Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1975, Blaðsíða 54

Sjómannavísa
tækjum hrundi niður og til bak-
borða og flest fór í mél. Þetta
gerðist svo snög-gt, að það gafst
ekki tími til þess að átta sig á
hvað var hvað fyrr en eftir á.
—Fljótt! hrópaði skipstjóri.
— Af með lúguna í hvelli!
Mennirnir héldu áfram verki
sínu. Annar stýrimaður gáði frá
brúnni, allir, sem voru á frívakt
komu nú hlaupandi, slöguðu eft-
ir þilfarinu og lentu flestir út við
borðstokk hlémegin, og komust
við illan leik að tvölúgunni. í
eldhúsdyrunum stóð kokkurinn
gráti nær með fullt fang af gler-
brotum, og bak við hann var
fleira brotið, eftir glamrinu að
dæma. — Er þetta var að gerast,
heyrðist hvína í gegnum veður-
gnýinn. Þeir sáu nú niður í lest-
ina. Kornskiljan er í molum,
sagði fyrsti stýrimaður alvarleg-
ur í bragði.
— Náið í skóflur og stiga,
stýrimaður. Öll frívaktin fer nið-
ur og mokar komi. Við verðum
að rétta skipið. Og ljósker. Fljótt
nú. Skiljan sýndist heil það sem
sást, en skipstjóri lét opna lúg-
una betur, og á stjórnborða sá
hann ekki utan svart gímald.
Hann stökk niður, tók með sér
lukt og klifraði upp á komhlað-
an bakborðsmeginn. Svo lýsti
hann fyrir sér til stjórnborða.
Þar lá kornið snarbratt niður í
kolageyminn.
Fyrir aftan lestina voru kola-
geymar, sem notaðir voru til
vara, og kol voru fyrst notuð úr
þeim, svo að þeir voru tómir.
Skiljan milli lestarinnar og kola-
boxins hafði ekki þolað þrýst-
inginn, kornið rann aftur í boxið
og þegar skipið hentist til bak-
borða, þá rann það þangað og
settist þar á botninn. Fyrst hafði
sennilega sprungið eitthvað smá-
vegis og korn aðeins sáldrast nið-
ur, og það var þessi byrjun, sem
hann hafði fundið á sér. Hver
sjór hafði aukið á það, sem var
þessi byrjun, sem hann hafði
fundið á sér. Hver sjór hafði auk-
ið á það, sem var að gerast og
fyrst hafði slagsíðan verið lítil.
Nú var hallinn orðinn of mikill,
Vindur í laufi og vor upp
í sveit.
Vesælir mávar í æti að leit.
Verbúðin tómlega vingast við
mig.
Vina! Ég elska aðeins þig.
Eitt er að lifa og annað að þrá
ætíð í drauminum þig mun ég
sjá
á planinu sitjandi prúða
á svip
ég príla um borð í mitt skip.
Sjóveikur æli í ólgandi haf
aumingja dallurinn ætlar í kaf.
Ýsur og þorskarnir einblína
á mig.
Vina! Ég elska aðeins þig.
Ég er á sjónum en suður í Vík
sérðu ekki að örlögin eru nú
slík
að ég verð að fara og koma
áný
og get ekki gert neitt að því.
Nú æpir karlinn að kaffið sé
kalt
andskotans kokkurinn eitraði
allt
andartaki eftir hann æpir
á mig.
Vina! Ég elska aðeins þig.
Tralalla lalalla....
Magnús Eiríksson.
206
VlKINGUR