Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Blaðsíða 18

hvemig vinna Framleiðslueftirlit-
ið og Rannsóknarstofnunin sam-
an? Ég held að Rannsóknarstofn-
unin annist mjög stóran þátt af
hinu eiginlega vinnslueftirliti. Það
þarf að skoða öll þessi mál, ekki
bara hin opinberu heldur líka hjá
sölusamtökunum. Þar hefur átt
sér stað merkileg þróun, sem borið
hefur árangur í sumum greinum,
en þó er það mismunandi að því
ég tel.
Sjómenn vantreysta
Framleiðslueftirlitinu
H.R.: Þessar umræður hafa
beinst töluvert að þáttum, sem eru
mér tiltölulega lítið viðkomandi
og hafa of lítið snúist um hlutina
eins og þeir eru í dag. Ég tel að
Framleiðslueftirlit sjávarafurða sé
valdamikil stofnun og það er
tengiliður milli kaupenda og selj-
enda. Framleiðslueftirlitið er
tekjuákvarðandi að töluverðu
leyti fyrir mína menn, það er sjó-
mennina. Að mati flestra sjó-
manna er Framleiðslueftirlitið
ekki sú stofnun sem það ætti að
vera og sjómenn vantreysta því og
við það get ég staðið hvar sem er.
Eftirlitið hefur á sínum snærum
ansi stóran hóp manna eins og
Ingólfur var að ræða um. Þessir
menn eru staðsettir víða á landinu
og í flestum tilvikum ágætis menn.
Hins vegar teljum við sjómenn, að
það skorti mikið á samræmingu í
starfi þessara manna. Misræmi í
mati á milli staða er alltof mikið.
Við treystum því alls ekki að
vinnubrögðin séu hin sömu frá
stað til staðar. Okkur þykir sárt að
skip geti komið að landi á tveimur
stöðum með samskonar afla.
Niðurstöður matsins á þessum
stöðum er mjög mismunandi.
Þ.Ó.: Viljið þið kannski leggja
Framleiðslueftirlitið niður í þeirri
mynd sem nú er og taka jafnvel
upp frjálst uppboðskerfi á fisk-
sölu, eins og tíðkast í Evrópu?
18
Matið verður að vera áfram
H. R.: Nei það er ekki lausnin
að okkar mati. Einfaldasta lausnin
er að starfsmenn eftirlitsins hlytu
betri og samræmdari menntun en
er í dag. Ég vildi ekki missa þenn-
an þátt, þótt að matið sé orðið að
of miklu leyti verðlagningarþátt-
ur, þá verður þessi þáttur að vera
til staðar að minnsta kosti á með-
an við búum við það kerfi sem nú
er haft á. En menn verða að geta
treyst matinu.
I. I.: Ég held að matinu verði
aldrei treyst. Þama er verið að
skera úr um hvað maður á að fá
fyrir þann fisk, sem hann ber að
landi. Menn gera mikið úr mis-
ræmi milli einstakra staða í gæða-
mati ferskfiskmatsins. Eins og ég
sagði í upphafi er ferskfiskmatið
stærsti þátturinn í starfsemi
Framleiðslueftirlitsins. Þessi stóri
þáttur er svo hundómerkilegur að
vart er um hann ræðandi, sem
framkvæmd. Hafi maður ein-
hverntíma komið á bryggju, þar
sem verið er að meta fisk upp úr
netabát, getur maður spurt hvað
menn vilji gefa fyrir það mat?
Ekki gef ég fimm aura fyrir slíkt
val. Spumingin er: hvernig á
matsmaðurinn að velja eða hver á
að velja fiskinn fyrir matsmann-
inn? Það þarf ekki að segja ykkur
sem hér eruð af því hvemig farið
er að því að velja fisk í mat af
netabátum. Við þetta mat er í
rauninni verið að togast á um
peninga. Að vera með stórar yfir-
lýsingar um að matsmennimir séu
ekki nógu vel upplýstir og störf
þeirra ekki nægilega samræmd er
ekki sanngjamt. Auðvitað á
Framleiðslueftirlitið að sjá um að
þessir menn séu upplýstir um allt
sem lítur að samræmingu, en við
mat er verið að togast á um fjár-
muni og auðvitað gagnrýnir
kaupandinn jafnt og seljandinn
matsmanninn fyrir að meta fisk-
inn ekki nógu hagstætt. Ég gef því
ekki mikið fyrir allt þetta gagn-
rýnistal í garð matsmannanna.
Eftirlitið tryggir engum neitt
Ég minntist hér áðan á togara-
útgerð í Reykjavík og er ein
stærsta útgerð landsins. Skip út-
gerðarinnar eru mismunandi en
allt eru togarar. Hjá hluta skip-
anna er matið mikið lakara en hjá
öðrum og hvers vegna er það? Það
hefur aldrei verið rannsakað, en
ég sé það ár eftir ár, að hluti skip-
anna hefur tveim til þrem sólar-
hringum lengri útivist að meðal-
tali en önnur og það eru skipin
VÍKINGUR