Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1966, Blaðsíða 31

Björn Aagard
MÚLASNINN
Olafur Valur Sigurðsson íslenzkaði.
Það var um borð í „Suðurkross-
inum.” Við sátum og sögðum sög-
ur — um ævintýri á hafinu, um
stórviðri og mannskaða, um flakk
og líf á hafnarknæpum. Að venju
var sögumaður sjálfur aðalhetj-
an, og það gat maður nú eigin-
lega ekki láð honum. Allir keppt-
ust við að segja enn kröftugri
sögur, og þá kom í ljós, að hver
okkar hafði farið minnst eina
ferð á hraðskreiðasta skipi heims-
ins, lent í versta hvirfilbyl heims-
sögunnar, haft lélegasta skip-
stjórann eða eytt mestri peninga-
upphæð á skemmstum tíma. Að
lokum barst talið að lystisnekkj-
um, og þá sagði Stóri Charley
okkur þessa sögu frá því í gamla
daga.
Haustið 1897 munstraðist ég á
„Vestanvindinn“ í New York í
tveggja ára ferð kringum hnött-
inn. Þetta var þrímöstruð slétt-
sigld skonnorta og sú allra fín-
asta fleyta, sem ég hef nokkru
sinni haft undir fótunum, já, sá
bezti siglari, sem nokkru sinni
hefur lagt úr höfn. Skrokkurinn
var úr nikkelstáli, dekkið úr gul-
tekki og allt annað úr póleruðu
mahógni. Og reiðinn. Stórbóman
var 72 fet á lengd og svo þykk,
að ég náði ekki einu sinni utan
um hana. En við gengum líka 15
mílur á klukkustund dag eftir
dag, þegar vel gekk. Þegar við
sóttum skútuna í skipasmíðastöð-
ina í Fíladelfíu, var ekki ennbú-
ið að útbúa hana, en þá var hún
samt búin að kosta eigandann
350 000 dollara.
Það hafði slokknað í pípunni
hjá Charley, og meðan hann sló
úr henni og tróð hugsandi í hana
aftur, þá sagði einn hinna: „Lysti-
VÍKINGUR
snekkjur passa ekki fyrir al-
mennilega sjómenn. Það er ekk-
ert annað en koparpússning,
pimpsteinsþvottur á dekkjum og
næturvökur og ekki nokkur frí-
tími. Ég átti félaga, sem varð
einu sinni að afskrá af einni
slíkri snekkju, af því að hann
hafði hreinsað nokkra sósubletti
úr einkennisf ötunum með whiský,
en sprúttlyktin sat aðeins eftir í
tauinu.
Charley hafði kveikt í pípunni
aftur og hélt nú áfram: „Það
kostar þúsundir dollara á dag að
gera út svona snekkju með áhöfn
og öllu saman. Við vorum 61 um
borð með skipstjóranum. En eig-
andinn, Scott, átti 60 milljónir
dollara í bankanum. — „Vestan-
vindur" var spúlaður og þveginn
með ferskvatni í höfn og var hvít-
ur eins og bringan á albatros, til
að sjávarseltan gerði ekki skút-
una gráleita á svip.
— Hverskonar frakt voruð þið
með? spurði Pétur frá Rostock.
— Ertu alveg bilaður? Stóri
Charley mældi hann út. — Nei,
sá sem hefur ráð á að halda úti
lystisnekkju, býður vinum sínum
með í siglingu kringum hnöttinn,
alveg eins og þú býður stelpu á
bíó, og hann siglir bara þegar
hann hefur löngun og byr. Og svo
koma til hans gestir úr landi, já,
um borð í „Vestanvindi" var einu
sinni skipt um diska 14 sinnum.
Og síðla nætur kom það út á dekk
og þá var öll skútan skrautlýst.
En þegar amerísk milljónera-
snekkja var skrautlýst í þá daga,
var það ekki með japönskum
pappaluktum og bláljósum, sei,
sei, nei, öll skútan ljómaði frá
stefni til skuts, frá masturstopp-
um og niður að sjólínu, stórkost-
legt. — Og svo þegar gestirnir
skyldu fluttir í land og yfirbáts-
maðurinn flautaði í flautuna. Og
þegar léttbátur skipstjórans var
kominn smáspöl frá, þá tók skút-
an sig stórkostlega út með þús-
undir af rafljósum, og þá var
skotið upp rakettum, ekta kín-
verskum, sem sprungu með þús-
und stjarna skini. Jæja, það gat
svo sem skeð að maður fengi lít-
inn nætursvefn á slíkri snekkju,
því starfið byrjaði klukkan 4 á
morgnana með því að spúla og
fægja. En maður fékk góð laun
og góðan mat, og tóbakið var al-
veg frítt. Og fatnaðurinn var al-
veg frír. Og aldrei þurfti maður
að brjóta á sér hrygginn við stöfl-
un á trjávið, kolamokstri eða til-
færslu á ballest. Og ekki kom það
að sök að koma ófullur um borð
og láta það vera að spýta á dekk-
ið eða bölva og ragna, þegar slá
þurfti undir seglum eða starfa á
dekki. Þegar legið var við land,
átti önnur vaktin frí og gat farið
í land eftir vild.
Það var í einu slíku landleyfi,
sem þetta skeði með múlasnann,
sem ég minntist á í upphafi, þeg-
ar ég sagði, að ég hefði einu sinni
lent í slagsmálum út af múlasna.
Charley hristi sitt stóra, góð-
látlega höfuð og teigði sig eftir
tóbaksdósinni.
Það er tvennt sem ég hef aldrei
þolað, og það er ef menn mis-
þyrma kvenfólki eða dýrum. —
Áttu eldspýtu? Nú, jæja, við
höfðum heimsótt dúsin smástaða
á Azoreyjum, auma smástaði, þar
sem sjaldan komu önnur skip en
seglskútur, sem leituðu neyðar-
hafnar vegna sjóskaða, eða gaml-
213