Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1986, Side 17

Sjómenn og fíkniefni
frá að ekki sást missmiði.
Þegar svo heim kom hafði ég
hasskartonið i handfarangri
og setti það i innkaupakörf-
una í frihöfninni, með vininu
og sælgætinu. Borgaði siöan
fyrir það eins og allt hitt í
grindinni og kom þvi fyrir
ásamt öllu hinu í frihafnar-
pokanum.
Þegar ég var svo stoppað-
ur, — sem gerðist nánast
undantekningarlaust, —
settu tollararnir frihafnarpok-
ann til hliöar en rótuöu i öllum
öðrum farangri. Létu jafnvel
hasshundinn þefa af mér,
þerháttuðu mig og létu mig
laxera, en fundu aldrei neitt.
Réttu mér svo fríhafnarpok-
ann með hassinu og sögðu
að ég mætti fara.“
Skipstjóraíbúðir
mikið notaöar
Þegar ég spurði Einar hvort
yfirmenn og aðrir skipverjar
hefðu ekki horn i siðu þeirra
sem fengjust við fíkniefna-
smygl, kvaö hann það skipt-
ast mjög í tvö horn. Þeir
fyndust vissulega sem væri
bölvanlega við þessi efni, en
þá væri þess einfaldlega
gætt að láta þá ekki vita um
neitt. Á hinn bóginn væri það
þannig að þeir sem þættust
vera á móti þessu öllu skiptu
oft um skoöun, þegar þeir
sæju hvaö hafa mætti upp úr
smyglinu. Peningarnir kæmu
slikum mönnum fljótt á aðra
skoðun.
„Það eru ótrúlegustu staðir
notaðir i svona smygl. Yfirleitt
er um litlar pakkningar að
ræöa og auðvelt aö koma
þeim fyrir. Til dæmis eru
ibúðir skipstjóra gjarnan not-
aðar og þá án þess að þeir
viti af þvi. Það eru nefnilega
hásetarnir sem skúra þær og
þá er auövelt að smeygja
böggli einhvers staðar á bak
við eða inn i skáp. Siðan er
bara að ná i þetta þegar i land
er komið."
En er þá smygiið ekki líka
samantekin ráö undir- og
yfirmanna?
Jú, Einar heldur þvi fram og
þá er bæði átt við „löglega"
smyglið og þaö ólöglega.
„En yfirmennirnir gæta
þess yfirleitt að koma hvergi
nærri þessum málum eftir að
búið er að festa kaup á varn-
ingnum ytra. Það eru ég og
minir likar sem sjá um aö
manna sem síðan koma hon-
um á neytendamarkað. Það
eru feiknalegir peningar í
þessu, þannig að heilagleik-
inn er fljótur aö fara af mönn-
um i fjárþröng.
Þetta gildir bæði um fikni-
efni og „löglegt“ smygl.
Þegar ég var i þessu sáu yfir-
mennirnir um að kaupa vör-
una en ég um að koma henni
i verð.“
Gekk í gildru
Einar heldur þvi fram að
fíkniefnalögreglan hafi sett
fyrir hann gildru þegar hann
var handtekinn.
„Ég var búinn að vera streit
í rúmt ár. Hafði verið i landi
þennan tíma og reynt fyrir
mér i viðskiptum, en átti ekki
bót fyrir rassinn á mér þegar
hér var komið sögu. Þá kom
til min náungi sem ég þekkti og bað mig um að fara fyrir sig út aö kaupa 500 grömm af hassi. Ég þráaðist við en hann pressaði og loks lét ég undan og fór. Þegar til Amsterdam kom tók ég eftir þvi að mér var veitt eftirför og vandlega fylgst með mér. Mér tókst þó að stinga þessa skugga af og festa kaup á efninu. Kom því um borð i
||§|§|§§8§
skip sem var á leiðinni heim
og flaug svo heim sjálfur.
Þegar svo skipið kom heim
hafði ég samband við náung-
ann sem bað mig að fara, en
þá brá svo við að hann forö-
aðist mig og vildi ekkert af
málinu vita. Ég hafði þá sam-
band við tvo félaga mina og
fékk þá til að aðstoða mig við
að ná efninu frá borði. Viö
urðum hins vegar of stress-
aðir og fórum of fljótt um
borð, þannig að það sást til
okkar. Ég fór meö efnið heim,
en það var engin leið að fá
náungann til að taka við þvi.
Svo kom lögreglan og gerði
húsleit og það merkilega var
að hún leitaði aðeins i einum
Þaö eru feiknalegir
peningar í þessu,
þannig aö heilag-
leikinn er fljótur aö
fara afmönnum ...
VÍKINGUR 17