Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Qupperneq 27

honum um borð, rogaðist sá þriðji
með ölkútinn inní varðskýli, sem
stóð alveg við skipshliðina.
Ég stóð ljósavörð í vélarrúminu
þessa nótt og hafði rétt skroppið
uppá þilfar til að fá mér frískt loft
þegar Peddi var lóðsaður um borð.
Hann var augsýnilega eins ó-
drukkinn og djákni við messugerð,
það gæti ég gefið eið uppá. Bjórinn
hefur hann því ætlað að drekka
um borð.
Já, svo stóð hann þarna í þung-
um þönkum, með olnbogana á
borðstokknum og mændi á varð-
skýlið.
Það var alit útlit fyrir, að ekki
yrðu nein „huggulegheit“ þetta
kvöldið.
Þar til varðskipti urðu við skip-
ið. Þeim fylgdu einhverjar
seremoníur, og allir verðirnir
hurfu á augabragði.
Þá snaraðist Peddi yfir borð-
stokkinn, umfaðmaði varðskýlið,
bar það hægt og. örugglega upp
landganginn og setti það niður
fyrir framan hurðina að messan-
um.
Þegar nýju verðirnir birtust
augnabliki síðar, störðu þeir ráð-
villtir á skýlið sitt um borð og vissu
ekki sitt rjúkandi ráð.
Það stóð víst ekkert í þeirra
reglugerð að ekki mætti bera
varðskýli um borð í skip! Og það
leið góð stund þar til þeir ákváðu
að safna liði og endurheimta varð-
skýlið, en þá var ölkúturinn líka
vel geymdur í klefanum hjá Pedda.
En þyngri umbúðir utanum einn
bjórkút hefur ábyggilega enginn
notað fyrr eða síðar. Á þetta atriði
lagði yfirvélstjórinn áherslu, þegar
hann varði málstað Pedda hjá
skipstjóranum morguninn eftir og
þar með tók skipstjórinn að sér að
leysa hina lagalegu hlið málsins,
en hann varð að teyma Pedda með
sér í land og sýna hafnaryfirvöld-
unum gripinn áður en þeir sann-
færðust um að svona „kraftaverk“
gæti einn maður gert.
VÍKINGUR
Peddi var aldrei matvandur.
Hann lagði sér til munns grænt
saltkjöt þegar því var að skipta, án
þess að mögla.
Smábletti á kartöflum leit hann
ekki á. Það var líka mikið um lé-
legan kost í hinum fjarlægu aust-
urlöndum í stríðinu og erfitt að
afla matfanga.
Það var aðeins eitt, sem hann
var óánægður með og það minnti
hann brytann á endrum og eins, og
Peddi var ekkert lamb við að Ieika
þegar hann reif upp hurðina að
búrinu hjá brytanum og hrópaði:
„Hversvegna í heita helv,.. geturðu
ekki útvegað okkur einstöku sinn-
um nýjar og ferskar rækjur!
Ég sá hann borða rækjur,
nokkrum árum síðar í Buenos Air-
es. Þar eru þær eins stórar og
krabbi og þá skildi ég fyrst hina
sterku löngun hans í þennan mat.
Enda þótt ekki tækist að draga
mörg orð uppúr honum daglega,
þá' bætti jafnlyndi og notaleg
skapgerð úr því, samt sem áður.
Þegar hann var í notalegum fé-
lagsskap, gat hann setið þegjandi
tímunum saman og þá hlakkaði í
honum. Hann gaf frá sér hljóð,
sem lét í eyrum líkt og heyrist,
þegar smábárur gutla við stefnið á
litlum báti, einskonar kluk-kluk.
Þannig stóð hann og „klúkkaði“
á Plaza Mayo í Buenos Aires dag-
inn, sem hann rakst á stóru rækj-
urnar, því þær voru það mesta
hnossgæti, sem hann gat hugsað
sér í lífinu.
Rækjusalinn brosti gleitt þegar
hann horfði á eftir Pedda, sem hafði
gert við hann stórverslun, fimm
kílópoka af rækjum. Þetta var á
355