Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1981, Síða 12

nauðsynlegt að kunna að hlýða
segir Geir. — Sá sem hefur
mannaforráð, er fyrsti vélstjóri,
verður að kunna að hlýða sjálfur.
Annars er hann ekki fær um að fá
aðra til að hlýðnast sér.
En hafið heillar. Geir segir mér
að hann hafi verið á síld 1939, en
hafi síðan lokið vélskólanum 1940.
Þá fór hann á Skut frá ísafirði sem
kyndari, en ég heyri það á honum,
að honum finnst sá skóli lífsins
hafa verið sér hvað bestur þegar
hann var II. vélstjóri um borð í
Júpíter frá Hafnarfirði 1940—
’942, en þá var skipstjóri á Júpíter
Bjami Ingimarsson, en I. vélstjóri
Guðmann Hróbjartsson.
— Já, segir Geir, Júpíter var
toppskip, en það var sagt með
sanni, að það væri hægt að fá
annan Júpíter en ekki annan
Bjarna. Um Guðmann Hróbjarts-
son er það að segja, að hann var
mjög góður vélstjóri, ósérhlífinn
og samviskusamur með afbrigð-
um. Hann þótti vinnuharður, og
þar fékk ég kynni af því hvernig á
að vinna. Guðmann er einn þeirra
manna, sem hefur orðið mér
Geir J. Geirsson, yfirvélstjóri. Ljósm.
Þórarinn Ásgeirsson.
mnnistæður, og hef ég margt af
honum lært.
En um haustið 1942 hyggur
Geir á enn frekara nám og ætlar
að setjast í rafmagnsdeild Véskól-
ans, en þá vildi svo illa til, að eng-
inn fékkst rafmagnskennarinn það
árið, og var deildinni sagt upp.
— Þá fór ég niður á skrifstofu
Eimskips, segir Geir, og talaði við
Ólafs Sveinsson, sem þá hafði með
mannaráðningar að gera, og sagði
honum að mig langaði að fara
einn túr til Bandaríkjanna að
gamni. Ekki leist Ólafi á það: Það
væri maður í hverju plássi, og ekki
starf að fá. Svo er ég á gangi niður
við höfn nokkrum dögum seinna,
á laugardegi var það, og þá liggur
Dettifoss þar við bryggju, nýkom-
inn af ströndinni og á leið til
Bandaríkjanna. Hitti ég þá Ólaf
Sveinsson aftur og Þorstein Árna-
son, skrifstofustjóra Vélstjórafé-
lagsins við skipið og þeir spurja
mig hvort ég vilji fara — það þurfi
að taka vakt núna klukkan tólf —
svo ég dríf mig um borð og tek
vaktina, og það verður úr, að Ás-
geir Magnússon, III. vélstjóri,
verður í fríi og ég fer með skipinu
á mánudaginn í tveggja mánaða
túr— rétt hafði tíma til að skreppa
heim og ná í föggur mínar — og
hef verið hjá Eimskip síðan.
Ég er búinn að vera nokkra
daga um borð og er farinn að
skynja hvað lífið hér er að mörgu
leyti frábrugðið því sem gerist í
landi. Veltingur skipsins er farinn
að blandast blóðinu í mér, og
hefðbundinn, hægur sláttur vélar-
innar stöðvar í mér tímaskynið —
mér finnst tíminn óendanlegur og
þó kyrr. Geir skenkir aftur öli í
krúsirnar og ég ákveð að spyrja
hann beint þeirrar spumingar sem
sækir að öllum mönnum, hvort
heldur til sjós eða lands: Ertu
ánægður með þitt lífsstarf?
Geir lítur á mig og við skynjum
báðir að spurningin er stór og felur
í sér hafið í blóði hans, fjarveruna
og einmanaleikann, hljómfallið í
vélunum endalaust, erfiði hans,
ábyrgð og leikni, og umfram allt
kannske þau fjölmörgu augnablik
í lífi farsæls manns þegar hann
veit ekki að hann er til heldur er
einn með starfi sínu, uppnuminn í
sveita síns andlitis — allt þetta fer
á milli okkar eins og leiftur,
VÍKINGUR
Þórarínn, 3. vélstjóri syngur stef úr níundu synfóníunni meðan Ólafur Mangússon,
dagmaður í vél horfir forviða á.
12