Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1994, Blaðsíða 27

VÍKINGUR
Skipshöfnin á Kristjáni RE 90. Talið frá vinstri: Haraldur Jónsson, Kjartan
Guðjónsson, Sigurður Guðmundsson, Guðmundur Bæringsson ogSigurjón
Viktor Finnbogason. Myndin er úr Oldinni okkar.
á eitthvað slæmt - illt sjóveður eða
veiðarfæratap. En Guðmundur var
ekki hjátrúarfullur og lét ekki draum-
inn á sig fá.
Róðrarmerkið var gefið og bátamir
settir á fulla ferð út á miðin. I landi var
fylgst með ljósum þeirra, sem urðu
fjarlægari og fjarlægari, uns þau dóu
út í fjarskann og nóttina.
Bátarnir fóru að tínast að
einn af öðrum
Nóttin leið og aftur birti af degi.
Veður hélst svipað framundir hádegi,
en þá skall á austanhvassviðri sem
mikil fannkoma fylgdi. Bátarnir fóru
að tínast að einn af öðmm, þeir höfðu
hreppt slæmt veður á heimleiðinni en
enginn þeirra orðið fyrir áföllum. Að
lokum voru allir bátanna frá ver-
stöðvum við Reykjanes komnir nema
einn, vélbáturinn Kristján, og þegar
líða tók á kvöldið þóttust menn þess
fullvissir að eitthvað hefði komið fyrir
hann og töldu vélarbilun sennilegasta.
Talstöð var í Kristjáni, en hún hafði
bilað skömmu áður og þá verið sett í
land til viðgerðar.
Var því útilokað fyrir bátsverja að
hafa þannig samband við land, þótt
eitthvað hefði komið fyrir.
Utgerðarmaðurinn, Lúðvík Guð-
mundsson, hafði samband við Slysa-
varnafélag Islands og eftir skamman
tíma lét björgunarskipið Sæbjörg úr
höfn í Reykjavík til leitar. Um svipað
leyti bárust fréttir um að annars báts
væri saknað, Sæfara frá Flateyri, en sá
bátur var gerður út frá Stykkishólmi.
Þar vestra var veður ekki eins slæmt
og fóru tveir vélbátar út til leitar. Um
nóttina fundu þeir bátinn, þar sem
hann lá undir Bjarnareyjum. Var allt í
lagi hjá bátsverjum, sem höfðu ætlað
að bíða af sér veðrið í vari við eyna.
✓
Arangurslaus leit
Ekki bar leit Sæbjargar að Kristjáni
neinn árangur um nóttina, enda nánast
tilviljun ef skipið hefði fundið bátinn,
þar sem hríðin var svo svört að varla
sást nema nokkra faðma frá skipinu.
Morguninn eftir lét Slysavarnafélagið
útvarpa tilkynningu þess efnis að
Kristjáns væri saknað og voru skip og
bátar beðin að svipast um eftir honum.
Jafnframt var farið að undirbúa
víðtækari leit að bátnum, en til lítils
þótti að fara út þennan dag, þar sem
sami veðurhamurinn hélst og um nótt-
ina.
Varðskipin Ægir og Oðinn voru þá
send á vettvang og látin vera viðbúin
að hefja leit strax og veður skánaði.
Almennt voru menn vongóðir um
að Kristján væri enn ofansjávar og
töldu sennilegast að hann hefði hrakið
undan veðrinu til hafs.
Var mikið rætt manna á milli í
Sandgerði um afdrif bátsins og hvar
hans væri helst að leita.
Á miðvikudagsmorgun fór heldur
að draga úr veðurofsanum og rofa til í
lofti. Sæbjörg, Ægir og Óðinn sigldu
vítt og breitt um svæðið út af Sand-
gerði þennan dag og fór Sæbjörg t.d.
með landi suður undir Reykjanes og
þaðan norðanvert við Eldey um 60
sjómílur á haf út.
Þegar kvöldaði versnaði veðrið
aftur og ekkert var leitað um nóttina.
Bátarnir fóru að tínast að
einn af öðrum
Daginn eftir - fjórða daginn eftir að
Kristján fór í róðurinn - var veður
sæmilegt framan af deginum. Auk
áðurnefnda skipa leituðu þá 23 vélbát-
ar frá Sandgerði sem dreifðu sér um
leitarsvæðið. Héldu flestir 20-30
mílur út, en þá tók veður að versna á
ný, svo þeir urðu að snúa til lands.
Bilaði vél eins leitarbátsins, en sá
hafði talstöð og bátarnir fóru að tínast
að einn af öðrum. Fór Sæbjörg honum
til aðstoðar.
Það skip sem leitaði lengst út þen-
nan dag var varðskipið Ægir, sem
sigldi suðvestur frá Reykjanesi, lengst
um 95 sjómílur út, og hélt þaðan
norður á móts við Snæfellsnes.
Á föstudag leituðu svo Ægir og
Sæbjörg á Faxaflóasvæðinu, en sem
fyrr urðu skipin einskis vísari. Eftir
þann dag var talið vonlaust að bátur-
inn væri ofansjávar og ákveðið að
27