Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1987, Síða 42

Það var
„Ég sagði Páli aö þenn-
an vetur ætlaði ég að
nota til aö læra og taka
stýrimannspróf".
42 VÍKINGUR
mannspróf. Eg treysti mér
heldur ekki út á sjó um þess-
ar mundir, nýstaðinn upp úr
lungnabólgunni. Eg myndi þá
lesa utan skóla og bað um aö
fá að taka próf um vorið. Það
hefir aldrei verið gert, sagði
Páll.
Eg sagðist myndu reyna
þetta. Páll sagði þá aö eg
mætti koma 1. mars og sitja í
skólanum fram að prófi.
Eg tók nú til við lesturinn
og fannst ganga vel. Um jól
þóttist eg vera búinn með
verkefnin og fór á fund Páls
skólastjóra. Hann spurði um
vottorð þeirra kennara sem
hefðu lesið með mér. Þau
hafði eg ekki, enda hafði eg
lesið þetta einn. Eg sá að við
svo búið mátti ekki standa.
Fór á stúfana og fékk mér
kennara. Freysteinn Gunn-
arsson fór yfir stíla og leið-
beindi mér i íslensku. Sigl-
ingafræðina lærði eg hjá Ingi-
bjarti Jónssyni. Hann haföi
verið kennari en var áður
skipstjóri og stýrimaður á
ýmsum skipum. Fyrrum
skólabróðir minn úr Flens-
borg, Torfi Hjartarson, las
með mér sjórétt, en hann var
þá við nám i lögfræði hér i
Háskólanum."
Allt annaö
verður uppi
á teningnum
„Vinir minir voru mér innan
handar og veittu mikilsveröa
aðstoö. Það er vitanlega erf-
iðara aö lesa utan skóla.
Kristinn St^fánsson og Stef-
án Björnssón vinir mínir og
félagar voru'báðir i skólanum
svo eg fylgdist meö þvi hvað
kennslunni miðaði.
Þegar eg mætti svo 1. mars
eins og um var talað afhenti
eg skólastjóra vottorðin og
tók svo prófið mánuði siðar.
Eg var sjötti hæsti á prófinu
af 21 stýrimannsefni sem
útskrifaðist þetta vor. Þaö
þótti góð frammistaða af
manni sem hafði lesið utan
skóla.
Þrátt fyrir stýrimannsprófið
höguðu atvikin þvi þannig að
eg var stuttan tima stýrimað-
ur og varð aldrei skipstjóri.
Þaö er með þetta eins og svo
margt annað sem maður hefir
hugsaö sér að gera. Allt ann-
að verður uppi á teningnum."
Konráð var skipsmaður á
togara þegar honum datt i
hug að læra áttavitasmiði og
stillingar. Hann fór til Eng-
lands og Þýskalands, dvaldi
tilskilinn tima hjá verksmiðj-
um sem þá þóttu skara fram
úr i þeim efnum. Kom síðan
heim til Islands og hóf þá
starfsemi sem hann hefir
með höndum enn í dag. Nú
siöari árin í samvinnu við
Guðmund son sinn.
Ég hringi stundum
í stelpurnar
Konráð er enn stálminnug-
ur og segir liflega frá. Eg
spurði hann um skólasystkini
hans úr Flensborg. Hann
sagði:
„Við vorum 23 sem tókum
burtfararpróf vorið 1921. Af
þeim hópi eru tiu enn á lifi, öll
komin yfir áttrætt. Stelpurnar
eru fjórar og við strákarnir
sex. Tveir búa úti á landi en
hin hér á suðvesturhorninu.
Eg hringi stundum í stelpurn-
ar og spjalla við þær. Við hitt-
umst öll einu sinni á ári, á
sumardaginn fyrsta. Þegar
það heppnast ekki þá tökum
við til annarra ráða og nú
erum við að hugsa um að
gera okkur glaöan dag öll
saman, fara í leikhús og
spjalla saman yfir góðum mat
og glasi á eftir“.