Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Síða 32

Skipshafnir.
Að sjálfsögðu urðum við varir við
nokkra óánægju meðal skipverja á
þessum skipum, einkum bar á
henni í fyrstu túrum.
Skipverjar höfðu bókstaflega
ekkert við að vera annað en oftast
gott veður, fallegt landslag og
hvíld meðan landað var. Þetta allt
ef það fór saman var gott út af fyrir
sig, en eitthvað vantaði til þess að
almenn ánægju ríkti.
Það er nú svo að jafnvel í sólskini
og stórbrotnu umhverfi þykir gott
að hafa einhverja brjóstbirtu með,
en hana var ekki að fá hér og olli
þetta sjáanlegum óróa meðal
hinna mörgu ungu manna sem
mönnuðu þessi skip og lentu hér
e.t.v. á útskaga að þeirra mati.
Þessa gætti þó ekki nema í fyrsta
sinn, þar eð þessir menn lærðu
fljótt á „kerfið“ og tryggðu sér
póstkröfusendingar frá ÁTVR i
næsta sinn.
Þessi ágæta stofnun, Áfengis-
verzlun ríkisins, er sennilega ein-
hver ánægjulegasta verzlun á fs-
landi, hvort sem um er að ræða
ábata eða einstaklega fljóta og
góða afgreiðslu. Póstkröfusending-
ar frá þessari ágætu verzlun bárust
til okkar með hverju strandferða-
Norðurfjörður — Reykjaneshyrna.
skipi sem kom á þessa höfn og allt
bjargaðist.
Sprúttsala þekktist ekki á þess-
um stað, en menn fengu lánaða
eina og eina flösku hver hjá öðrum
og borguðu í sama þegar þeirra
pöntun kom.
Vafalaust hafa einhverjir
heimamenn búið það vel að geta
lánað aðþrengdum kærkomnum
sjómönnum eina eða tvær bokkur
en þeir, sjómennirnir, sendu
ÁTVR bara skeyti og áttu fyrir
láninu í næstu ferð og vel það.
Þessar vinsælu sendingar voru1
yfirleitt ekkert leyndarmál. Menn
fylgdust nokkuð vel með því
hverjir fengu kassa, einn eða fleiri,
með póstskipinu, svo að það var
nokkurn veginn vitað hvar líkleg-
ast væri að bera niður ef í nauðir
rak og sjómenn fengu líka að vita
það.
Ófeigur fulltrúi verksmiðjanna
var svo, hvort sem honum líkaði
betur eða verr, sjálfsagður ábyrgð-
armaður fyrir því að öll þessi við-
skipti væru gerð upp öllum að
skaðlausu og heyrði ég aldrei að
þar hefði nokkur ágreiningur orð-
ið,'hvorki hjá starfsmönnum inn-
byrðis né þeirra og sjómanna sem
notuðu sér þessa sérkennilegu og
skemmtilegu félagsútgerð.
Hann sagði mér eitt sinn síðara
hluta hinnar stuttu vertíðar að
þessi lánastarfsemi næmi þó
nokkrum kössum af ákavíti og
yrðu viðskiptin gerð upp með 4—5
flöskum þar eð Pétur skuldaði Páli
og Páll skuldaði Jóni álíka mikið.
Allt þetta fór fram í vinsemd og
fullum trúnaði, átti ekkert skylt
við leynivínsölu eða svindilbrask
og var að því er ég held dálítið
sérstakt fyrirbrigði, eitt af fleirum,
á þessum eftirminnanlega stað.
VÍKINGUR
360