Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Qupperneq 54

væru að rífast um okkur sem her-
fang og það í Straumnesröst, sem
talin er þó full bölvuð yfirferðar í
slarkfæru veðri. Ekki man ég hver
átti vakt um þetta leyti dags um
það var ekki spurt, en þeim talaðist
svo til, skipstjóra og stýrimanni, að
stýrimannsvaktin skyldi ganga til
náða, því mesta hættan virtist hjá
liðin. Við vorum blautir, þvæidir
og líklega hvíldinni fegnir, gerðum
meira að skríða en ganga til svefn-
skála, og ekki sparaði sjávar-guð-
inn skírnarvatnið. Heldur var hrá-
slagalegt þegar þangað kom. Far-
þegarnir í versta skapi. Kisa
þvældist fyrir okkur hvar sem var,
tolldihvergi,|lét eins og hún gengi á
glóðarteinum, og Hermann, væg-
ast sagt, úrillur og spurði: Ég finn
það á mér og sjólaginu, að þið farið
of mikið í vestur, því beygjið ekki
inn á í djúpið? Við gistum ekki
Grænuhlíð í nótt með þessu horfi.
Ég skoraði á Hermann, þennan
aldna sjógarp, að klifra upp í
brúna með minni aðstoð og láta
sína þekkingu á þrykk út ganga.
En hann sagðist ekki vera skip-
stjóri hér um borð og snéri sér til
súðar og breiddi yfir sinn bera
skalla. Þeir voru fljótir að sofna
Alfreð og Jón, en höfðu slæmar
draumfarir, byltu sér umluðu og
hrutu, líkt og allir veraldarinnar
gamalhrútar væru skornir við
sama trogið. Á þessari alvöru
stund gat ég ekki gleymt tilver-
unni, en hafði þó gaman af kisu og
ekki leyndi það sér, að þetta var
æfður sjóköttur, en mig furðaði á
að hún skyldi ekki láta fara vel um
sig í einhverri kojunni, heldur stóð
hún og sat á borðinu við kýraugað
þar sem hún mátti hafa sig alla við
að detta ekki.
Einu sinni þeyttist hún út á gólf
en stökk eins og kólfi væri skotið á
sama stað aftur, og þar hélt hún
vörð svo lengi sem ég tók eftir.
Það var að síga á mig eitthvert
letimók, þegar ég fann að skipið
fékk svo mikla mótstöðu af trölls-
legu höggi, að brakaði og brast í
hverju bandi og vélin sett á fulla
ferð afturábak og síðan stöðvuð.
Margt flaug um hugann, meðal
annars það, hvort hnattkringlan
hefði farið út af sporinu. Ekki datt
okkur í hug að brotsjór gæti valdið
svo miklum átökum. Á sama
augnabliki varð þreifandi myrkur,
svo að ekki sá handa skil og urðum
við félagarnir að fálma okkur
áfram eftir einhverjum hlífðarföt-
um.
Um eignarrétt var ekki spurt,-
hver tók það sem hann náði. Að
þessu sinni bar stýrimannsvaktin
ekki saman bækur sínar, til þess
var enginn tími, margt þurfti að
gera meðan stætt var. Okkur varð
fyrst fyrir, að komast upp og fá
fréttir. Eitthvað tafði þá Alfreð og
Jón, því ég komst fyrstur í „hól-
inn“ sem svo er kallað. Sú ferð varð
æði kaldsöm því skipið lá svo djúpt
i sjó. Þeir, sem voru á vakt með
skipstjóra voru Sumarliði Eyjólfs-
son þaulvanur sjómaður og Júlíus
Magnússon unglings piltur víkings
duglegur og frískur til allra verka.
Mér varð fyrst fyrir að spyrja
Sumarliða, sem hélt um stjórnvöl-
inn, hvað hefði komið fyrir og hvar
við værum því skipið var ferðlaust,
snerist í iðunni eins og stefnulaust
fis. Hann sagði: jæja Bjarni þá er
nú stríðið búið, því rétt í þessu
þóttumst við sjá í þverhnípt bjarg.
Á stríðstíma voru þetta gleðitíð-
indi, en ég þóttist vita hvað átt var
við, að okkur væri vandinn að
þessu sinni og yrðum að fara eftir
okkar eigin hugarsmíði. Til þess að
segja eitthvað, bauðst ég til að
hvíla Sumarliða, en hann neitar
því og segir um leið að það sé sama
hver haldi um stýrið þessa stund.
Þessar setningar voru sagðar með
svo miklu óttaleysi og yfirvegun að
engu líkara var, en að sá sem þær
sagði væri staddur í skrautlegu
leikhúsi með öllum þægindum.
Þær voru fram settar af sjómanni,
sem sá og skildi, og eru samnefnari
fyrir stéttina í heild. „Og enn
kemur sú spurning í hugann, eru
þessir menn ekki verðugir laun-
anna“? Nú komu félagar mínir í
brúna og Alfreð setur skipið á fulla
ferð og biður um eins marga
snúninga á vélina, sem frekast
mátti, en við Jón tókum stýrið hart
í borð og þannig fengum við doll-
una með nokkrum erfiðismunum
upp í veðrið, og þó aflvélin væri á
11 mílna gagnhraða urðum við að
hafa ýtrustu aðgát að ekki slægi
flötu. Ég held að kl. hafi verið
eitthvað um 10 þegar byrjað var að
halda upp í veðrið og þannig var
ferðalagið alla þá nótt, eða til kl. 7
um morguninn, enda þá jöfnum
höndum farið að lýsa af degi og
veðurofsinn að ganga niður. Við
þóttumst hafa sloppið vel út úr
þessu handahófs ferðalagi um
nóttina, sem var sannarlega ekki
hrukkulaust og vægast sagt engin
stofuganga, því eitt grunnbrot
fengum við, sem kaffærði okkur
svo, að það braut allt sem brotnað
gat ofan dekks og auk þess þ járn-
styttur í stjórnborðshástokk.
Áður var Sædís búin að hrista af
sér björgunarflekann og lífbátinn,
sem var í svo kölluðum stól og
hann boltaður gegnum þriggja
tommu þykkt bátadekkið. Með
aðdáun og virðingu minnist ég
skips okkar; framúrskarandi sjó-
hæfni og krafta, því ósegjanlegur
ægivaldur var það, sem á því buldi
í fullar 13 klst., og mér fannst Sæ-
dís verja sig best þegar hún fékk
sjálf að ráða. En þar á ég við, eftir
að hún tókst á við grunnbrotið, því
manns höndin kom ekki til í lang-
an tíma. Freistandi væri, að geta
þeirra orsaka, en sleppum því.
Minnugir þess að sigur annars er
sársauki hins, en sanngirni er boð-
orðið æðst. í byrjun þessa von-
glaða morguns, sem í hönd fór,
vorum við ekki baðaðir geislandi
sól, en veðrið hafði gengið nokkuð
niður. Við aðeins grilltum í útlínur
fjallanna í suðri, og flöktandi
VÍKINGUR
382