Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1971, Page 32

„Eg hefi fengið upplýst, að
áhöfnin á Mary Deare fékk land-
leyfi og allan tímann var Torre
Annunziata eitt ljóshaf og vind-
urnar voru í gangi.
Mér skilst að skrifleg skýrsla
varðandi þetta atriði verði lögð
fram síðar og í henni verði stað-
fest af opinberum embættis-
manni, sem fengið hafði upplýs-
ingar frá skipstjóranum á Torre
Annunziata, að þurft hafi að
hagræða farminum vegna stál-
röra, sem þurfti að lesta.
Eg hef hug á að vita, hr. dóm-
ari, hvort vitnið hafi heyrt nokk-
urn af yfirmönnunum um borð
minnast á þetta, eftir að hann
kom á skipið, hvort það hafi gef-
ið nokkuð tilefni til athugasemda.
Spurningin var lögð fyrir
Patch, sem svaraði samstundis,
að Rice hefði drepið á þetta, en
þá hefði hann ekkert fest hugann
við það.
„En það gjörið þér nú?“ spurði
Sir Lionel.
„Já“, svaraði Patch.
„Aðeins ein spurning enn, hr.
dómari:
„Getur vitnið upplýst, hvort
Dellimare lét nokkru sinni orð
falla varðandi farminn?
Þegar svar Patch var neikvætt,
sagði Sir Lionel:
„Heyrðuð þér aldrei á það
minnst frá neinum öðrum, að
farmurinn gæti verið annar en
sá, sem farmskráin bar með
sér?“
„Nei“.
„Ég ætla að umorða spurn-
ingu mína:
Skip er jú lítið samfélag manna
og í slíkum lokuðum félags-
skap upplýsast ýmsir hlutir, þeg-
ar vínið losar um talfærin. Heyrð-
uð þér nokkurn orðróm um farm-
inn eftir að þér komuð um borð ?“
„Það voru einhverjir, sem
héldu, að við værum með sprengi-
efnafarm, svaraði Patch. — Og
orðrómurinn lét sig ekki þrátt
fyrir að ég hengdi upp afrit að
farmskránni hjá skipverjunum“.
„Þér tölduð, að það gæti reynzt
hættulegt, ef skipverjar trúðu
84
því að undir fótum þeirra væri
geymt magn af sprengiefni ?“
„Ég taldi það“.
„Vegna þeirrar skipshafnar,
sem um borð var?“
„Já“.
„Álítið þér, að þessi orðrómur
nægði til þess að valda uppþoti
hjá skipverjum strax og eldur
varð laus?“
„Sennilega“.
„Staðreynd er, að Rice til-
kynnti að brotizt hefði út upp-
þot“, sagði Sir Lionel, sem nú
hallaði sér fram og starði á Patch.
„Hvernig gat svo óvenjulegur
orðrómur breiðst um skipið?“
Patch leit ósjálfrátt á vitnin:
„Ég held að Higgins hafi
aldrei verið sannfærður ,um að
við flyttum þann farm, sem skjal-
festur var“.
„Hélt hann að það væri
sprengiefni? Hvað kom honum
til að halda það?“
„Ég veit ekki“.
„Spurðuð þér hann?“
„Já, það gerði ég“.
„Hvenær?“
„Þegar við höfðum siglt fram-
hjá Quessant".
„Og hverju svaraði hann?“
„Hann neitaði að svara“.
„Segið mér svar hans orðrétt“.
„Hann svaraði, að svo fj....
gæti ég reynt að toga svarið út úr
Taggart eða Dellimare og láta
vera að skaprauna sér“.
„Þeir voru þá báðir dauðir“.
„Þökk“.
Sir Lionel settist gætilega nið-
ur. Bowen-Lodge leit á klukkuna
og sleit réttinum.
„Klukkan tvö, herrar mínir“.
Þegar ég sneri mér við til að
ganga út, sá ég, að frú Patric
hafði setið fyrir aftan mig, hægra
megin. Hún þekkti mig og brosti
dauflega til mín. Andlit hennar
var þrútið og fölt undir farvan-
um og hún var rauðeygð.
Gundersen var þar einnig.
Hann hafði setið við hlið henn-
ar, en nú gekk hann eftir bekkja-
röðinni/ og gaf sig á tal við Higg-
ins. Hún gekk ein út.
„Hvaða kvensnipt var þetta?“
spurði Hall. Einn af eigendumí
Mary Deare, ég held, að hún hafi
búið með Dellimare".
Útifyrir skein sólin, eftir regn-
skúr og það snart mig næstum
óþægilega að sjá fólk; venjulegt
fólk, sem enga hugmynd hafði
um Mary Deare, hraða sér fram
og aftur í dagsins önn.
Patch stóð einn á gangstéttar-
brúninni. Hann beið eftir mér og
gekk í veg fyrir mig.
„Ég þarf að segja eitt orð við
yður, Sands.
Röddin var hás; hann hafði
talað lengi og andlitið lýsti inni-
byrgðum skaphita:
„Þér sögðuð mér að báturinn
yðar yrði ekki tilbúinn fyrr en
í mánaðarlokin?"
„Já“, svaraði ég. „Hann varð
tilbúinn viku áður en ég bjóst
við“.
„Hversvegna létuð þér mig ekki
vita ?“
„Ég kom niður að skipastöð-
inni á miðvikudag, en þá voruð
þér farinn.
„Hversvegna .... Hið eina,
sem mig vantaði var einn dagur;
aðeins einn dagur þarna úti?“
„Hann starði á mig og gnísti
tönnum: „Skiljið þér ekki ....
aðeins að kanna lestina og ég
mundi vita það. Þá mundi ég hafa
verið fær um að segja sannleik-
ann. En eins og nú er komið ...“
Augnaráð hans var flöktandi,
eins og hahn væri hundeltur og
vissi ekki hvert halda skyldi.
„Eins og nú er komið, veit ég
fjárann ekkert hvað ég segi, eða
hvernig gildru ég sjálfur er fall-
inn í. Einn dagur; það var allt,
sem ég óskaði“.
„Þér sögðuð mér þetta ekki“,
svaraði ég.“
En í það minnsta vitið þér, að
slík skoðun verður að framkvæm-
ast af yfirvöldunum".
En reyndar skildi ég vel, að
hann óskaði aðeins eftir að full-
vissa sig um, að grunur hans
væri réttmætur.
„Þetta fer alltsaman vel“, sagði
. ég sannfærandi.
„Eg vona að þér verðið sann-
spár“, hvæsti hann. „Það veit
Guð ég vona það“.
VÍKINGUR