Náttúrufræðingurinn - 1965, Blaðsíða 34

192
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
og lengja með því mannsævina. En um leið ríður á að koma í veg
fyrir, að alls konar geislanir og efni, sem við búum til sjálf, geti
náð að skapa nýjar brigðir og nýja galla.
Þótt við eigum langt í land áður en mannkynið hefur losnað
við þær gölluðu brigðir, sem það hefur safnað saman frá upphafi,
er sennilegt, að sú þróun, sem maðurinn ákveður fyrir sjálfan sig
á ókomnum öldum, muni aðallega snerta gáfur hans og andlega
eiginleika, af því að á þeim byggjast allar framfarir á öllum sviðum
mannlegs lífs. Okkur eru gefnar í vöggugjöf mismunandi gáfur, alls
konar skapgerð og fjöldi annarra ættgengra andlegra hæfileika. Þótt
enn skorti mikið á, að öllum sé gert kleift að þroska og nota með-
fæddar gáfur og hæfileika til hins ýtrasta, er enginn vafi á, að það
er líka hægt að auka slíkt til muna með kynbótum, þótt við vitum
ekki enn með vissu, hvernig andlegir eiginleikar erfast, og höfum
enn ekki komið okkur saman um þann siðfræðilega grundvöll,
sem allar slíkar kynbætur hljóta að byggjast á. Framfarir einstakl-
inga og þjóða byggjast að töluverðu leyti á lærdómi og þekkingu,
en það eru gáfurnar, sem ákveða, hve mikið við getum lært og
skilið og síðan skapað. Vissulega heyrum við endrum og eins sagt,
að þekking nútímans hafi orðið mörgum til ills, en samt trúir
enginn því, að heimurinn geti ekki haft not fyrir miklu meiri gáfur
nú og síðar. Aðeins auknar gáfur og vel notuð skynsemi geta gert
manninn fullkominn og hjálpað honum að skapa þúsundáraríkið.
Ef maðurinn skyldi kynbæta sjálfan sig á þann hátt, að hann
verði vitrari og hæfari til að skapa fleira nýtt með afli hugans, hlýtur
það að draga ýmsar aðrar breytingar á eftir sér. Eitt af því er stærri
heili, og um leið og heilabúið eykst, hlýtur höfuðið að vaxa og
verða hlutfallslega enn stærra en það er nú. Munurinn á útliti
barns og fulltíða manns verður því sennilega minni en nú, en
vegna stærðar höfuðsins líkist fullvaxinn maður á okkar dögum
barni meir en fullvaxnir apar líkjast sínu ungviði. Um leið og
gáfurnar aukast, verður ekki heldur komi/.t hjá því að lengja ævina
töluvert, svo að æskan geti eytt lengri tíma til að afla sér þekkingar
án þess að stytta það skeið ævinnar, sem hún getur notað þekking-
una fyrir þjóðfélagið.
Þótt maður hins ókomna tíma telji kannski nauðsynlegt að
þroska og bæta vissa líkamlega eiginleika, sem ekki standa í sam-
bandi við lengd æviskeiðsins, er varla sennilegt, að hann kæri sig