggurinn á
Johnsen frá Bergen hékk mátt-
laus niður, hann hafði fengið
stóran götustein í sig. Meðan
hann var á skipinu eftir þetta,
var hann alltaf kallaður Nelson.
Því það? Jú, gamli Nelson flota-
foringi fékk fallbyssukúlu í hand-
legginn, þegar hann steig á land,
benti á virkið og sagði: — Eng-
lendingar, við hræðumst engan á
landi eða sjó. Minnisvarði hans
stendur á Trafalgar torginu í
London.
Til allrar hamingju kom létt-
báturinn að landi um leið og
flutti okkur um borð. Á leiðinni
skoluðum við það mesta af okkur
og nældum tötrana saman. Carrol,
yfirbátsmaður, stóð við skipsstig-
ann og sá allt, sem hafði skeð.
Hann sagði ekki neitt, en stýri-
maðurinn spurði, hvort nokkur
væri fullur. — Allir ófullir, stýri-
maður, sagði Carroll.
Um nóttina kom Scott og allir
gestirnir um borð — og næsta
morgun kom báturinn, sem við
höfðum allir beðið eftir: Langur,
hvítmálaður sexæringur, sem var
róið taktlaust af sex sjóliðum.
Hann var fullur af náungum í
einkennisfötum, og í skut blakti
VÍKINGUR