Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Síða 53

í öldufaldinu sem ýmist stigu og
féllu af brjóstum skipsins.
Við vorum djúpt út af Fljóta-
miðum, þegar nóttin fór að þoka
fyrir nýjum degi. Það var komin
norð-austan andvari með lubba-
legum kólgubakka til hafsins og fór
óðfluga vaxandi er á daginn leið.
Það var líka einhver ókennilegur
* gnýr í óra fjarlægð, sem enginn
okkar vissi hvar áttu upptök eða
endi. Ekki gátum við fundið á
» okkur að fárveður væri í nánd,
nema kannski kötturinn sem eng-
inn lifandi maður tekur mark á.
Mikið var glatt á hjalla hjá okk-
ur um borð í Sædísi þennan
morgun, það voru byggðar himin
háar borgir, sem hugurinn fram-
leiddi jafnóðum, meðal annars það
hvort ísfirðingar hefðu róið um
nóttina og þar með gætum við
fengið fisk með morgninum því
okkur var sagt heima að við fengj-
um fullfermi úr fyrstu róðrum á
ísafirði og grennd.
Mig minnir að áætlunin um
þennan fyrirhugaða túr væri eitt-
hvað á þessa leið: Komið til fsa-
fjarðar milli kl. 11:00 og 12:00 í
kyöld, tökum fisk samstundis,
búnir að fulllesta á einum sólar-
hring. Nú, síðan viku yfir hafið til
Fleetwood, sem ef til vill er í
lengsta lagi, reiknað með smátöf-
um sem oft geta komið fyrir á
langri leið og ekki hvað síst á
ófriðartímum. Við ætluðum að
vera duglegir að afla brauðs með
eigin höndum. Utverðir lands og
þjóðar með vasahníf að vopni,
móti stórveldi, sem engu vægði.
Þessa nafnbót fengu sjómenn
tvisvar á ári mig minnir á sjó-
mannadaginn og á gamlárskvöld.
Blessaður biskupinn og sjávarút-
vegsráðherrann, þeir eiga naumast
til nógu stór orð þeim til handa
þessa daga, að ógleymdu því, að
ekki stendur sjómannskonan höll-
um fæti, þó bóndinn sé fjarverandi
við gjaldeyrisöflun handa fésýslu-
mönnum og þeim sem hafa gaman
af að skreppa út fyrir pollinn.
Um miðjan dag var auðséð
breyting á veðurfari til hins verra,
kominn norð-austan stormur
með hríðarfjúki og þungum sjó. Að
þessu sinni var kokkurinn með
duttlungafullar vangaveltur yfir
því, hvernig ætti að skorða súpu-
skálina og kjötfatið sem hann hafði
matbúið eftir norðlenskum sveita-
sið, því að engin slíngubretti eða
skorður dugðu til öryggis, bæði
matarílát og pottar skoppuðu eins
og tenniskúlur á eldavél og borð-
um. Ekkert af matnum mátti fara
til spillis, það kostaði nýtt erfiði.
Satt að segja héldum við, að öll
þessi vandræði myndu valda
sprengingu í kollinum á Júlla. En
það kom fljótt í ljós, að hann átti
ráð undir hverju rifi, því á örskots
stund var hann kominn í svell-
þykka lopapeysu, búinn að draga á
fætur sér klofháar bússur, settist á
gólfið og skorðaði sig þar með
súpupottinn milli fóta og sagði
okkur að gjöra svo vel.
Þetta var ekki hættulaust, þar
sem um sjóðandi heitann og fljót-
andi mat var að ræða. En allt fór
það vel að lokum, allir ánægðir
með sinn hlut. Eftir þeirra tíma
tækni vorum við fullvissir um að
vonsku veður væri í aðsigi. Loftvog
féll án afláts, dagsbirtan var að
segja af sér, en næturmyrkrið
ásamt trylltu roki og rjúkandi haf-
sjó settist að völdum.
Við gerðum nauðsynlegar ráð-
stafanir til þess að mæta hverju
því, sem að höndum bæri og spör-
uðum hvorki vinnutíma né þarfa-
spotta. Hins vegar var nokkur
uggur í mannskapnum yfir því að
skipið væri of létt, of lítill botn-
þungi, enda með aðeins 25 tonn af
ís í 100 lesta skipi og það var
naumast helmingur þess sem við
þurfti, og skip okkar var engin
undantekning.
Kl. fjögur þennan dag var skoll-
ið á illfært ferðaveður, grenjandi
ofan hríð og óreglulegur sjór svo að
engin leið var að glöggva sig á
neinu til landsins, og hitt sem ver
horfði, að flest var úr tengslum
slitið hjá okkur. Dýptarmælirinn
lóðaði ekki, logglínan skekktist
eitthvað og sýndi ekki réttan hraða
og ljósin í mesta ólagi, jafnvel
verri en kolsvart myrkrið. Þrátt
fyrir góðan vilja Ingvars Guðjóns-
sonar fyrsta vélstjóra, komust þau
ekki í lag fyrr en seinna um kvöldið
og þá ekki nemalitla stundiMeðan
svona var ástatt þurftum við að
lýsa með vasaljósi á áttavitann. Að
vísu var það ekki karlmannlegt, en
þó lífsnauðsyn eins og á stóð. Áður
en öryggistækin biluðu og um það
leyti sem veðrið komst á toppinn
áttum við eftir ófarnar tíu mílur í
Straumnes, og var það ætlun skip-
stjóra að hafa náttstað undir
Ritnum, því eftir veðurstöðunni
vorum við þess fullvissir, að eiga
þar öruggan stað ef þangað næðist.
En þar sannaðist hið fornkveðna:
Enginn ræður sínum náttstað, og
ekki stóð pétur gamli vörð um vel-
ferð okkar þá nótt, illu heilli.
Eftir sjólaginu að dæma vorum
við að veltast í röstinni nokkuð á
aðra klst., með veika von um sigur
því satt að segja vissum við það eitt
að vera staddir á þessari rúmmiklu
verönd, (hafinu) með landið á
bakborða, en hvar eða hve langt
frá því vissum við ekki. Það mátti
segja að viðhyrfum frá veruleikan-
um inn í heim sjónhverfinga, svo
umluktir vorum við veðurofsan-
um, myrkrinu og óvissunni. Nú
kom að því, að skipstjóri taldi
okkur komna yfir röstina; þóttist
sjá það á sjólaginu, og eitthvað var
betra að verja dolluna áföllum en
áður. Nokkurt gagn höfðum við af
Utvarpinu sem sagði að Reykja-
víkurradíó hefði sent útjviðvöruntil
skipa, að forða sér í höfn því fár-
viðri væri í nánd. Við vorum
orðnir sambandslausir og gátum
engar hjálpar vænst. Enginn vissi
að tvær brjálaðar höfuðskepnur
VlKINGU R
381