Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Side 15

verð, að hún réttlæti lítinn mun á
hráefnisgæðum, sé ekki alveg rétt.
Skreiðin hefur ruglandi áhrif á
aðra verðlagningu fiskjar, sem fer
til annarrar vinnslu.
H.R.: Við vorum að ræða um
grálúðuna. Ég held að það sé ljóst,
að Framleiðslueftirlitið hafi ekki
staðið sig nógu vel hvað snertir
mat á horlúðuna, sem hefur verið
veidd undanfarin ár. Eftir þeim
upplýsingum, sem ég hef fengið
frá mínum mönnum um allt land,
þá virðist vanta töluvert uppá að
þeim sem falið var að meta grá-
lúðuna hafi verið kynnt hvernig
bæri að meta hana. Þar af leiðandi
var matið mjög misjafnt eftir
stöðum og því hefur þetta bitnað
með ýmsu móti á sjómönnum.
Áföll vegna grálúðumats
H.Þ.: Það er rétt að það er
mikill vandi að meta grálúðu. Ég
ætla ekki að draga úr því. Það
kemur oft fyrir að togaramir
koma að landi með grálúðu á
mismunandi fitustigi og þá er oft
erfitt að flokka lúðuna í gæða-
flokka og því er starfsmönnum
Framleiðslueftirlitsins vandi á
hendi. Við hjá Sambandinu höf-
um einnig orðið fyrir áföllum
vegna þessa og á það einkum við
um grálúðu til reykingar. Við
reyndum að taka okkur á, á þessu
ári og held ég að það hafi heppn-
ast bærilega.
Það er bráð nauðsyn að togar-
amir geti stundað aðrar veiðar en
grálúðuveiðar á vorin, því það
hráefni sem þá fæst er í raun
óhæft til vinnslu. Á þessu ári
fengum við ekki grálúðu í góðu
ástandi fyrr en síðari hluta júlí og
byrjun ágúst. Það er þá sem á að
veiða grálúðuna.
Þ.Ó.: Það var rætt hér um
Framleiðslueftirlitið. Teljið þið að
matsmenn þess séu ekki nógu
samhæfðir eða viljið þið láta
framleiðandann bera enn meiri
ábyrgð en nú er?
VÍKINGUR
Þ.J.: Inn í þessar umræður, um
ábyrgð hvers og eins, verður að
geta þess að inn í þetta dæmi
koma mjög margir þættir. Það
breytir hins vegar ekki því, að
ábyrgð framleiðendanna þarf
alltaf að vera söm. Það má benda
á að þeir sem frysta fisk eru búnir
að koma upp sínu gæðaeftirliti ef
svo má segja, framhjá Fram-
leiðslueftirlitinu. Við höfum ekki
verið slíkt eftirlit í SÍF. Þá er það
að freðfiskframleiðendur tóku
upp bónuskerfi fyrir mörgum ár-
um, sem við erum síðan að taka
upp nú. Sá er munurinn á þessum
tveimur kerfum að freðfiskfram-
leiðendur nota sína eftirlitsmenn,
sem síðan hafa strangt gæðaeftirlit
í bónusnum. Ef við tökum síðan
saltfiskframleiðsluna fyrir, þá er
þar líka kominn bónus. En hvað
er þar á ferðinni? Það er aðeins
hraðinn og aftur hraðinn. Það er
ekki minnst á gæðin. Það er aðeins
hugsað um hversu mörgum pökk-
um af fiski er hægt að afkasta fyrir
ákveðinn tíma, burtséð frá
hvemig gæðin verða. Þetta er
okkar stóra vandamál nú og af-
leiðingar þess komu upp hjá SÍF
nú í vetur. Bónuskerfið hjá okkur
er að þróast, en hraðinn er ein af
ástæðunum fyrir því hvemig fór í
vetur og það er fleira sem olli
mistökunum þá. — En vissulega
kemur visst ábyrgðarleysi fram í
þessu hjá framleiðendum.
F ramleiðsl uef tirli tið
hefur ekki staðið sig
Það er alltaf hægt að kenna
einhverjum um þegar illa fer, en
það fer ekki á milli mála að
Framleiðslueftirlitið hefur ekki
staðið sig og kemur þar margt til.
Þeir þættir sem Framleiðslueftir-
litið á að sjá um eru að meira og
minna leyti í molum og það hefur
sýnt sig. Ég held því að við verð-
um að færa eftirlit og ábyrgð enn
meir til framleiðenda í saltfisk-
verkun, svipað því sem nú er í
freðfiskinum. Það er allavega ein
af leiðunum til að koma í veg fyrir
mistök í framleiðslu. Þá þarf að
upplýsa fólkið betur sem við þessa
framleiðslu vinnur. Það þarf að
upplýsa þá sem veiða fiskinn og
það þarf að upplýsa þá sem ganga
frá síðustu handtökunum betur.
Það þarf að upplýsa alla betur.
Það þarf að taka upp kennslu í
þessum greinum og myndi ég
leggja til að við samþykktum
ályktun í því efni. Ég minnist þess
að Fiskiþing samþykkti á sínum
tíma, að beitning yrði kennd í