Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Qupperneq 55

Enginn áhugi forráðamanna
útvarpsins á upptöku íslensks
efnis fyrir sjómenn
— segir Ingólfur Stefánsson
hjá F.F.S.Í.
Myndbönd — videó — myndsegulbönd. Um fátt er meira rætt
manna á milli. Myndbandaleigur spretta upp eins og gorkúlur og
annars staðar í blaðinu er einmitt rætt við eiganda einnar slíkrar.
Eins og þar kemur fram eru sjómenn miklir notendur myndbanda
og af því tilefni spjöllum við við Ingólf Stefánsson, framkvæmda-
stjóra F.F.S.Í. um baráttu sambandsins við Ríkisútvarpið um
drcifingu á efni útvarps og sjónvarps um borð í íslensk skip. Sjó-
menn eru skattborgarar sem hljóta að eiga rétt á þjónustu eins og
aðrir en þeim er nær undantekningarlaust ókleift að ná útsending-
um sjónvarpsins úti á sjó svo hvers vegna má ekki bæta þeim það
upp með íslensku efni á myndböndum?
Allt strandar á höfundarétti
og rétti innflytjenda.
„Mörg ár eru nú liðin frá því
umræður hófust milli okkar og
forráðamanna ríkisútvarpsins um
að þeir taki upp íslenskt efni fyrir
skipin" segir Ingólfur. „Upphaf
málsins var það að Reykjavíkur-
útvarpið heyrðist ekki eftir sólar-
hrings siglingu frá landinu, hvort
sem var í austur eða vestur og því
gátu farmenn ekki hlustað á það,
eins og aðrir. Við vildum því að
útvarpið tæki upp fréttaútdrátt svo
sem íþróttafréttir ofl; erindi og
annað það dagskrárefni sem
áhugavert væri fyrir sjómenn og
sendi um borð. Að þetta fékkst
ekki og hefur ekki fengist enn,
hvorki hjá útvarpi né sjónvarpi,
mun vera margþætt. Kemur þar til
höfundaréttur og aðstöðuleysi út-
varps og sjónvarps til þess að ann-
ast þessar upptökur en fyrst og
fremst er um skort á fjármagni að
ræða því eins og samningar við
flytjendur efnis eru nú, mun
kostnaður nær óyfirstíganlegur.
Þegar íslenski síldveiðiflotinn
stundaði veiðar í Norðursjó, var
baráttan fyrir bættum hlustunar-
skilyrðum íslenska útvarpsins hert
og má einnig minnast á að þá var
barist fyrir því að fá íslensk dag-
blöð send á erlendar hafnir fyrir
íslenska farmenn og fiskimenn.
Þetta mál tók íslenska kirkjan síð-
an upp á sína arma og f jármagnaði
sendingar íslenskra dagblaða á er-
lendar sjómannastofur, í sam-
vinnu við hið svokallaða
velferðaráð.
Seinna var farið að tala um
upptökur úr sjónvarpinu þegar
myndsegulböndin komu til sög-
unnar og fóru að ryðja sér til rúms
í flotanum. í tíð Gunnars Thor-
oddsen sem félagsmálaráðherra
og Vilhjálms Hjálmarssonar sem
menntamálaráðherra, ræddum
við þessi mál mjög mikið og feng-
um vitaskuld vinsamlegar mót-
tökur hjá ráðherrunum en lítið var
um raunhæf ráð til úrlausnar.
Báðir vísuðu þeir til útvarpsstjóra
sem sifellt skýldi sér bak við rétt
höfunda og flytjenda efnisins.
Varðandi frétta og fræðslumyndir,
þar sem ekki er um að ræða rit-
höfunda né leikara, töldu ýmsir
aðrir sig eiga höfundarétt, til
dæmis tæknimenn og
kvikmyndatökumenn.
Um þetta leyti var sett á fót
nefnd til að vinna að þessu máli,
hálfgerð sýndarmennskunefnd,
þar sem sambandið átti einn full-
trúa. Ekkert kom raunhæft út úr
starfi hennar svo við sögðum okk-
ur úr henni og er hún því dauð.”

Þegar íslcnski síldveiðiflotinn stundaði veiðar í Norðursjó, var baráttan fyrir bættum
hlustunarskilyrðum íslenska útvarpsins hert. Þá var einnig farið fram á að útvarpið tæki
upp íslensk leikrit o.fl. og sendi uni borð í þau skip sent ekki náðu útvarp Reykjavík.
VÍKINGUR
55