Náttúrufræðingurinn - 1965, Blaðsíða 7

NÁTT Ú RU F RÆÐINGURINN
165
2. mynd. Maríusvunta.
stórvaxnir, brúnir þörungar, þönglaþararnir, nerna yzt, þar er
rauðþörungagróður á botninum. Hinn rauði litur rauðþörunganna
gerir þeim fært að hagnýta litla birtu í djúpunum. Þönglaþararnir
mynda þaraskógabeltið. Þeir vaxa í þétturn skógum, 4—6 m háum,
eða á við sæmilegan birkiskóg á landi. Þaraskógabeltið er mjög
breitt, þar sem lialli botnsins er lítill, en mjótt við sæbrattar
strendur. Milli hinna stórvöxnu þönglaþara og á sjálfum þönglun-
um vaxa ýmsir smærri þörungar, einkum rauðþörungar. Dýralíf
er mikið í þanginu og þaraskógunum. Algengar þaraskógartegundir
eru: Hrossajrari, kerlingareyra, beltisþari og maríukjarni. Lítum
fyrst á hrossaþarann (Laminaria digitata). Hann skiptist eins og
aðrir þönglaþarar í þöngul, þöngulhaus og blöðku. Út úr þöngul-
hausnum vaxa greinóttir þræðir, sem festa þarann við botninn.
Ýmsar skeljar og kuðungar setjast oft á þöngulhausinn og sitja þar
síðan fastar, t. d. bláskel, aða, rataskel o. £1. o. fl. Stöngull þarans,
þöngullinn, vex upp af þöngulhausnum og ber stóra, breiða, marg-
klofna blöðku í toppinn. Blaðkan hefur blaðgrænu og vinnur kol-
efni úr loftinu í sjónurn til næringar. Seinni hluta vetrar og undir