Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Side 25

i ivert
Hann kom um borð í Karachi,
skráður sem háseti.
Við skírðum hann, án tafar
Peðlinginn, einfaldlega vegna þess,
að hann var svo óhemju digur;
tveir metrar á hæð og hátt í meter
að þvermáli.
Það var í þá tíð, 1942 þegar
japanir trúðu því í alvöru að þeir
hefðu unnið stríðið. Flugvélar
þeirra þeyttust langt í vesturátt,
alla leið til Ceylon og helltu
sprengjum yfir höfnina í Colombo.
Norskt flutningaskip hafði, á
síðasta augnabliki sloppið úr höfn,
eftir að eldsprengja hafði kveikt í
því, en þeim tókst sjálfum að
slökkva eldinn og átti Peðlingurinn
víst drjúgan þátt í því afreki. Hann
sagði aðeins að það hefði verið
„helv... heitt“. Meira fékkst ekki
uppúr honum.
Það var líka heitt í Karachi, en
þó ekki heitara en svo, að hinir
innfæddu fóru í fjölmennar kröfu-
göngur og blöðruðu af miklum
eldmóði um það, sem þeim lá á
hjarta — og það voru víst engir
smámunir, því þeir héldu þessu á-
fram tímunum saman. -— Peðling-
urinn líka, — en nú vorum við
búnir að stytta nafn hans í
„Peddi“.
Það var ekki ein einasta kröfu-
ganga, sem eitthvað bragð var að,
eða hópfundir, að hann gripi ekki
tækifærið að vera þátttakandi,
aftast, eða utarlega í mannþröng-
inni, gnæfði hann uppúr hópnum.
Peddi naut slíkra atburða, ekki
síður en við hinir að fara á
skemmtisamkomur.
einasta cent
Reiður og æstur lýður var hans
líf og yndi, enda var hann aldrei
reiður sjálfur.
„Ég er alltof stór og sver til að
vera reiður,“ sagði hann eitt sinn.
Ég gat mér til, að það tæki of
langan tíma fyrir hann að verða
allur reiður.
„Það gildir allt annað með þig,
sem ert svo lítill,“ bætti hann við,
— þótt ég væri allt að því 1.80 á
hæð!
Hann hafði ekki verið lengi um
borð, þegar hann labbaði sig á
fund yfirvélstjóra og falaði vinnu í
vélarrúminu, hver sem ástæðan
kann nú að hafa verið.
Kannski var honum ekki nógu
heitt á þilfarinu þótt öðrum há-
setum þætti stundum ólíft þar.
Aðalvél skipsins var gömul og úr
sér gengin og svipað var ástatt með
hjálparvélarnar, svo það þótti ekki
afleitt að fá kraftakarl til aðstoðar.
Ekki held ég að hann hafi borið
sérstakt skynbragð á vélakramið,
en ekki þurfti hann neina tilsögn
við að lyfta þungum málmstykkj-
um.
Dag nokkurn þurftum við að
koma rafdælu uppá þilfar. Hún
átti að fara í land til viðgerðar.
Fyrir hádegi höfðum við losað
hana af undirstöðunni og gert
krafttalíu klára til að hífa hana
upp um opið á vélareisninni. En
svo hafði okkur tafist við önnur
störf annarsstaðar, svo að liðið var
að kaffitíma, þegar við komumst
til að hífa dæluna upp.
En Peddi hafði ekki verið iðju-
laus. Dælan stóð á þilfarinu á
réttum enda og „sleikti sólskinið“
Hún hafði sem sé ekki farið rétta
boðleið upp. Pedda hafði víst leiðst
biðin og einfaldlega axlaði dæluna
og labbaði með hana upp vélar-
rúmsstigann.
Það var engin furða þótt þrepin
í stálstiganum bognuðu, því dælan
var það þung, að við tveir áttum
fullt í fangi með að mjaka henni til
af undirstöðunni.
Annar vélstjóri ávítaði Pedda í
hátíðlegum tón, þegar hann sá
dældirnar á stigaþrepunum. En
hjá yfirvélstjóra fékk hann bull-
andi skammir, sennilega fyrir að
vera eins kröftugur og krafttalía,
en þó hygg ég að hann hafi hugsað
til þess með hryllingi, hvað myndi
hafa hent aðalvélina, ef Peddi hefði
misst dæluna á leiðinni upp.
Eftir þenrtan atburð fékk Peddi
aldrei að vera einsamall í vélar-
rúminu. Okkur hinum var uppá-
lagt að gæta þess.
Peddi hafði þann furðulega sið,
að hann sparaði saman hýruna
sína.
Það gátu liðið margir mánuðir
milli þess að hann skrifaði sig á
peningalistann, eins og við hinir
gerðum yfirleitt í hverri höfn.
En þegar hann loksins skrifaði,
stóð ávallt: „Hvert einasta cent“!
Og þá vissum við að nú myndi
hann fara í land og fá sér „huggu-
legt kvöld,“ eins og hann orðaði
það.
Rassvasinn tútnaði út af pen-
ingaseðlunum, þegar hann gekk
niður landganginn. Alltaf var
hann í kakibuxum og nærskyrtu,
VlKINGUR
353